راه‌پیمایی میک

در سال 1845، سه خانواده با قطار اسب‌کشان راهی کالیفرنیا می‌شوند تا آنجا ساکن شده و به دنبال آینده‌ای بهتر بروند. آنها راهنمای استخدامی به نام میک (بروس گرینوود) دارند که داستان‌گوی خوبی است اما گاهی به نظر می‌رسد که نمی‌داند به کجا می‌رود. یکی از زنان به نام امیلی تتراو (میشل ویلیامز) به نظر می‌رسد که سخت‌کوش‌تر، باهوش‌تر و عملی‌تر از بقیه است و اغلب خرد او راه را نشان می‌دهد. در آغاز داستان، مسافران در کنار یک جویبار آب تازه جمع می‌کنند، اما ذخایرشان به سرعت رو به کاهش می‌رود. در یک مقطع، یک بومی آمریکایی تنها ظاهر می‌شود؛ کابوی‌ها او را اسیر می‌کنند تا شاید بتواند آنها را به آب راهنمایی کند. اما میک اصرار دارد که این یک تله است و ممکن است به حمله‌ای منجر شود. آیا مسافران تشنه از این مخمصه جان سالم به در خواهند برد؟

• خانواده‌ها می‌توانند درباره‌ی معنای پایان ناگهانی فیلم صحبت کنند. آیا مهم است که مشکل اصلی حل نشده باقی مانده است؟ آیا امیدوارید که به زودی حل شود یا هرگز؟
• در این نبرد بر سر آمریکایی بومی، چه کسی حق دارد؟
• این فیلم به نظرتان برای جلب رضایت چه کسانی ساخته شده است؟ آیا به هدف خود رسیده است؟
• آیا در این فیلم وسترن کلاسیک صحنه‌های خشونت‌آمیز وجود دارد؟ آیا در این فیلم صحنه‌های مبارزه یا خونریزی وجود دارد، حتی اگر بسیار اندک باشد؟

والدین باید بدانند که اگرچه این فیلم وسترن هوشمند، شاعرانه و آهنگین درجه‌بندی سنی PG دارد، اما ریتم کند و ساختار غیرمتعارف آن احتمالاً برای کودکان جذاب نخواهد بود. فیلم در نقاطی به ظاهر تصادفی شروع و پایان می‌یابد و فاقد داستان یا قوس داستانی سنتی است. اما استفاده از زبان در آن حداقل است (از جمله یک بار استفاده از کلمه "نی--ر" و یک بار "پسر بی‌مادر")، همانطور که خشونت در آن حداقل است (بدترین حادثه در خارج از صحنه اتفاق می‌افتد). با این حال، فیلم بیشتر درباره احساسات و ایده‌ها - درباره جستجو کردن اما لزوما پیدا کردن - است. حتی اگر بچه‌ها قبلا طرفدار کابوی‌ها باشند، این فیلم یک فروش سخت خواهد بود.

این فیلم برای بینندگان متفکر بسیار قابل تامل است و موقعیت‌های بسیاری در داستان وجود دارند که دو پاسخ صحیح دارند، اما هیچ پاسخ قطعی وجود ندارد. این احتمالا بزرگترین فیلم رایچاردت است که تا به حال درخشان ترین بازیگران را داشته و او با دیالوگ هوشمندانه خود نمایش های زیبایی خلق کرده است. مناظر فیلم بسیار زیبا و در عین حال خشن هستند. این فیلم یک وسترن بامزه، خشونت‌آمیز و پرتعلیق مثل فیلم "شجاعت واقعی" نیست، اما شعر کوچک و هدفمندی است که دیدن آن بسیار می‌ارزد.کِلی ریچارد کارگردان فیلم‌هایی است که بیشتر بر فضای اثر تمرکز دارند تا داستان. فیلم او "شادی قدیمی" درباره دو دوست است که به کمپینگ می‌روند، در حالی که فیلم "وندی و لوسی" درباره زنی جوان است که به دنبال سگ گمشده‌اش می‌گردد. هر دو فیلم صحنه‌های طولانی دارند که در آن‌ها ظاهراً "هیچ اتفاقی" نمی‌افتد، و همین موضوع در مورد فیلم "میکز کات‌آف" نیز صدق می‌کند. مسافران همچنان در حرکت هستند و به دنبال آب می‌گردند، اما هدف نهایی فیلم پیدا کردن آب نیست - بلکه درباره جنبه‌های مختلف یک داستان است و این نکته که هیچ چیز ثابت یا قطعی نیست.