شکستن‌دهان

در صبح روز تولد هفده سالگی لیز پور، دختر محبوب و دوست‌داشتنی، فیلم جوجیمکن شروع می‌شود. سه دوست صمیمی او، کورتنی (رز مک‌گاون)، مارسی (جولی بنز) و جولی (ربکا گی‌هارت) تصمیم می‌گیرند او را غافلگیر کنند. غافلگیری آنها شامل لباس‌های مهاجمان نقاب‌دار، ربودن لیز و بستن دهانش با یک آبنبات جوجیمکن، چسباندن دهانش و سپس انداختن او در صندوق عقب ماشینشان است. وقتی آنها صندوق عقب را در رستوران مورد علاقه لیز باز می‌کنند، متوجه می‌شوند که او به دلیل آبنبات جوجیمکنی که کورتنی به زور در دهانش گذاشته، خفه شده است. آنها که تمایلی به گزارش مرگ به پلیس ندارند و مطمئن نیستند که چه کاری انجام دهند، تصمیم می‌گیرند لیز را به اتاقش برگردانند و در تختش بگذارند تا به نظر برسد که مورد تجاوز قرار گرفته است. بعداً، دختری نامحبوب و دست و پا چلفتی به نام فرن (جودی گریر) از طرف مدیر دبیرستان ریگان (کارول کین) خواسته می‌شود تا تکالیف لیز را به او برساند، زیرا لیز به دلیل تماس تلفنی کورتنی که خود را مادر لیز جا زده، به آنفولانزا مبتلا شده است. فرن با ورود به خانه لیز، جسد او را پیدا می‌کند و سه دوستش را در اطرافش می‌بیند. فرن سعی می‌کند از صحنه فرار کند، اما دستگیر می‌شود و کورتنی به او می‌گوید در ازای سکوتش در مورد آنچه شاهد بوده، او را به دختری محبوب و دوست‌داشتنی مانند خودش، مارسی و جولی تبدیل خواهد کرد. کورتنی، فرن دست و پا چلفتی را به دختری فوق‌العاده شیک و جذاب با موهای بلوند رنگ‌شده به نام وایلت تبدیل می‌کند. با افزایش محبوبیت وایلت، محبوبیت جولی سقوط می‌کند، زیرا او از احساس گناه مرگ لیز خرد می‌شود و خشم کورتنی را متحمل می‌شود. جولی شروع به قرار گذاشتن با دانش‌آموز باشگاه نمایشی به نام زک می‌کند و هر دو شاهد دروغ‌های بی‌رحمانه کورتنی در مورد نحوه مرگ لیز و تلاش‌های او برای متهم کردن یک مرد بی‌گناه به قتل هستند. بعد از اینکه وایلت به زمین نردهای فرن سقوط می‌کند، زمانی که کورتنی توسط وایلت تهدید می‌شود و تاج محبوب‌ترین دختر او را به خطر می‌اندازد، به جولی، فرن و زک بستگی دارد تا راهی برای متوقف کردن کورتنی پیدا کنند و به کل مدرسه نشان دهند که کورتنی هم یک قاتل است و هم یک انسان کاملاً وحشتناک.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد کمدی‌های سیاه مثل Jawbreaker صحبت کنند. چه عناصری یک کمدی را «سیاه» می‌کند؟
• این فیلم شخصیت‌هایی را نشان می‌دهد که به قیمت توهین به همجنس‌گرایان زن و همچنین افراد مبتلا به بی‌اشتهایی عصبی، شوخی می‌کنند. آیا هدف تمسخر این شخصیت‌های بی‌رحم است، یا هدف خشم آن‌ها، یا اینکه تشخیص آن دشوار است؟
• در این فیلم، شخصیت منفی اصلی که توسط رز مک‌گاون ایفا شده، چگونه باعث برانگیختن نفرت و انزجار در بینندگان می‌شود، به طوری که مخاطبان نمی‌توانند از مخالفت با او خودداری کنند؟

والدین باید بدانند که جوبریکر یک کمدی بسیار تاریک محصول ۱۹۹۹ است در مورد اتفاقاتی که پس از قتل تصادفی یک دختر محبوب توسط دختری محبوب دیگر رخ می‌دهد. فیلم به‌طور کلی یک نظر بدبینانه در مورد محبوبیت، وضعیت و موقتی بودن دوستی در دبیرستان است. فحاشی در فیلم بسیار فراتر از محدوده معمول فحاشی در اکثر فیلم‌هاست -- شاید تنها فیلمی که از کلمه "ف--ک" بیشتر استفاده کرده گودفلس باشد، اما در اینجا به جای مافیایی‌ها، دختران لوس و مرفه (اغلب سفیدپوست) از آن استفاده می‌کنند. هیچ شخصیت مثبتی در فیلم وجود ندارد؛ همه دانش‌آموزان دبیرستان درگیر بازی گروه‌های محبوب هستند و هیچ‌کس حتی به فکر پرسش از آن نیست. دختری ظاهراً توسط سه مهاجم نقاب‌دار از اتاق خوابش ربوده می‌شود، سپس با یک جوبریکر دهانش را می‌بندند و بعد دهانش را با نوار می‌بندند؛ او توسط دوستانش که این کار را به عنوان یک شوخی تولد انجام داده‌اند، کشته می‌شود. صحبت‌های جنسی مکرر بین نوجوانان. دختری دوست پسرش را مجبور می‌کند که از یک بستنی چوبی بمکد انگار که آلت تناسلی است. دختری مردی مسن‌تر را اغوا می‌کند و با او رابطه جنسی برقرار می‌کند با این قصد که او را به جرم قتل محکوم کند. طنز زننده و منفی عمیق فیلم را پیش می‌برد -- آن را به عنوان خواهر ناتنی شرور و نیچه‌ای هدرز و دختران بد در نظر بگیرید. این نیچه‌گرایی می‌تواند واقعاً آزاردهنده، ظالمانه و اصلاً خنده‌دار نباشد -- مانند یک شوخی که برای مسخره کردن دختران مبتلا به آنورکسیا تنظیم شده است. و با این حال، علی‌رغم انتقادهای منفی و شکست تجاری در زمان اکران اولیه، سبک متمایز فیلم، حس مد و اغراق فراوان درام نوجوانانه باعث شده است که طرفداران وفاداری پیدا کند. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

این فیلم خواهر ناتنی نیچه‌گرای هترز و دختران بدجنس است. متاسفانه، حرفی برای گفتن ندارد که از فیلم‌های قبلی متفاوت باشد (فقط طنز بی‌زمان را فدای بدبینی خودپسندانه می‌کند) و کیفیت نوشتار آن در سطح فیلم‌های قبلی نیست. این فیلم در ابتدا یک شکست تجاری بود و با انتقادهای زیادی مواجه شد، اما در نهایت به یک فیلم کالت محبوب تبدیل شد. شاید جنبه‌های مثبت فیلم — حس مد، صحنه‌ی نمادین چهار دختر محبوب که در راهروی دبیرستان قدم می‌زنند، دوناز که در میهمانی رقص می‌کنند، حس دهه‌ی ۹۰ که در فیلم موج می‌زند و شرارت خالصی که رز مک‌گاون به شخصیت واقعاً بد خود می‌آورد — شایسته‌ی قدردانی در دهه‌های بعد است. و با این حال، فیلم پر از صحنه‌های شتاب‌زده و تنبل، خودپسندانه و ظاهربینانه است و می‌توان استدلال کرد که این فیلم هم باید در زباله‌دان تاریخ دهه‌ی ۹۰، در کنار رایت سِد فرد و بلاک‌باستر ویدئو قرار بگیرد.پایان‌بندی فیلم واقعاً ناراضی‌کننده است. فیلمی با این‌همه اغراق بزرگ‌تر از زندگی، مک‌گافینی که به‌راحتی به دست می‌آید و قصه انتقام‌جویی قابل‌تأمل و ملایم، ناامیدکننده و مایوس‌کننده است. این تنبلی، شکاف‌های موجود در بقیه فیلم را آشکار می‌کند. کمدی سیاه به قیمت همه‌چیز تمام می‌شود، حتی آنهایی که شایسته آن نیستند. به‌سادگی، شوخی کردن به قیمت افراد مبتلا به بی‌اشتهایی عصبی، مثلاً، آن را به کمدی سیاه تبدیل نمی‌کند، به‌ویژه اگر خنده‌دار نباشد و فقط به‌عنوان رفتاری بیهوده و بدجنس به نظر برسد. این نوع بدجنسی، کمدی را که ممکن است پیام فیلم را پیش ببرد، رقیق می‌کند، به فرض اینکه فراتر از «هیچ‌کس واقعاً در دبیرستان دوستی ندارد و همه در سیستم طبقاتی نوجوانی آمریکایی مشارکت‌کننده‌اند» پیامی وجود داشته باشد. و اینکه شخصیت‌های نوجوان در فیلم به‌اندازه مافیاهای میان‌سال در فیلم «رفقای خوب» از کلمات زشت استفاده کنند، ممکن است برای برخی «تند» به نظر برسد، اما درنهایت این کلمات طنز و شوک‌آور بودن خود را از دست می‌دهند و به‌عنوان رفتاری از سر استیصال به نظر می‌رسند.