کوداکروم

جاناتان ترپر، فیلم‌نامه‌نویس، از یک خبر سال ۲۰۱۰ الهام گرفت که در مورد توقف تولید فیلم رنگی کداکروم بود، نوعی فیلم رنگی که توسط عکاسان حرفه‌ای و علاقه‌مندان مورد استفاده قرار می‌گرفت. در ابتدای فیلم، بن (با بازی اد هریس)، عکاس مشهور و در حال مرگ، تنها چند روز فرصت دارد تا چند رول فیلم را که دهه‌ها قبل گرفته بود، به آخرین فروشگاهی که هنوز این نوع فیلم را پردازش می‌کند، برساند، که اتفاقاً در کانزاس است. لری (با بازی دنیس هیزبرت)، مدیر برنامه عکاس، و زویی (با بازی الیزابت اولسن)، پرستار و دستیار شخصی او، پسر دور افتاده‌اش، مت (با بازی جیسون سودکیس)، مدیر اجرایی یک شرکت ضبط موسیقی در حال ورشکستگی، را متقاعد می‌کنند تا او و زویی را به فروشگاه پردازش فیلم برساند و از تصاویر حاصل برای یک نمایشگاه نهایی از آثارش استفاده کند. مت نمی‌خواهد هیچ ارتباطی با پدرش داشته باشد، مردی که به مادر مت خیانت کرد، خانواده را رها کرد و در زمان مرگ مادر مت، در کنار او نبود. لری، که ارتباطات خوبی دارد، فرصتی را برای ملاقات با یک گروه موسیقی که مت تلاش ناموفقی برای جلب توجه آن‌ها داشته، در ازای انجام این سفر جاده‌ای، به او پیشنهاد می‌دهد. اینجا سفر جاده‌ای با پدری خودشیفته، تندخو و در حال مرگ، پسرش که افسرده، تنها و پر از کینه است، و پرستار زیبا آغاز می‌شود، که یکی از آن‌ها در پایان فیلم عاشق او خواهد شد. بخشش برای اشتباهات گذشته به صورت مکانیکی انجام می‌شود و اشاره‌هایی به پذیرش افراد با تمام عیب و نقص‌هایشان می‌شود.

• «خانواده‌ها می‌توانند در مورد این موضوع صحبت کنند که چقدر افراد در روابط عاطفی خود، حتی با وجود ادعای عشق، می‌توانند به یکدیگر آسیب برسانند. آیا فکر می‌کنید ابراز احساسات در میان اعضای خانواده مهم است؟»
• «فیلم کداکروم چگونه می‌خواهد شما را نسبت به پدر بداخلاقش احساس کنید؟ فیلم از چه روش‌هایی برای صحبت درباره بخشش استفاده می‌کند؟»
• «اعضای خانواده اغلب یکدیگر را آزار می‌دهند و اغلب یکدیگر را می‌بخشند. فکر می‌کنید فردی تا چه حد باید بد رفتار کند تا اعضای خانواده هرگز او را نبخشند؟»
• «این سریال در مقایسه با دیگر درام‌های خانوادگی که دیده‌اید، چطور است؟»

والدین باید بدانند که کداکروم داستانی احساسی است که پیامدهای بزرگ شدن با والدینی ناکارآمد و خودخواه را بررسی می‌کند. رها شدن، عدم در دسترس بودن عاطفی، مواجهه با مرگ عزیزان و اینکه چگونه خانواده‌ها می‌توانند هم باعث زخم‌های روانی شوند و هم آنها را التیام بخشند، از جمله موضوعات این فیلم است. با توجه به اینکه یک شخصیت بزرگسال درد و رنج دوران نوجوانی خود را با خود حمل می‌کند، برخی از نوجوانان بالغ ممکن است با آن ارتباط برقرار کنند. شخصیتی که در حال مرگ بر اثر سرطان است، سیگار و ماری‌جوآنا می‌کشد. زوجی با لباس در حال بوسیدن بر روی تخت نشان داده می‌شوند، که آماده‌ی عشق‌بازی هستند. مردی به اندازه‌ی آلت خود و پسرش اشاره می‌کند. مردی درباره‌ی لمس کردن سینه‌های مصنوعی صحبت می‌کند. انتظار شنیدن کلمات زشتی مانند «لعنتی»، «کثافت»، «احمق» و «بی‌شرم» را داشته باشید. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

با سفر جاده‌ای «غیرقابل اجتناب» خود (چرا بن نتوانست با هواپیما به فروشگاه عکس برسد؟ چون فیلمنامه این‌طور می‌گوید.) و ناهنجاری‌های خانوادگی تکراری، فیلم کداکروم قابل پیش‌بینی و کلیشه‌ای است. سه‌چهارم ابتدایی فیلم به‌شدت از فرمول‌های استفاده‌شده در فیلم‌های قبلی (مثل نبراسکا، وقتی هری سالی را ملاقات کرد، سفر احساس گناه و غیره) پیروی می‌کند، به‌طوری‌که گاهی باورکردنی نیست که کداکروم در سال ۲۰۱۸ اکران شده باشد. اما اگر تاکنون فیلمی ندیده‌اید که در آن دو نفر که با هم کنار نمی‌آیند، برای تجربه‌ای زندگی‌ساز با هم همراه شوند، ممکن است این فیلم تا حدودی لذت‌بخش باشد.متأسفانه، بازی‌های قدرتمند در نیم ساعت آخر فیلم، بسیاری از کلیشه‌ها و تکرارها را جبران می‌کند. نویسنده، تروپر (که همچنین کتاب و فیلم "این جایی است که من تو را ترک می‌کنم" را نوشته است) داستان واقعی روزهای پایانی کداکروم را روایت می‌کند، اما آن را با داستانی احساسی، کلیشه‌ای و پیش‌بینی‌پذیر ترکیب می‌کند که خلاقیت او را زیر سوال می‌برد، و این در حالی است که یکی از موضوعات فیلم، اشتیاق هنری و پافشاری بر آن است. نمی‌توان انکار کرد که اد هریس بازیگر بزرگی است و استعداد او حتی با دیالوگ‌های کلیشه‌ای، بی‌رحمانه و خودخواهانه‌ای که شخصیت او مجبور به بیان آن است، پنهان نمی‌ماند. هریس در اینجا نمی‌تواند کلیشه‌ها و تکرارها را در مورد اهمیت خانواده، بخشش و نیاز به درک اعمال وحشتناک مردان بزرگ توسط انسان‌های معمولی، فقط به دلیل عظمت آن مردان، از بین ببرد. سودی‌کیس در نقش پسر ناراضی که پدرش را به خاطر مرد بودن سرزنش می‌کند، متقاعدکننده است، اما این تقصیر او نیست که فیلمنامه هرگز به این موضوع نمی‌پردازد که چگونه مت هیچ‌گاه به خود نگاه نکرده است تا ببیند آیا او نیز به شیوه‌ای، مرد بدی نیست. (و این در حالی است که این فیلم در مورد مردی است که برای زندگی به چیزها نگاه می‌کند.) همچنین قابل توجه است که این فیلم با فیلم قدیمی و سنتی ۳۵ میلی‌متری کداک فیلمبرداری شده است.