جک قایقرانی می‌کند

جک (با بازی فیلیپ سیمور هافمن) برای عمویش به عنوان راننده لیموزین کار می‌کند، دوست صمیمی‌اش، کلاید (با بازی جان ارتیز) نیز همین کار را انجام می‌دهد. جک شخصیتی غمگین، آرام و خجالتی دارد و زیاد اجتماعی نیست. در زمستان نیویورک، همسر کلاید، لوسی (با بازی دافنه رابن-وگا) او را با همکارش، کانی (با بازی ایمی رایان) قرار می‌دهد. آن‌ها با هم ارتباط برقرار می‌کنند و قرار می‌گذارند تابستان بعدی برای قایق‌سواری در پارک با هم ملاقات کنند. اما جک نمی‌تواند شنا کند، بنابراین از کلاید درخواست کمک می‌کند تا به او شنا یاد دهد. او همچنین یاد می‌گیرد که چگونه آشپزی کند تا بتواند از کانی برای یک مهمانی شام دعوت کند. اما متاسفانه همه چیز در مهمانی به هم می‌ریزد، و در حالی که رابطه جک و کانی به آهستگی پیشرفت می‌کند، ازدواج کلاید و لوسی به سرعت رو به فروپاشی می‌رود.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره رابطه بین جک و کانی صحبت کنند. آیا آنها ارتباط‌گیرندگان خوبی هستند؟ آیا آنها کار خوبی در مورد صحبت کردن درباره خواسته‌ها و ترس‌هایشان انجام می‌دهند؟ چگونه این موضوع بر شیوه نمایش رابطه جنسی در فیلم تاثیر می‌گذارد؟
• کلاید آیا با نوشیدن الکل، کشیدن سیگار یا مصرف مواد مخدر مشکل دارد؟ آیا او معتاد است، یا اینکه از این مواد برای کاهش درد شکست ازدواجش استفاده می‌کند؟ آیا این یک بهانه است؟
• آیا جک الگوی خوبی است؟ در سراسر فیلم، همه به او کمک می‌کنند، اما او به ندرت می‌تواند متقابلاً کمکی کند -- آیا این کار او را خودخواه نشان می‌دهد؟ اگر می‌توانست، کمک می‌کرد؟

این درام شخصیت-محور (که اولین تجربه کارگردانی بازیگر برنده اسکار فیلیپ سیمور هافمن است که خود نیز در آن ایفای نقش کرده) تاثیرگذار و تکان‌دهنده است، اما به دلیل صحبت‌های مکرر درباره روابط جنسی، مصرف الکل و مواد مخدر، و استفاده از کلمات رکیک (به ویژه «فحش»)، تنها برای بزرگسالان مناسب است. شخصیت هافمن تا حدی الهام‌بخش است، او خود را از یک زندگی غمگین بیرون می‌کشد و زمانی که دختری را ملاقات می‌کند، سعی می‌کند خود را بهبود بخشد تا لایق او باشد. اما در همین حین، ازدواج بهترین دوست او در حال از هم پاشیدن است. نوجوانان ممکن است به این داستان آرام علاقه‌ای نداشته باشند، اما بزرگسالانی که از طرفداران هافمن هستند ممکن است از آن لذت ببرند.

این یک درام دلپذیر و مخصوص بزرگسالان است. هافمن که پیش از این نیز یک بازیگر سرشناس بود، در این فیلم درام که بر اساس نمایشنامه‌ای از باب گلودینی در سال 2007 (که هافمن نیز در آن ایفای نقش کرده بود) ساخته شده، اولین تجربه کارگردانی خود را رقم می‌زند. شاید تعجب‌برانگیز نباشد که نتیجه، اثری شخصیت-محور و نه پرزرق‌وبرق و بصری است. اگر بازی‌های عالی و شخصیت‌پردازی ظریف این فیلم نبود، تقریباً می‌توانست یک فیلم مستقل و معمولی به نظر برسد.خوانش سطحی، تعداد قابل توجهی از جزئیات "عجیب" را نشان می‌دهد - از علاقه جک به موسیقی رگی و موهای شبه بافته‌اش تا سکانس‌های آموزشی و برخی از انتخاب‌های صحنه‌آرایی و موسیقی متن. اما هافمن به وضوح این موضوع را درک می‌کند و آن را به فضایی صمیمی و سرشار از احساس تبدیل می‌کند، جایی که چهار بازیگر اصلی با مهارت، راحتی و پیچیدگی با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند؛ این فیلم آنقدر قوی است که ارزش دیدن دوباره را دارد.