ما مردان هستیم

چند هفته پیش، کارتر (کریس اسمیت) در مراسم عروسی توسط نامزد سابقش رها شد. حالا او بیکار شده (چون برای پدر دوست دخترش کار می‌کرد) و به دنبال جایی جدید برای زندگی است. او در تارزانا، در یک مجتمع آپارتمانی لوکس، فرانک (تونی شالهوب) را ملاقات می‌کند که از طلاق چهارمش بهبود می‌یابد؛ استوارت (جری اوکانل)، پزشکی که در حال طلاق دومش است؛ و گیل (کل پن)، که به همسرش خیانت می‌کرد اما امیدوار است که او را بپذیرد. هر چهار مرد توسط عشق آسیب دیده‌اند. حالا آن‌ها با هم پیوند برقرار می‌کنند، به کلوب‌ها می‌روند تا عشق (یا چیزی که شب‌ها به عنوان عشق شناخته می‌شود) را پیدا کنند و در دوستی و نوشیدن آبجو تسلی می‌یابند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد باورپذیری شخصیت‌ها صحبت کنند. آیا مردان واقعاً این‌گونه با هم رفتار می‌کنند؟ آیا این‌گونه با هم صحبت می‌کنند و ارتباط برقرار می‌کنند؟ آیا مجموعه «ما مردان هستیم» واقع‌گرایانه است؟
• شخصیت‌های سریال «ما مرد هستیم» از نظر مالی در چه وضعیتی قرار دارند؟ فقیر، ثروتمند یا طبقه متوسط؟ چه نوع لباسی می‌پوشند؟ چه ماشین‌هایی سوار می‌شوند؟ کجا و چگونه زندگی می‌کنند؟ آیا شخصیت‌های با وضعیت اقتصادی مشابه در زندگی واقعی هم چنین نشانه‌های مصرف‌گرایی را نشان می‌دهند؟
• آیا ما باید از مردان سریال ما مردان خوشمان بیاید؟ نظرتان در مورد شخصیت‌های زن چیست؟ آیا این سریال برای مردان، زنان، یا هر دو ساخته شده است؟ چه چیزی باعث می‌شود شما به این نتیجه برسید؟

والدین باید بدانند که این مجموعه، کلیشه‌های جنسیتی را تقویت می‌کند و شامل بحث‌های جنسی زیادی است، از جمله کنایه‌ها و شوخی‌های جنسی و در مورد اندام. ما شخصیت‌هایی را در تختخواب می‌بینیم که ظاهراً عریان هستند (اجزای خصوصی نشان داده نمی‌شود)، و دوربین روی زنان جوان کم‌پوش زوم می‌کند در حالی که شخصیت‌ها از نظر کلامی از بدن آن‌ها تمجید می‌کنند. بیشتر شخصیت‌های مرد اصلی به دنبال رابطه‌های جنسی بی‌دردسر و بدون تعهد با زنانی هستند که تنها به خاطر ظاهر و انعطاف‌پذیری جنسی‌شان ارزشمند هستند. یکی از شخصیت‌ها به‌طور مکرر ترجیح خود را برای زنان آسیایی بیان می‌کند. شخصیت‌ها در تصویر الکل و کوکتل می‌نوشند، مستی می‌کنند و رانندگی می‌کنند، و مرتکب اعمال مجرمانه جزئی می‌شوند و آن را به مستی خود نسبت می‌دهند.

متاسفانه وقتی بازیگران کمدین بزرگ با مواد ضعیفی کار می‌کنند، این اتفاق در اینجا هم افتاده است، با چهار بازیگر خوب که نقش مردانی خسته و هوسران را بازی می‌کنند که در یک کمدی جنسی نوجوانانه از دهه ۸۰ هم قرار گرفتنشان عجیب نیست. واقعاً همه این مردها، که از اواسط دهه ۳۰ تا ۵۰ سالگی سن دارند، به کلاب می‌روند؟ و زنان ۲۰ ساله به آنها توجه می‌کنند و حتی با آنها به خانه می‌روند؟ واقعا؟ اگرچه بیننده به راحتی می‌تواند باور کند که یک مرد مطلقه می‌خواهد با همراهی یک زن، قلب شکسته‌اش را التیام بخشد، اما آیا مردان در این سنین هم به دنبال این شرکا هستند و هم در یک کلاب رقص که زنان جوانی در آن حضور دارند، آنها را پیدا می‌کنند؟همه چیز غیرواقعی به نظر می‌رسد، اما نه آنقدر عجیب و غریب که به سطح طنز و ابزورد برسد. و بنابراین ما در میانه‌ای شناور هستیم، جایی که مخاطب می‌تواند درک کند که قرار است سناریوهای مختلف خنده‌دار باشند، اما نمی‌خندند. کمدی فوق‌العاده‌ای در درد طلاق و تنهایی ناخواسته وجود دارد، اما این فیلم آن نیست.