این بدن‌ها قدیسان نیستند.

برنده فیلمبرداری جشنواره فیلم ساندنس ۲۰۱۳، فیلم «این بدن‌های مقدس نیستند» رابطه پرشور باب مالدون (کیسی افلک) و روت گاتری (رونی مارا) را دنبال می‌کند، زوجی خلافکار در دهه ۱۹۷۰ که پس از یک درگیری مسلحانه با افسران پلیس تگزاس دستگیر شدند. باب مسئولیت تیراندازی را بر عهده می‌گیرد، علی‌رغم مشارکت روت باردار، و به حبس طولانی‌مدت محکوم می‌شود، در حالی که همسرش دختری به دنیا می‌آورد. چهار سال بعد، پس از پنج تلاش ناموفق، باب موفق به فرار از زندان می‌شود تا با روت و دختر چهار ساله‌شان دوباره متحد شود. اما پاتریک (بن فاستر) - یک کلانتر جوان خیرخواه که شیفته روت است - و سه شکارچی جایزه‌بگیر بی‌رحم مانع اتحاد خانوادگی باب و روت می‌شوند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد میزان خشونت در فیلم صحبت کنند. چگونه یادآور یک فیلم وسترن است؟ پایان فیلم چگونه از یک پایان وسترن معمولی منحرف می‌شود؟
• برخی گفته‌اند که فیلم گویی در قرن دیگری می‌گذرد، هرچند که عناصر معاصر بیشتری در آن وجود دارد. چه چیزی به فیلم آن حس دوره‌ای را می‌دهد؟
• فیلم را با داستان‌های عاشقانه‌ی دیگر درباره‌ی قانون‌شکنان یا مجرمان مقایسه کنید. چه چیزی آن را منحصر به فرد می‌کند؟

والدین باید بدانند که اینت دِم بادیز سینتز یک درام مستقل، با سبک و فضای خاص است که ترکیبی از وسترن و درام روابط است. این فیلم، داستان عاشقانه و پرتنش یک قانون‌شکن و همسرش را روایت می‌کند و با فیلم‌های بانی و کلاید و بدلندز مقایسه شده است. انتظار می‌رود در فیلم، خشونت اسلحه و مرگ روی پرده را ببینید. همچنین برخی الفاظ نامناسب (مثل شیت و اس هول) وجود دارد، اما در نهایت این یک داستان عاشقانه است و زیربنای رمانتیک و فلش بک‌هایی از عشق میان شخصیت‌های اصلی را دارد (هرچند صحنه‌های صریح جنسی وجود ندارد). به دلیل فضای فیلم و موضوعات بزرگسالانه، این درام برای نوجوانان بالغ مناسب‌تر است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

تماشاگران فیلم‌هایی که از آثار آهسته، ثابت و با فضای خاص لذت می‌برند، این فیلم وسترن مستقل را به عنوان یک جواهر پنهان در نظر خواهند گرفت. دیوید لوری، نویسنده و کارگردان، و بردفورد یانگ، فیلمبردار (پاریا، میانه هیچ‌جا)، به وضوح پیروان مکتب ترنس مالیک در فیلمسازی هستند: تصاویر زیبا با تعداد زیادی نمای نزدیک تاثیرگذار؛ مونولوگ‌های شاعرانه؛ ریتم آهسته و حساب‌شده؛ و درام‌هایی که بیشتر بر شخصیت‌پردازی تمرکز دارند تا پیشرفت داستان.داستان بسیار ساده است، اما این خوب است، چون این یک درام در مورد لحظات است، در مورد به یاد آوردن عشقی است که آنقدر شدید است که هیچ زندانی نمی تواند آن را در خود نگه دارد. باب از اسارت فرار می کند، و به جای فرار به سمت آزادی در مکزیک، مصمم است تا همسر و دخترش را پیدا کند. اما قبل از اینکه این ملاقات اجتناب ناپذیر اتفاق بیفتد، باب باید شکارچیان جایزه را فریب دهد (یا از آنها سبقت بگیرد) و از پاتریک عبور کند، که مردی بسیار مهربان و بخشنده است. مارا، افلک و فاستر همه در فیلمی که می توانست دهه ها قبل ساخته شده باشد، اما هنوز به طرز شگفت آوری به روز به نظر می رسد، اجراهای درخشانی دارند.