دوازده میمون

داستان آینده‌نگرانه 12 میمون پیرامون محکوم به نام جیمز کول (با بازی بروس ویلیس) است که به‌طور داوطلبانه به مأموریتی در گذشته و سال 1996 فرستاده می‌شود تا اطلاعاتی در مورد ارتش دوازده میمون به دست آورد، گروهی که تصور می‌شود مسئول انتشار ویروس مرگباری است که تقریباً جمعیت زمین را از بین برده است. اما سفر در زمان به‌طور دقیق انجام نمی‌شود و کول به اشتباه به سال 1990 فرستاده می‌شود، جایی که به دلیل جنون روانه بیمارستان روانی می‌شود و با کاترین ریلی (با بازی مدلین استو)، روانپزشکی همدل، آشنا می‌شود. در بیمارستان روانی، کول با جفری گاینس (با بازی برد پیت) پسر دیوانه یک دانشمند مشهور ملاقات می‌کند. کول به زمان حال پس از آخرالزمان بازگردانده می‌شود و متوجه می‌شود که گاینس رهبر ارتش دوازده میمون است. او درخواست می‌کند که به گذشته بازگردد، جایی که دوباره با ریلی مواجه می‌شود و رویدادهایی که منجر به انتشار ویروس مرگبار شده‌اند را بیشتر بررسی می‌کند، و در این حین به‌طور فزاینده‌ای نسبت به نظارت مقامات، هم در زمان حال و هم در گذشته‌ای که در آن حضور دارد، دچار پارانویا می‌شود.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد مرزهای بین عاقل و دیوانه صحبت کنند. چرا جیمز کول توسط برخی شخصیت‌ها به عنوان فرد عاقل و توسط دیگران به عنوان فرد دیوانه دیده می‌شود؟ سوالات مشابهی می‌تواند در مورد شخصیت‌های دیگر از جمله کاترین ریلی و جفری گاینس پرسیده شود. این فیلم همچنین به طور گسترده با مسائل نظارت سروکار دارد. چه کسی در فیلم تحت نظر است و چرا؟ چه کسی شخصیت‌ها را تحت نظر دارد؟ این نظارت چگونه بر شخصیت‌ها و اقدامات آنها تاثیر می‌گذارد؟

والدین باید بدانند که این فیلم، اثری ناراحت‌کننده و پادآرمان‌شهری است که به موضوع نابودی نزدیک تمدن بشری توسط یک ویروس می‌پردازد. شخصیت‌ها در فیلم الکل مصرف می‌کنند، سیگار می‌کشند، با یکدیگر درگیر می‌شوند، از پلیس فرار می‌کنند و همدیگر را می‌کشند. همچنین صحنه‌های ناراحت‌کننده‌ای از بیمارستان‌های روانی و زندان‌ها و همچنین صحنه‌ای گرافیکی از سنگرهای جنگ جهانی اول وجود دارد. جیمز کول به طور مکرر آرام‌بخش مصرف می‌کند و تصاویری از او در حالی که آب دهان از دهانش جاری است و تقریباً کاتاتونیک است، در چند صحنه به نمایش درمی‌آید. این فیلم، پرسش‌های اخلاقی پیچیده‌ای را مطرح می‌کند. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

معمولا کارگردانان اندکی مانند تری گیلیام دارای بینش‌های بلندپروازانه‌ای هستند؛ در حالی که از نظر سینمایی غنی است، این فیلم فراتر از صرفا یک ضیافت برای چشم‌ها است -- یک قطعه به‌خوبی نوشته‌شده و به‌خوبی بازی‌شده از نقد فرهنگی است.بازی‌های فیلم در کل استثنایی هستند. اگرچه استو در بعضی صحنه‌ها شکاک یا وحشت‌زده به نظر می‌رسد، اما اتحاد شخصیت او با جیمز کول را منطقی جلوه می‌دهد. بروس ویلیس در نقش اصلی واقعاً نشان می‌دهد که چرا توانسته است چنین دوران حرفه‌ای طولانی‌ای داشته باشد؛ او واقعاً روی پرده سینما جذاب است. در این فیلم، به گیلیم اجازه داده شده است تا دیدگاه هنری‌اش را به‌خوبی به تصویر بکشد و در نتیجه، فیلم دیدگاه‌های جالب و قابل‌توجهی در مورد گسترش رسانه‌ها ارائه می‌دهد.