سرزنش

دو دختر دبیرستانی به نام‌های ابیگیل (با بازی کوئین شپرد) و ملیسا (با بازی نادیا الکساندر) در مرکز این فیلم قرار دارند. ابیگیل، که به خاطر تغییر شخصیت‌هایش به «سایکو سیبیل» معروف است، پس از یک اتفاق نامعلوم در سال قبل، به مدرسه بازگشته است. ملیسا هم دختری بداخلاق و پرمدعاست که در خانه با مشکلاتی دست و پنجه نرم می‌کند. این دو در کلاس نمایش با هم هم‌کلاس می‌شوند. وقتی جرمی (با بازی کریس مسینا)، معلم جذاب جایگزین، سرپرستی کلاس نمایش را به عهده می‌گیرد، به این دو دختر نقش‌هایی از نمایش «ساحره‌های سالم» اثر آرتور میلر می‌دهد. ابیگیل نقش ابیگیل، دختر جوان و متعصب مذهبی را بازی می‌کند که دیگران را به جادوگری متهم می‌کند. ملیسا هم نقش جایگزین او را بر عهده می‌گیرد. با نزدیک شدن ابیگیل و جرمی به هم، حسادت ملیسا به ابیگیل شدت می‌گیرد و برای خراب کردن ابیگیل دست به هر کاری می‌زند، حتی اگر به این معنی باشد که در مورد رابطه خودش با جرمی دروغ بگوید.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد محبوبیت درام‌های نوجوانانه‌ای که سرشار از اضطراب و دلواپسی هستند، صحبت کنند. چرا فکر می‌کنید فیلم‌های جسورانه دبیرستانی مثل «سرزنش» تا این حد جذاب و گیرا هستند؟
• چگونه بلمد پیکت مصرف الکل و مواد مخدر توسط افراد زیر سن قانونی را نشان می‌دهد؟ آیا مصرف مواد مخدر/سوءمصرف مواد مخدر جذاب جلوه داده می‌شود؟ آیا این نمایش واقع‌گرایانه است؟ آیا عواقبی وجود دارد؟ چرا این موضوع مهم است؟
• چگونه موقعیت‌ها و روابط جنسی به تصویر کشیده شده‌اند؟ کدام یک، اگر وجود داشته باشد، سالم هستند؟ پیامک و رسانه‌های اجتماعی چه نقشی در داستان دارند؟
• فیلم در مورد قلدرها چه می‌خواهد بگوید؟ آیا موافقید که کسانی که دیگران را قلدری یا مسخره می‌کنند معمولاً مشکلات دیگری هم دارند؟
• درباره رابطه جرمی و ابیگیل صحبت کنیم. نظر شما در این باره چیست؟ آیا در نهایت کار درستی انجام داد؟

والدین باید بدانند که فیلم «سرزنش» یک درام مستقل نوجوانانه است که توسط کوئین شپرد ۲۲ ساله نوشته و کارگردانی شده و او در آن نقش یک دانش‌آموز دبیرستانی آشفته را بازی می‌کند که به‌طور نامناسبی به معلم تئاتر خود نزدیک می‌شود. این فیلم نه تنها به روابط معلم و دانش‌آموز می‌پردازد، بلکه به موضوعاتی مانند قلدری، مصرف مواد، خشونت خانگی، بی‌بندوباری، و بیماری‌های روانی نیز می‌پردازد. زبان فیلم اغلب تند است (واژگانی مانند c--t، f--k، bitch، s--t و غیره) و چندین صحنه از مصرف الکل توسط افراد زیر سن قانونی، مصرف مواد مخدر، استفاده پرخطر از رسانه‌های اجتماعی، و روابط جنسی (بین زوج‌های بزرگسال و زوج‌های نوجوان) وجود دارد. همچنین یک بوسه آزاردهنده بین معلم و دانش‌آموز و یک صحنه عاشقانه وجود دارد که در آن معلم به جای دوست‌دخترش، دانش‌آموز خود را تصور می‌کند. در یک صحنه، دو دختر به هم هل می‌دهند و سیلی می‌زنند؛ در صحنه‌ای دیگر، دختری سابقه‌ای از آزار را فاش می‌کند. این فیلم می‌تواند گفتگوهای صریحی را در مورد موضوعات مختلف از جمله رضایت، مصرف مواد، درخواست کمک، و افشای آزار برانگیزد. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت‌نام کنید.

این اولین فیلم یک فیلمساز زن جوان است که به‌خوبی با ماهیت جذاب اضطراب و ناپایداری دوران نوجوانی آشناست. شپرد بازی خوبی در نقش آبریجیل شکننده دارد، کسی که خود را در هر شخصیت داستانی که در آن لحظه درگیرش است غرق می‌کند—در این مورد، آبریجیل ویلیامز دروغگو و انتقام‌جو در نمایشنامه «جادوگر سالم» که به جان پروکتور (یا در زندگی واقعی، معلم درامش) وسواس دارد. جاذبه تابو میان آبریجیل و جرمی به‌وضوح آزاردهنده است، اما داستان ملیسا در نهایت والدین را وحشت‌زده می‌کند و با نوجوانان هم‌ذات‌پنداری خواهد داشت.داستان ملایسا یادآور فیلم سیزده کاترین هاردویک است (حتی با دخالت یا حمایت کمتر والدین). غم‌انگیز و کاملاً واقع‌گرایانه است. ملایسا شخصیتی دوست‌داشتنی نیست، اما الکساندر باید به خاطر اجرای انسان‌گرایانه‌اش مورد تحسین قرار بگیرد. آسان است که بخواهیم ملایسا سرعقل بیاید، اما وضعیت او پیچیده‌تر از این حرف‌هاست. بله، او معیوب و نفرت‌انگیز است، اما دلیلی برای خشم و حسادت بی‌موردش وجود دارد. در پایان، او موفق می‌شود همدردی بینندگان را برانگیزد، حتی اگر هیچ‌کس نخواهد او (و تمام درام‌هایش) را در زندگی خود (یا بدتر، در زندگی فرزندش) داشته باشد. آن نگاه طولانی بین دو دختر در صحنه پایانی فیلم، یادآور قدرتمندی است که بدون موانع و بی‌رحمی، ما بیشتر از آنچه فکرش را می‌کنیم، وجه اشتراک داریم.