میدان

در کمدی سیاه و طنزآمیز مربع، کریستین (با بازی کلس بنگ)، یک سرپرست محترم در موزه هنر مدرن پیشرو سوئدی، از زندگی راحت و مطمئن خود لذت می‌برد. او در هدایت صحنه‌های گاهی عجیب و غریب دنیای هنر کاملاً در خانه به نظر می‌رسد، خواه با مطبوعات سروکار داشته باشد (از جمله آن، خبرنگاری که الیزابت ماس نقش او را بازی می‌کند) یا هنرمندان سرشناس (با بازی دومینیک وست و تری ناتاری). کریستین به نظر می‌رسد به تمام ارزش‌های قابل قبول جامعه متمدن پایبند است. اما وقتی قربانی یک جرم می‌شود، به جای اینکه قدم‌های منطقی که بیشتر مردم برمی‌دارند را بردارد، مسیر متفاوتی را دنبال می‌کند - شاید مسیری به دور از واقعیت به اندازه برخی از آثار هنری که از آن‌ها حمایت می‌کند - و زنجیره‌ای از اتفاقات را به راه می‌اندازد که او را مجبور می‌کند با زندگی واقعی روبرو شود.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه نمایش صحنه‌های جنسی و خشونت در فیلم «مربع» صحبت کنند. این صحنه‌ها را با آنچه در فیلم‌های دیگر دیده‌اید، مقایسه کنید. آیا تاثیر بیشتری دارند یا کمتر؟
• آیا فکر می‌کنید می‌توان کریستین را شخص خوبی یا بدی دانست؟ نه خوب است نه بد؟ هر دو؟ چرا؟ آیا کسی را در این فیلم به عنوان الگو در نظر می‌گیرید؟
• در این فیلم چه نگرش‌هایی نسبت به افراد نیازمند به نمایش گذاشته شده است؟ آیا این نگرش‌ها مشابه نگرش‌هایی است که در فیلم‌ها و تلویزیون به آن عادت دارید؟ در مورد زندگی واقعی چه طور؟

والدین باید بدانند که فیلم مربع، یک کمدی سیاه هوشمندانه و برنده جایزه در مورد هنر، جامعه و جرم است، اما مناسب کودکان نیست. صحنه‌ای جنسی با برهنگی (سینه‌های عریان) وجود دارد، خشونتی غیر گرافیکی اما شدید (با مقدمه‌ای طولانی) و زبان تند (فحش و موارد دیگر). علاوه بر این، تم‌های فیلم پیچیده و مخصوص بزرگسالان است و شخصیت‌ها (با بازی الیزابت ماس از داستان ندیمه و دیگران) در بهترین حالت سازش‌ناپذیر و در بدترین حالت خودشیفته هستند. در نهایت، شدت کلی فیلم ممکن است بینندگان جوان‌تر را ناراحت کند. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این کمدی سیاه تلخ به راحتی می‌توانست به جای آن، حباب نامیده شود. مثل فیلم قبلی نویسنده/کارگردان روبن اوستلوند، فورس ماژور برنده جوایز متعدد، مربع — که قبلاً برنده نخل طلای کن شده و نماینده رسمی سوئد در نودمین دوره جوایز آکادمی است — تفاوت بین ارزش‌هایی که می‌گوییم داریم و اعمال واقعی ما را وقتی تحت فشار هستیم، بررسی می‌کند (یا به عبارت دیگر، چیزی که در مورد خودمان باور داریم در مقابل چیزی که در مورد خودمان حقیقت دارد). شاید اوستلوند دنیای هنر مدرن را انتخاب کرده، چون آثارش می‌توانند آسان‌ترین هدف برای طنز باشند. هر چه که باشد، قوانین و ارزش‌های اغلب مبهم آن محیط، خوراک خوبی برای داستانی است که در آن افراد راحت، خود را گرفتار می‌بینند و کسانی که به امور عجیب و غریب عادت دارند، باید با پیامدهای دنیای واقعی اعمالشان روبرو شوند. اگرچه حتی آن توصیف هم برای مربع، که به سختی یک نمایش اخلاقی است، خیلی ملموس است. اگرچه برخی از اعمال در فیلم فوق‌العاده احمقانه هستند، حماقت معمولی اعمال دیگر می‌تواند سخت از هم جدا شود — مثل ضرب‌المثلی در مورد قورباغه‌ای که در ظرفی از آب نشسته که به آرامی داغ‌تر می‌شود؛ تا زمانی که متوجه جوش آمدن آب می‌شود، خیلی دیر شده است.کریستین، به عنوان یک سرپرست هنری قدرتمند، ترکیبی از نیت‌های خوب و بی‌تفاوتی را منتقل می‌کند. او دقیقاً یک فرد بد نیست، اما در عین حال هم کاملاً خوب نیست--مثل بیشتر ما. او با مهارت در عرصه هنر مدرن و عجایب آن حرکت می‌کند--مثلاً وقتی که باید در مصاحبه، متن پرحرف و حدیث وبسایت خود را تفسیر کند، یا زمانی که آغوشش را به روی نمایشگاه‌هایی باز می‌کند که ممکن است برای برخی عجیب به نظر برسند. او در دنیای خود کاملاً مطمئن است. اما در خارج از آن، اعمالش خودخواهی و کوته‌بینی را آشکار می‌کنند که او را به زمین می‌کشانند. وست به صورت کمیک و کم‌استفاده (شاید عمدی) به عنوان یک هنرمند محترم ظاهر می‌شود، موس قوی است در نقش یک روزنامه‌نگار که مرزهای کریستین را به چالش می‌کشد، و استاد حرکت، ناتاری، در نقش هنرمندی بازی می‌کند که آثارش مرزهای همه را به چالش می‌کشد. طنز فیلم معمولاً از ناراحتی ناشی می‌شود؛ خنده‌دار نیست.