محو شدن النور ریبیگی: آن‌ها

الینور ریبیگی (جسیکا چستین) -- بله، نامش از آهنگ بیتلز گرفته شده -- و کانر لودلو (جیمز مک‌آووی) با هم آشنا می‌شوند و به سرعت عاشق هم می‌شوند و در اوج خوشبختی فرو می‌روند. اما سال‌ها بعد، کاملاً مشخص است که در رنج و تنهایی به سر می‌برند و هر دو به سختی با فاجعه‌ای که بر سرشان آمده کنار می‌آیند و یکی از آنها نمی‌خواهد بماند. آیا عشق واقعی می‌تواند بدترین اتفاقاتی را که زندگی ممکن است برایش بفرستد، تاب بیاورد؟ آیا اگر نتواند تاب بیاورد، عشق واقعی است؟ و آیا عشق واقعی همیشه پایدار می‌ماند؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه‌ی پردازش موضوعات از دست دادن و اختلافات زناشویی در فیلم ناپدید شدن الینور ریگبی صحبت کنند. این فیلم چگونه از سایر فیلم‌هایی که این موضوعات را به تصویر کشیده‌اند، متفاوت است؟
• شما فکر می‌کنید این فیلم برای چه کسانی ساخته شده است؟ چطور به این نتیجه رسیدید؟
• آیا النور و کانر یکدیگر را دوست دارند؟ آیا مهم است؟

والدین باید بدانند که ناپدید شدن الینور ریجبی فیلمی زمینی، پیچیده و جذاب (اگرچه کمی طولانی) است که نگاهی به ازدواجی می‌اندازد که پس از یک تراژدی به هم ریخته است. این فیلم بسیار پرتنش و بی‌پروا است و احتمالاً برای نوجوانان جوان قابل درک نیست. انتظار فحاشی (از جمله کلمات a--hole و f--k و موارد دیگر)، خشونت (یک مشت‌زنی و چند درگیری فیزیکی دیگر، و همچنین پریدن یک زن از روی پل)، نوشیدن الکل (بیشتر در مهمانی‌ها) و صحنه‌هایی که زوج‌ها در حال بوسیدن عاشقانه هستند و به نظر می‌رسد به سمت روابط جنسی پیش می‌روند، را داشته باشید. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

با کنار گذاشتن شکایت اصلی—که فیلم در بسیاری از صحنه‌ها بیش از حد طولانی است و این موضوع ریتم فیلم را کند می‌کند—آنچه باقی می‌ماند، یک بررسی دقیق و دلسوزانه پس از مرگ یک ازدواج است که مسیر خود را گم کرده است. ناپدید شدن النور ریگبی در سه نسخه وجود دارد: «او»، که وقایع را عمدتاً از چشم‌انداز النور مشاهده می‌کند؛ «او»، از دیدگاه کانر؛ و نسخه ادغام شده، «آنها». بازیگران اصلی تا حد زیادی شایسته تحسین هستند، به ویژه جسیکا چستین درخشان که احساسات خود را در شادی و خشم به طور کامل بر روی صفحه به نمایش می‌گذارد. کانر مک‌آووی کمی از کمبود شخصیت‌پردازی رنج می‌برد (دست‌کم در نسخه «آنها»)، اما نه به دلیل کمبودهای خود مک‌آووی (به جز شاید کمی عدم تسلط بر لهجه آمریکایی).آنچه قابل توجه است این است که چگونه فیلم‌نامه دوربین را عقب می‌کشد تا اثرات دومینووار یک تراژدی ویرانگر را آشکار کند، تراژدی‌ای که نه تنها یک زوج را از هم جدا می‌کند، بلکه همه کسانی را که هر دو را دوست دارند، آشفته می‌کند. قبلاً فیلم‌هایی مثل این ساخته شده‌اند، برخی به زیبایی، اما النور ریبیگی جسارت این را دارد که به دنبال پاسخ نباشد. در عوض، دیدگاه هر یک از دو نفر را، و همچنین دیدگاه دوستان و بستگانشان را که در اطرافشان می‌چرخند، آشکار می‌کند. تماشای آن بسیار دشوار است.