مادران مجرد

ممکن است بچه‌های هیلاری (امی اسمارت) و اسپرانزا (زولای هِنائو)، می (نیا لانگ) خبرنگار، لیتیا (کوکو براون) پیش‌خدمت، و جَن (وِندی مک‌لِندون-کووی) مدیر انتشاراتی، به طور خودجوش دوستان یکدیگر نشده باشند، اما وقتی در مدرسه به خاطر نقاشی دیواری و سیگار کشیدن دردسر درست می‌کنند، به مادرانشان یک راه‌حل داده می‌شود: با هم متحد شوند و برنامه‌ریزی برای جشن بعدی مدرسه را بر عهده بگیرند، یا خطر اخراج بچه‌هایشان را بپذیرند. این انگیزه کافی است تا مادران با هم ملاقات کنند، اما به زودی متوجه می‌شوند که چیزهای مشترکی دارند، از جمله اینکه همه‌شان به تنهایی از بچه‌هایشان نگهداری می‌کنند. و اینکه همه‌شان به دوستانی نیاز دارند که درک‌شان کنند و در روزهای سخت به آن‌ها کمک کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد دلایل دوستی زنان در فیلم صحبت کنند. شباهت‌ها و تفاوت‌های آنها چیست؟ روابط آنها با یکدیگر تا چه حد واقع‌گرایانه است؟
• فیلم چگونه مسائل طبقه و نژاد را به تصویر می‌کشد؟ آیا این موضوعات به صراحت مورد بحث قرار می‌گیرند؟ دیدگاه فیلم در مورد تفاوت‌های طبقاتی و نژادی چیست؟ آیا کلیشه‌ای در این زمینه مشاهده کردید؟
• نوجوانان: آیا در این فیلم چیزی وجود دارد که بتوانید مستقیماً با آن ارتباط برقرار کنید؟ دوستی‌هایی بین انواع مختلف افراد؟ والدینی که در مورد تلفن‌های همراه یا رفتار قوانین وضع می‌کنند؟

والدین باید بدانند که فیلم باشگاه مادران مجرد به فرمول فیلم‌های دیگر تایلر پری پایبند است: این فیلم الهام‌بخش، دوستانه برای نوجوانان و البته کلیشه‌ای است. در فیلم مقداری فحش‌های خفیف (اغلب «لعنتی»)، بحث‌های باز اما سطحی در مورد سختی‌هایی که زنان در داخل و خارج از ازدواج با آن مواجه هستند؛ و مقداری بوسیدن وجود دارد که واقعاً چیزی نیست که بیشتر نوجوانان نتوانند با آن کنار بیایند. انتظار کمی سیگار کشیدن و اشاره به اعتیاد به مواد مخدر را هم داشته باشید. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

اگر خوب بودن به معنی نیک‌سرشت و مهربان بودن است، پس این فیلم تا حدودی از این آزمون سربلند بیرون می‌آید. اما همین. در حقیقت، فیلم از فقدان شدید تخیل رنج می‌برد، و هر آنچه که با مطرح کردن چالش‌های مادران مجرد به دست می‌آورد -- که البته اصلاً نوآورانه نیست، در ضمن، با توجه به اینکه برنامه‌های گفتگو در دهه ۱۹۹۰ به این موضوع می‌پرداختند -- در برابر گفتگوهای کلیشه‌ای و طرح‌های داستانی ابتدایی آن محو می‌شود. زنان همه به روش‌های مختلف بسیاری که مردان در زندگی‌شان ناامیدشان می‌کنند اشاره می‌کنند، اما به شخصیت‌های مرد در اینجا خیلی کم پرداخته شده و بیشترشان سطحی به تصویر کشیده شده‌اند.در واقع، بیشتر مسائلی که پری، که در این فیلم هم بازی می‌کند، به آن‌ها می‌پردازد، سطحی و بدون جسارت ورود به عمق آن‌ها است. پدر یکی از بچه‌ها معتاد است، اما او هرگز دیده نمی‌شود و وقتی اتفاقی مربوط به او می‌افتد، مخاطب آن را نمی‌بیند. خانواده‌های امروزی بسیار پیچیده هستند؛ آن‌ها شایسته فیلم‌های بهتری با شخصیت‌های پیچیده‌تر هستند. (مکلندون-کووی از بقیه در خنده‌دار بودن بالاتر است، اما او یک کاریکاتور است، مثل خیلی از بقیه هم.) داشتن قلب بزرگ بیشتر گناهان این فیلم را نمی‌بخشد.