تا استخوان

الن (با بازی لیلی کالینز) در فیلم به استخوان نرسیده، به چندین دوره درمان فشرده برای درمان بی اشتهایی خود پاسخ نداده است. خانواده الن، با وجود نیت خیر، از جمله مادرش جودی (با بازی لیلی تیلور)، نامادریش سوزان (با بازی کری پرستون) و اولیو (با بازی بروک اسمیت) شریک مادرش، نتوانسته اند کمکی کنند و حتی اوضاع را بدتر کرده اند، چون هر کدام مشکلاتی دارند که بر رفتار همه تاثیر می گذارد. تنها خواهر ناتنی الن، کلی (با بازی لیانا لیبراتو)، به نظر می رسد که با این زن جوان درگیر مشکل ارتباط برقرار می کند. ارجاع به مرکز ترشولد، یک مرکز اقامتی برای اختلالات خوردن که توسط دکتر غیرمتعارف ویلیام بکام (با بازی کیانو ریوز) اداره می شود، ممکن است آخرین امید الن باشد. او با بدبینی و در حالی که از نظر جسمی در وضعیت شکننده ای قرار دارد، وارد مرکز می شود. الن اعتقاد راسخی دارد که نمی تواند غذا بخورد و نمی تواند تغییر کند یا موفق شود. این چالشی حیرت آور است. و هم اتاقی هایش، از جمله رقصنده بریتانیایی لوکاس (با بازی الکس شارپ)، به همان اندازه در معرض خطر هستند. آنچه برای الن و همه کسانی که با او تعامل دارند، پیش می آید، سفری پرخطر است، با اشتباهات و پیروزی های کوچک که در نهایت تاب آوری روح انسان را آشکار می کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد ماهیت و هزینه اختلالات خوردن صحبت کنند. چه چیزی باعث شروع آنها می‌شود؟ از نوجوانان بپرسید که آیا افرادی را می‌شناسند که با این مسائل دست و پنجه نرم می‌کنند. اگر بله، آیا به کسی در این مورد گفته‌اند؟ اگر نه، چرا؟ آیا این فیلم به درستی این موضوع را به تصویر کشیده است؟ اگر شما یا کسی که می‌شناسید دچار اختلال خوردن است، چه منابعی در دسترس است؟
• آیا با نظر مارتی ناکسن موافقید که اختلالات خوردن مشکلات جسمی نیستند بلکه مشکلات روحی هستند؟ آیا فکر می‌کنید او در فیلم «تا استخوان» در ارائه این دیدگاه موفق بوده است؟
• آیا از اختلال خوردن لوکاس تعجب کردید؟ چگونه این موضوع با کلیشه‌های رایج در مورد افرادی که از اختلالات خوردن رنج می‌برند، مقابله می‌کند؟ آیا رسانه‌ها مسئولیت دارند که چنین کلیشه‌هایی را به چالش بکشند؟
• چگونه هدف نهایی الن را توصیف می کنید؟ آیا فیلم به وضوح می گوید که آیا او به آن هدف می رسد یا نه؟ او باید از چه ویژگی های شخصیتی برای رسیدن به آن استفاده کند؟ چگونه فیلم بر اهمیت همدلی، دلسوزی و پشتکار تأکید می کند؟
• کدام شخصیت‌ها در این فیلم الگو هستند و چرا؟ آیا شخصیت‌ها باید «بی‌نقص» باشند تا الگو محسوب شوند؟

والدین باید بدانند که فیلم «تا استخوان» داستان الن (با بازی لیلی کالینز)، زنی ۲۰ ساله با اختلال خوردن را دنبال می‌کند، در حالی که او سفری نامطمئن و دشوار را به سمت بهبودی آغاز می‌کند. تماشای این فیلم آسان نیست؛ صحنه‌های بسیاری با شدت و تاثیرگذاری بالا، مبارزه الن با غذا و تصویر بدنی را به تصویر می‌کشند، و همچنین مبارزه دیگرانی که مجبور به مواجهه با بیماری‌های خود هستند. زبان فیلم قوی است و شامل کلمات زشتی مانند فحش، کلمات رکیک و ناموسی و غیره می‌شود. شخصیت‌ها در فیلم می‌بوسند، در آغوش می‌گیرند و دربارهٔ رابطهٔ جنسی به صراحت صحبت می‌کنند (انتظار مراجعه به ارگاسم، خودارضایی و موارد مشابه را داشته باشید). همچنین برهنگی غیرجنسی مرتبط با مشکلات سلامتی مداوم شخصیت اصلی وجود دارد. دو صحنه شامل نوشیدن الکل توسط افراد زیر سن قانونی و سیگار کشیدن است. مارتی نوکسن، نویسنده و کارگردان، با صداقت و اصالت به یک موضوع بسیار حساس می‌پردازد، صداقتی که از تجربهٔ شخصی او نشأت می‌گیرد. اگرچه واضح است که قصد او بهره‌برداری نیست، اما نگرانی‌هایی (برخی بر اساس تریلر فیلم) در مورد کلیشه‌سازی احتمالی فیلم یا تحریک رفتارهای منفی در افرادی که اختلال خوردن دارند، وجود داشته است. اما مطمئن باشید که فیلم پیام‌های عمیقی در مورد یافتن شادی و زیبایی در زندگی، کشف ارزش در خودمان، و یادگیری برای تحمل اتفاقات بدی که به طور اجتناب‌ناپذیر برای همه رخ می‌دهد، دارد. این فیلم همچنین ترویج دهندهٔ مهربانی، همدلی و پشتکار است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

درست است که موضوع فیلم جنجال‌برانگیز است، اما درام مارتی نوکسون فیلمی تکان‌دهنده و باورپذیر است که با صداقت، حساسیت و مهارت ساخته شده و بازی‌های درخشانی در آن به نمایش گذاشته شده است. صحنه‌های صمیمی و دردناک با لحظاتی از طنز تند و رمانتیک در هم تنیده شده‌اند. در طول فیلم «تا استخوان»، با خانواده‌ای عمدتا ناکارآمد با دلسوزی و نه تمسخر برخورد می‌شود.با توجه به اینکه ناکسون و کالینز هر دو سابقه اختلالات خوردن را در گذشته داشته اند، هدف آنها آشکارا افزودن اصالت و بینش به موضوع است. فیلم «تا استخوان» فیلمی خوش ساخت است که باید مخاطبان زیادی را جذب کند و همدلی و دلسوزی نسبت به الن و دیگرانی که با چالش های مشابهی روبرو هستند را ترغیب نماید.