مردان شریف

کارل براشر جونیور (با بازی کوبا گودینگ جونیور) که توسط زارعین اجاره‌ای (با بازی کارل لوملی و لونته مکی) بزرگ شده، به نیروی دریایی می‌پیوندد. نیروهای مسلح به تازگی ادغام نژادی شده‌اند و او امیدوار به فرصت‌های جدید است. اما مشخص می‌شود که ادغام نژادی بیشتر تئوری است تا واقعیت، و او به یکی از معدود مشاغلی که برای سیاه‌پوستان باز است، یعنی آشپزی در ناو اسکورت، منتقل می‌شود. وقتی کاپیتان کشتی متوجه می‌شود که او شناگر قوی و سریعی است، به تیم جستجو و نجات ارتقا می‌یابد. او که رویای تبدیل شدن به یک غواص مستر را در سر دارد، بیش از ۱۰۰ نامه درخواست می‌نویسد تا اینکه به مرکز آموزش نیروی دریایی پذیرفته می‌شود. در آنجا، در مبارزه‌اش برای تبدیل شدن به یک غواص مستر، با نژادپرستی بیشتری روبرو می‌شود.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد انگیزه‌های شخصیت‌ها صحبت کنند. از براشیر پرسیده می‌شود که چرا می‌خواهد غواص شود و او پاسخ می‌دهد، چون به من گفته بودند که نمی‌توانم. براشیر از ساندی می‌پرسد که چرا بعد از قطع عضو به او کمک می‌کند، و ساندی می‌گوید، برای عصبانی کردن دیگران. کاملاً مشخص است که آقای پاپی چرا نمی‌خواهد براشیر فارغ‌التحصیل شود -- او نژادپرست است. اما چرا افسر فرمانده بعدی می‌خواهد براشیر بازنشسته شود؟ همچنین در مورد معنی "ASNF" روی رادیو پدر براشیر و پاسخ ساندی به آن صحبت کنید.

والدین باید بدانند که درجه‌بندی R این فیلم عمدتاً بر اساس زبان تند و زننده نیروی دریایی، از جمله اظهارات نژادپرستانه است. شخصیت‌ها در معرض خطر قرار می‌گیرند و یکی از آنها به شدت مجروح می‌شود. برخی ارجاعات جنسی وجود دارد. شخصیت‌ها با مشکلات الکلی مواجه هستند و یکی از آنها در حال درمان اعتیاد به الکل نشان داده می‌شود. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

در اینجا همه خیلی تلاش می‌کنند، اما داستان قدیمی و قابل پیش‌بینی است، حتی تا حد پیشنهاد ازدواج که قلب دختر را ذوب می‌کند و اوج داستان در دادگاه. کارل براشر جونیور، اولین مرد سیاه‌پوستی بود که به درجه استاد غواصی در نیروی دریایی رسید. او همچنین اولین فرد قطع عضو بود که به خدمت فعال در نیروهای مسلح بازگشت. در فیلم مردان افتخار، تهیه‌شده توسط بیل کازبی، براشر نوع خاصی از احترام و توجه را دریافت می‌کند که در دهه ۱۹۶۰ به اوج خود رسید. مشکل اصلی این است که شخصیت‌ها یک‌بعدی هستند، آدم‌های خوب خیلی خوب و آدم‌های بد خیلی بد هستند، به طوری که حس یک برنامه ویژه بعد از مدرسه را القا می‌کند.در حین تماشای فیلم اخیر اسپایک لی، بامبوزلد، نتوانستم از فکر کردن به آن دست بکشم. نیاز به ایده‌آل‌سازی شخصیت داستانی براشیر، بازتاب نگرانی‌های لی در مورد جنبه‌های نمایش سیاه‌پوستی در فرهنگ عامه است، که باعث می‌شود یک داستان واقعی، کمتر واقعی به نظر برسد تا سرگرم‌کننده‌تر باشد. اگر اجازه می‌دادند ما شخصیتی با عمق و پیچیدگی بیشتر ببینیم، هم به براشیر و هم به مخاطب احترام بیشتری گذاشته می‌شد. به‌خصوص ناامیدکننده است که داستان به‌قدری ساده‌سازی شده که مناسب کودکان است، اما حاوی الفاظ رکیک قوی است که رده‌بندی R را به دست آورده است. همچنین، من بسیار کنجکاو بودم که در مورد جو براشیر بدانم. یک زن پزشک سیاه‌پوست در اوایل دهه ۶۰ حتماً داستانی دارد که حداقل به‌اندازه این داستان جالب است. اما ما هیچ حسی از آنچه در انتخاب‌های زندگی او تأثیرگذار بوده یا اینکه چگونه با چالش‌هایش مواجه شده است، نداریم. در زندگی واقعی، ازدواجشان دوام نیاورد. اما در فیلم، او در لحظه‌ای سرنوشت‌ساز ظاهر می‌شود تا عشق و حمایت خود را نشان دهد.