در میدلتون

جورج (اندی گارسیا) و ادیت (ورا فارمیگا) در تور دانشگاهی میدلتون در حال همراهی با فرزندان نوجوانشان با یکدیگر ملاقات می‌کنند و به سرعت از آنها جدا می‌شوند تا روز خود را با هم بگذرانند. آنها به نظر می‌رسد که با هم ارتباط برقرار می‌کنند و هر دو شروع به پرسش از ازدواج‌های بلندمدت خود می‌کنند. در حالی که فرزندان در مورد آینده خود فکر می‌کنند، بزرگسالان گذشته خود را بازبینی می‌کنند و در مورد اینکه تا چه حد این رابطه جدید را ادامه دهند، تعجب می‌کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد پیام‌های فیلم صحبت کنند. قرار است تماشاگران در مورد عشق جرج و ادیت چه احساسی داشته باشند؟ آیا ارتباط آن‌ها با موافقت، تردید یا جشن ترسیم شده است؟
• فیلم چگونه طبیعت عشق را به تصویر می‌کشد؟ ازدواج؟ آیا این موضوع شبیه یا متفاوت از نحوه‌ای است که فیلم‌ها همیشه هر دو موضوع را به تصویر می‌کشند؟

والدین باید بدانند که فیلم «در میدلتون» مخصوص بزرگسالان است، نه به خاطر محتوای نامناسب، بلکه به دلیل موضوعاتی که به چالش‌های ازدواج‌های طولانی‌مدت و احساسات والدینی در زمان فرستادن فرزندان به دانشگاه می‌پردازد. در فیلم، صحنه‌هایی از دلدادگی میان بزرگسالان (که با دیگران ازدواج کرده‌اند) وجود دارد، و همچنین صحنه‌هایی که در آن بزرگسالان از دور شاهد بوسیدن و رابطه جنسی دانشجویان هستند. در یکی از صحنه‌ها، بزرگسالان با دانشجویان ماری‌جوآنا می‌کشند و رفتارهای عجیب و غریب از خود نشان می‌دهند. انتظار مقداری فحاشی هم می‌رود، اما نه زیاد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت‌نام کنید.

در زیر این نسخه بد ساختار و نازک بافته شده، می‌توان اسکلت یک فیلم بهتر، ظریف‌تر و پیچیده‌تر را دید. از کجا شروع کنیم؟ شاید از فاجعه انتخاب گارسیا در نقش یک جراح خشک و متظاهر، که اگر قرار باشد از بازیگری بزرگ سوءاستفاده شود، این است. و سپس فارمیگا با استعداد برابر حضور دارد، که کل بازی خود را در تلاش اغراق‌آمیز می‌خواباند، و تقریباً آن را از ظرافت خالی می‌کند، به جز چند استثنا. در واقع، این جنایت است، به ویژه با در نظر گرفتن اینکه این دو با هم هماهنگی دارند. (این همان چیزی است که آن را از یک شکست کامل نجات می‌دهد. این و طرح اصلی داستان، که پتانسیل زیادی دارد.)اما اینجا در میان دیالوگ‌های بی‌هدف گم شده است - بی‌هدف بودن واژه‌ای است که در فیلمنامه به کرات تکرار می‌شود، ابتدا به عنوان یک شوخی بامزه و بعد به عنوان نمادی از بی‌هدفی واقعی فیلم - و تغییر لحن‌های عجیب. در ابتدا فیلم کمی احمقانه به نظر می‌رسد و خیلی دیر بهتر می‌شود، زمانی که تلاش بیش از حد برای خنده‌دار بودن را کنار می‌گذارد و به تم‌های خود - از جمله احساس بیگانگی والدین زمانی که فرزندانشان آماده رفتن به کالج می‌شوند - اجازه می‌دهد تا بهتر خود را نشان دهند. می‌توان اسکلت یک فیلم بهتر، ظریف‌تر و پیچیده‌تر را در زیر این نسخه‌ی نازک و بدساخت دید. حیف که نتوانست در آت میدلتون ظاهر شود.