روزها

گوئن (ساندرا بولاک) فرزند یک الکلی است. مادرش این بیماری را به او به ارث گذاشته است، به همراه فلسفه‌ای که می‌گوید: «اگر از زندگی لذت نمی‌بری، چه فایده‌ای دارد؟» فقط بعد از اینکه او از یک درخت می‌افتد و سعی می‌کند قرص‌هایی را که از پنجره‌اش پرت کرده بود، برگرداند، متوجه وخامت مشکلش می‌شود. با کمک (ناچیز) هم‌درمان‌هایش در گروه درمانی، گوئن شروع به مواجهه با آسیب‌هایی می‌کند که اعتیادش به خودش و دوستان و خانواده‌اش وارد کرده است. اگرچه آشتی بین گوئن و خواهرش که تازه ازدواج کرده، بسیار عجولانه است، اما فیلم، خیانت و ناامیدی را که عزیزان به دلیل وابستگی‌های شیمیایی متحمل می‌شوند، نشان می‌دهد. لیلی (الیزابت پرکینز) به وضوح بیان می‌کند که از فقدان خودکنترلی گوئن، احساس انزجار و خشم می‌کند. وقتی او به یاد می‌آورد که گوئن در مراسم عروسی‌اش چه توهینی به او کرده است، شما هم نمی‌توانید از شرمندگی خودداری کنید. اگرچه گوئن شخصیتی همدل است، اما فیلم به او اجازه رهایی آسان نمی‌دهد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد موانعی که افراد معتاد با آن مواجه هستند صحبت کنند. چه عواملی به الکلیسم و سوء مصرف مواد مخدر کمک می‌کند؟ چقدر سخت است که زندگی خود را دوباره سر و سامان دهید؟

والدین باید بدانند که این فیلم، یک فیلم معمولی و شیرین از ساندرا بولاک نیست. شخصیت ساندرا، گوئن، یک الکلی است که تحت درمان قرار دارد. این فیلم شامل مضامینی از اعتیاد، خودکشی، از دست دادن، خودتنفری و بی‌وفایی است. رفتار گوئن قبل از اینکه متعهد به بهتر شدن شود، قابل سرزنش است. ناراحت‌کننده‌ترین بخش فیلم، خودکشی یکی از شخصیت‌های اصلی است که گوئن می‌توانست از آن جلوگیری کند. دو ساکن مرکز بازپروری به طور مختصر در حال انجام روابط جنسی دیده می‌شوند، اما برهنگی در فیلم وجود ندارد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

ساندرا بولاک با این کمدی درام جذاب که توسط سوزانا گرانت نوشته شده است (که ارین براکویچ را نیز نوشته است) از تصویر دختر خوبش فاصله می‌گیرد. ساندرا بولاک در نقش گوئن معتاد، به نوبت حالت تدافعی و آسیب‌پذیر دردناک دارد. در حالی که هر قدم دشوار است، فیلم موفق می‌شود طنز زیادی را به رنج او بیاورد.