زن

در فیلم زن، نویسنده مشهور جو کسلمن (جاناتان پرایس) و همسرش جوئن (گلن کلوز) صبح زود از خواب بیدار می‌شوند و خبر برنده شدن جو در جایزه نوبل را می‌شنوند. آن‌ها به همراه پسرشان دیوید (مکس آیرونز) که نویسنده‌ای جاه‌طلب است و همچنین یک بیوگرافی‌نویس مزاحم (کریستین اسلیتر) به استکهلم می‌روند. اما این سفر باعث می‌شود که جوئن با حقیقت احساساتش در مورد چند دهه اخیر زندگی‌اش مواجه شود. این فیلم، زندگی درونی و پیچیده زن پشت مرد بزرگ را به تصویر می‌کشد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد استفاده از الفاظ رکیک در فیلم «همسر» صحبت کنند. آیا شنیدن این الفاظ از شخصیت‌هایی مانند اینها برایتان تعجب‌آور بود یا باعث شد که آن‌ها را بیشتر شبیه انسان و فیلم را واقعی‌تر تصور کنید؟ آیا گفتگوهای فیلم به‌طور کلی برایتان قابل باور بود؟ چرا یا چرا نه؟
• جوان در نوعی زندان است. چرا فکر می‌کنید او با جو به توافق رسید؟ آیا فکر می‌کنید با گذشت سال‌ها، می‌توانست از آن خارج شود؟ آیا او را الگوی مناسبی می‌دانید؟
• از رابطه جوئن و جو چه چیزی می‌توان یاد گرفت؟ آیا به یک اندازه به هم نیاز داشتند؟ آیا به هم عشق می‌ورزیدند، آنطور که شما عشق را درک می‌کنید؟
• فیلم چه پیامی در مورد باور به خود و دنبال کردن رویاهایتان دارد؟ چرا جُوان در جوانی اجازه داد دیگران او را دلسرد کنند؟

والدین باید بدانند که فیلم «همسر» یک درام مخصوص بزرگسالان است که درباره همسر طولانی‌مدت (با بازی گلن کلوز) یک برنده تازه جایزه نوبل (با بازی جاناتان پرایس) است و رازها و کینه‌هایی که زیر سطح ازدواج ظاهراً خوشحال آنها در جریان است. این فیلم با موضوعات بالغانه‌ای از جمله خیانت سروکار دارد و لحن آن قطعاً بالغانه است. شخصیت‌ها در فیلم الکل و سیگار مصرف می‌کنند و درباره مصرف مواد مخدر صحبت می‌کنند؛ همچنین در فیلم شاهد معاشقه، بوسیدن و صحنه‌ای از رابطه جنسی غیرصریح با مقداری صحبت‌های کثیف هستیم. زبان فیلم شامل استفاده مکرر از کلمه «فاک» و موارد مشابه است. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این درام ناهمگون با بازی درخشان کلوز در نقش اصلی، ارتقا یافته است. فیلم زن تحت تاثیر هوش و ذکاوت آشکار نویسنده‌اش (جین اندرسون که آن را از رمان مگ وولیتزر اقتباس کرده است) قرار دارد، که می‌تواند هم لذت‌بخش و هم نامناسب باشد. همان شخصیت‌هایی که اندام تناسلی را «تورم‌یافته» توصیف می‌کنند یا از «آژیتا» شکایت می‌کنند، به نظر می‌رسد در بیان کلمه «فحش» مشکل دارند (هرچند که هنوز هم آن را خیلی زیاد به کار می‌برند). دیالوگ‌های تاثیرگذار به حس «نوشته‌شده» بودن فیلم کمک می‌کنند، مثل وقتی که یک ویراستار مرد در یک انتشارات در دهه ۱۹۶۰ می‌گوید یک دست‌نوشته «عالی» است، اما از یک «نویسنده زن» و «از دیدگاه این زن» است، و به همین دلیل آن را کنار می‌گذارند. شاید به همین دلیل، برخی از بازیگران با حرکات بزرگ بازی می‌کنند... اما نه کلوز. هرگز کلوز.بازیگر کهنه‌کار و نامدار، یکی از بهترین نقش‌آفرینی‌های دوران حرفه‌ای خود را در نقش جُوآن به نمایش می‌گذارد. تلاشی آشکار برای متقاعد کردن ما وجود ندارد؛ او به‌راستی همان شخص است. زندگی درونی او شگفت‌انگیز است. ما شکاف‌ها را می‌بینیم که شکل می‌گیرند. ما بیداری او را می‌بینیم. برای کسانی که از هنر بازیگری سررشته دارند، آنچه که کلوز ارائه می‌دهد، ضیافتی است. او مهربان و کینه‌توز و حامی و سرکوب‌شده و باهوش و مشتاقانه در تلاش برای رهایی است. جایی که مثلاً کار خوب اسلِیتر گاهی اوقات به‌خاطر، بگذارید بگوییم، فقدان ظرافت در نوشتن (نه در بازیگری‌اش – زبان بدن مزاحم او را ببینید وقتی که چاپلوسانه صحبت می‌کند) لنگ می‌زند، در نقش اصلی، کلوز درست بالای همه آن‌ها می‌خواند. او به این زن جذاب تبدیل می‌شود.