میدان ایالتی

فیلم "استیت اند مین" با ورود کارگردان والت پرایس (ویلیام اچ. مسی) و گروه فیلمبرداری‌اش به واترفورد، نیوهمپشایر آغاز می‌شود. واترفورد جایگزینی آخرین لحظه‌ای برای شهر دیگری است که به دلایلی که پرایس تنها در گوش کسی زمزمه می‌کند، امکان فیلمبرداری در آن فراهم نشد. آن‌ها برای فیلمبرداری از آسیاب قدیمی و تاریخی واترفورد به این شهر آمده‌اند که برای یکی از صحنه‌های مهم فیلم بسیار مناسب است. بازیگران و گروه فیلمبرداری هتل کوچک شهر را در اختیار می‌گیرند، اما سپس متوجه می‌شوند که آسیاب قدیمی آتش گرفته و سوخته است. پرایس به جو (فیلپ سیمور هافمن)، فیلم‌نامه‌نویس، دستور می‌دهد که صحنه را بازنویسی کند. وقتی دوربین عقب می‌رود و عنوان فیلم، "آسیاب قدیمی" را نشان می‌دهد، چهره‌ی شگفت‌زده‌ی جو توضیح داده می‌شود. در همین حین، پرایس و تهیه‌کننده فیلم، مارتی (دیوید پیمیر)، باید شهردار را راضی کنند تا مجوزی برای فیلمبرداری در خیابان مین بدهد، کلر (سارا جسیکا پارکر) را برای بازی در یک صحنه برهنه متقاعد کنند، و از طرف دیگر هالیوود هَنک، باب (الک بالدوین) را از دختران زیر سن قانونی دور نگه دارند. جو که تحت تأثیر مالک کتابفروشی محلی، آن (ربکا پیجین) قرار گرفته، باید بازنویسی‌های متعددی را به سرعت انجام دهد. فیلمبردار نیز باید راهی برای فیلمبرداری اطراف پنجره‌های رنگی آنتیک در ایستگاه آتش‌نشانی تاریخی شهر پیدا کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد اولویت‌ها و انتخاب‌های شخصیت‌های این فیلم صحبت کنند. والت و مارتی فقط می‌خواهند فیلم را بسازند و برای رسیدن به هدفشان هر کاری می‌کنند. وایت تلاش می‌کند تا یکپارچگی داستان (و صداقت خود) را حفظ کند. کلر ظاهرا موضعی اخلاقی اتخاذ می‌کند، اما حاضر است در برابر پول بیشتر کوتاه بیاید. شخصیت دیگری نیز برای پول و دستیابی به قدرت، از موضع ظاهراً اخلاقی خود کوتاه می‌آید. وایت بین افتخار و شغل خود باید یکی را انتخاب کند - چه چیزی به او کمک می‌کند تا تصمیم بگیرد؟ شاید خانواده‌ها بخواهند در مورد نام برخی از شخصیت‌ها نیز صحبت کنند. چرا کارگردان نام "پرایس" را دارد؟ چرا شهردار نام جورج بیلی دارد که با نام شخصیت جیمی استوارت در فیلم "زندگی زیبایی" یکسان است؟ و یا در مورد نام‌های "وایت" و "بلک" چه می‌توان گفت؟

والدین باید بدانند که یکی از شخصیت‌های فیلم به دختران زیر سن قانونی جذب می‌شود و با دختری رابطه جنسی برقرار می‌کند که علی‌رغم نشانه‌های واضح تمایل او به این شخصیت، از نظر قانونی هنوز برای رضایت به رابطه جنسی کوچک است. همچنین اشاره‌های جنسی دیگری وجود دارد، از جمله شخصیتی که برای فریب دادن شخصیت دیگر تمام لباس‌هایش را درمی‌آورد و یا بحثی درباره اینکه آیا کلر صحنه‌ای بدون لباس خواهد داشت یا خیر، همان‌طور که در قراردادش ذکر شده است. شخصیت‌ها الکل و سیگار مصرف می‌کنند و از الفاظ رکیک استفاده می‌کنند. بسیاری از آنها مصالحه‌های اخلاقی انجام می‌دهند که والدین ممکن است بخواهند در مورد آنها با نوجوانانی که این فیلم را تماشا می‌کنند، صحبت کنند.

دیوید مامت، نویسنده و کارگردان، به وضوح از فرصت به سخره گرفتن برخی از شخصیت‌هایی که در فیلم‌های قبلی خود با آنها مواجه شده، لذت می‌برد، اما این کار را با ظرافت و حتی با نگاهی رمانتیک انجام می‌دهد. در یکی از خنده‌دارترین صحنه‌های فیلم، مامت کلیشه‌های رایج در فکاهی را به هم می‌ریزد، جایی که برای یک بار، شخصیتی به جای اعتماد به شواهد ظاهری، به درستی رفتار می‌کند و به شخصیتی دیگر اعتماد می‌کند. سپس، برای اینکه مطمئن شویم هیچ چیز را مسلم نمی‌انگاریم، شخصیت دیگری را وارد داستان می‌کند که همان کار را انجام می‌دهد اما این بار نتیجه کاملاً اشتباه است.مامِت این داستان را به شکلی روایت نمی‌کند که شهرنشینان از روستاییان ساده‌لوح سوءاستفاده کنند یا روستاییان زیرک بر شهرنشینان فاسد پیروز شوند. هر دو طرف شخصیت‌هایی با انگیزه‌ها و اخلاقیات متفاوت دارند. جو مدام می‌گوید که فیلمش درباره پاکی و فرصت‌های دوباره است. این فیلم هم همین موضوع را با فرصتی استثنایی برای یک شخصیت که واقعا به آن نیاز دارد، دنبال می‌کند. در ادامه دوگانگی مامت در سراسر فیلم، شخصیت‌هایی که استحقاق فرصت دوباره را ندارند، آن را دریافت می‌کنند، اما احتمالا این فقط «فرصت دوباره برای تکرار همان اشتباه» است.