صدای جیرجیر گربه

در دهه ۱۹۲۰، فیلم «میاو گربه» بر روی رسوایی‌ای متمرکز است که ویلیام راندولف هرست، غول مطبوعات قدرتمند (با بازی ادوارد هرمن)، را درگیر می‌کند. وقتی توماس اینس (با بازی کری الوس)، یکی از بزرگترین فیلمسازان هالیوود و خالق فیلم‌های وسترن، پس از بازدید از کشتی تفریحی هرست، می‌میرد، این حادثه به طور رسمی در روزنامه‌های هرست به عنوان «مرگ به دلایل طبیعی» ثبت و گزارش می‌شود. اما شایعاتی در این باره پخش می‌شود. در فلش‌بک‌ها، ما شاهد ورود مهمانان به کشتی تفریحی هستیم، از جمله الینور گلین نویسنده (با بازی جوئانا لاملی)، چارلی چاپلین (با بازی ادی ایزارد)، و معشوقه قدیمی هرست، بازیگر ماریون دیویس (با بازی کرستن دانست). فیلم شایعه‌ای را که در مورد آن روز و علت مرگ اینس وجود داشت، به تصویر می‌کشد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد تفاوت‌ها و شباهت‌های دهه ۱۹۲۰ با زمان حال صحبت کنند. چه کسی امروزه شبیه هیرست است؟ چرا دیویس برای هیرست مهم بود؟ چرا او برای چاپلین مهم بود؟ چه چیزی برای او مهم بود؟

والدین باید بدانند که زنا و خیانت موضوع اصلی فیلم است و به طور مکرر در مورد آن بحث می‌شود. یکی از شخصیت‌ها مورد اصابت گلوله قرار می‌گیرد، احتمالا به طور تصادفی. شخصیت‌ها سیگار می‌کشند، مشروب می‌خورند (به طور غیرقانونی) و به طور مختصر از مواد مخدر استفاده می‌کنند. فیلم حاوی الفاظ زشت و صحنه‌های جنسی (غیر صریح) است. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

پیتر بوگدانوویچ فیلمی ساخته است که با عشق، دوران کلاسیک صنعت سینما را بازآفرینی می‌کند، و ادی ایزارد با بازی بی‌نقصش در نقش چارلی چاپلین، این فیلم را به اثری درخشان تبدیل کرده است. ایزارد با یکی از دشوارترین چالش‌هایی که یک بازیگر می‌تواند با آن روبرو شود، مواجه است: به تصویر کشیدن شخصیتی که چهره و رفتارش به خوبی مستند شده و برای بسیاری از بینندگان آشنا است. ایزارد روح چاپلین را در فیلم زنده می‌کند، نه اینکه او را تقلید کند. و او تصویری غنی، پیچیده و صمیمی از چاپلین به ما ارائه می‌دهد. ما در این فیلم با نبوغ، جذابیت، انضباط در برخی موارد و عدم انضباط در موارد دیگر، نیازمندی‌ها و خودآگاهی چاپلین آشنا می‌شویم.جوآنا لملی در نقش النور گلین، رمان‌نویس حسی، با دقت تا حد نانوثانیه، نظرات ویران‌کننده‌ای با طعمی لذت‌بخش ارائه می‌دهد. ادوارد هرمن و کرستن دانست نیز به یادماندنی هستند. اشتباه بوگدانویچ در این است که فکر می‌کند همه به‌طور طبیعی به اندازه او از داستان و دوره تاریخی آن مجذوب می‌شوند، بنابراین او نیازی نمی‌بیند که برای جذب مخاطب به داستان، تلاشی کند. به همین دلیل، همه چیز کمی بیش از حد ارزشمند و دور به نظر می‌رسد.