لالایی

جاناتان (گارت هدلند) که به نیویورک بازگشته تا پدرش را در بستر مرگ ببیند، شوکه می‌شود وقتی می‌فهمد که پدرش (ریچارد جنکینز) خواسته است صبح روز بعد از دستگاه‌های حفظ حیات جدا شود. تصمیمی که همه را بهت‌زده می‌کند و باعث می‌شود روابطشان را با پدر خانواده و یکدیگر بررسی کنند. و این فرصتی می‌شود برای رابرت، خواهرش و مادرشان تا اختلافات قدیمی خانوادگی را حل کنند و خداحافظی کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد پیام اصلی فیلم Lullaby و نکات قابل بحث آن صحبت کنند. پیام اصلی فیلم چیست؟ آیا شخصیت‌ها و تعاملات آنها واقعی و باورپذیر هستند؟ فیلمی درباره خانواده شما چگونه خواهد بود؟
• وضعیت رابرت تا چه حد با مرسدس، بیمار دیگری که در حال مرگ است، متفاوت است؟ هر دو چطور با واقعیت روبه رو می‌شوند که در حال مرگ هستند؟
• درباره تصمیم رابرت برای قطع دستگاه‌های حمایتی زندگی چه فکر می‌کنید؟ آیا خانواده‌اش از او حمایت می‌کنند؟ آیا در نهایت نظرشان عوض می‌شود؟

والدین باید بدانند که لالایی یک درام خانوادگی است که بر روی یک پدربزرگ در حال مرگ تمرکز دارد که تصمیم گرفته است از دستگاه‌های حمایتی زندگی جدا شود، برخلاف اعتراضات همسر و فرزندان بزرگسالش. برخی از بحث‌های شدید وجود دارد، زیرا آنها اختلافات قدیمی را حل می‌کنند، اما همچنین لحظات حساسی وجود دارد که آنها راه‌هایی برای آشتی پیدا می‌کنند. انتظار می‌رود مقدار زیادی فحش (از جمله "لعنتی"، "خر" و بیشتر) وجود داشته باشد، مقداری نوشیدن، و صحنه‌ای از مصرف مواد مخدر، و همچنین صحنه‌های زیادی که شخصیت اصلی (و دیگری) را در حال کشیدن سیگار نشان می‌دهد. اعتیاد او به نیکوتین در واقع یک نقطه فرعی داستان است. شخصیت‌ها همچنین یکدیگر را می‌بوسند و در مورد رابطه جنسی صحبت می‌کنند، اما هیچ صحنه‌ای وجود ندارد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

ریچارد جنکینز بازیگر فوق‌العاده‌ای است و شاید حتی نتواند بازی بدی از خود ارائه دهد. او در این فیلم نقش پدری در حال مرگ را بازی می‌کند که خانواده‌اش را دوست دارد اما در عین حال بارها و بارها آن‌ها را از خود رنجانده است. او در حالی که به دستاوردهایش فکر می‌کند، ترکیبی از غرور، احساسات و ناامیدی است و در عین حال، قابل درک و باورپذیر است.اما داستان در واقع حول جاناتان، نه پدرش، می‌چرخد و هدلاند متاسفانه در مقایسه با جنکینز رنگ می‌بازد. در حالی که جاناتان باید با خانواده‌اش کنار بیاید، هدلاند خشک به نظر می‌رسد (که بخشی از آن می‌تواند به شخصیت او نسبت داده شود، اما نه همه‌اش) -- او در نشان دادن خشم و ناامیدی خوب است، اما نه در تفکر عمیق. با این حال، پیام فیلم قدرتمند است: خانواده‌ها درهم و برهم و دوست‌داشتنی هستند، و خداحافظی با آنها حتی بیشتر.