این دختر عجیب است

کارگردان برادوی آرنولد آلبرستون (با بازی اوون ویلسون) عادت دارد با زنان فاحشه قرار ملاقات بگذارد و به آنها ده‌ها هزار دلار هدیه بدهد تا بتوانند از این شغل خارج شوند و به دنبال رویاهایشان بروند. اما نقشه آرنولد نتیجه معکوس می‌دهد وقتی که آخرین قرار ملاقاتش، ایزی (با بازی ایموجن پاتس)، برای نقش‌آفرینی در نمایش او تست می‌دهد و هم همسر بازیگرش (با بازی کاترین هان) و هم نمایشنامه‌نویس (با بازی ویل فورت) مجذوب او می‌شوند. آرنولد سعی می‌کند این ملاقات را مخفی نگه دارد، اما بازیگر اصلی نمایش (با بازی ریس ایفانز) به حقیقت پی می‌برد، و همچنین یک درمانگر عصبانی (با بازی جنیفر آنیستون) که ایزی را درمان می‌کند و اتفاقا با نمایشنامه‌نویس قرار ملاقات می‌گذارد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد این صحبت کنند که چگونه این فیلم به موضوعات و مضامین جسورانه خود با طنز می‌پردازد. آیا این روش موثر است؟ آیا پرداختن به موضوعات دشوار با طنز، آنها را آسان‌تر برای صحبت کردن و پردازش می‌کند؟
• فیلم چگونه رابطه جنسی را به تصویر می‌کشد؟ والدین، با نوجوانان خود در مورد ارزش‌های خود در این موضوع صحبت کنید.
• آیا ایزی شخصیت همدل و همدردی است؟ چرا یا چرا نه؟ در مورد آرنولد چطور؟ آیا او آدم خوبی است یا نه؟ دست و دلباز است یا دستکاری کننده؟

والدین باید بدانند که این فیلم کمدی، مضحک و با مضامین بالغانه است - از جمله خیانت، فحشا و آزار - که آن را برای مخاطبان جوان کمی شدید می‌کند. برهنگی در آن وجود ندارد (در واقع، اصلاً صحنه‌های زیادی در آن وجود ندارد، با توجه به اینکه درباره‌ی یک فاحشه است)، اما می‌توانید انتظار طنزهای دوپهلو، ارجاعات جنسی و چند صحنه‌ای را داشته باشید که در آن‌ها رابطه‌ی جنسی تلویحاً نشان داده می‌شود، هرچند تنها قسمتی از بدن که نشان داده می‌شود، سینه‌ی برهنه‌ی یک مرد است. بزرگسالان در آن به صورت اجتماعی مشروب می‌خورند و مقداری فحاشی وجود دارد (s--t، f--k، damn). برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

فیلم او به آن شیوه خنده‌دار است فیلمی عالی است که خود را به عنوان فیلمی متوسط جا زده است. با توجه به اعتبار سازندگانش، باید خنده‌دارتر از این می‌بود: پیتر بوگدانوویچ در مقام کارگردان و بازیگرانی همچون ویلسون، هان، ایفانز، فورت، پوتس و آنیستون. اما به هر حال، مجموع قسمت‌های فیلم به یک کل عالی نمی‌رسد. شخصیت آرنولد ویلسون یادآور نویسنده‌ای است که در دنیای رؤیا به سر می‌برد در فیلم نیمه‌شب در پاریس وودی آلن، اما از جذابیت شخصیت قبلی او خبری نیست. آنیستون، با وجود بازی زمان‌بندی‌شده‌اش، به نظر نامناسب می‌آید. و پوتس تلاش زیادی می‌کند، اما ایزی او (به‌خصوص لهجه‌اش) متقاعدکننده نیست.متاسفانه این کمدیِ دیوانه وار، از انرژی و ریتم سریع (شامل دیالوگ های سریع و پشت سر هم) که این ژانر می طلبد، بی بهره است. با اینکه این فیلم سرگرم کننده است، اما آن را به خاطر آنچه که می توانست باشد ببینید، نه آنچه که هست.