الیزابت بلو

الیزابت بلو داستان زن بیست و چند ساله‌ای به نام الیزابت (آنا شافر) است که به اختلال اسکیزوفرنی مبتلاست. او از یک بیمارستان روان‌پزشکی مرخص می‌شود و به همراه نامزدش، گرانت (رایان وینسنت) به آپارتمانشان در لس آنجلس بازمی‌گردد. تحت نظر یک روان‌پزشک به نام دکتر باومن (آدواله آکینویه-آگباجه)، الیزابت تحت درمان دارویی قرار می‌گیرد و به او دستور داده می‌شود که هر گونه توهمی را نادیده بگیرد. الیزابت که همچنین از اضطراب و اختلال وسواسی-جبری رنج می‌برد، بیشتر وقت خود را در آپارتمان می‌گذراند و یادداشت‌ها و ایده‌هایی درباره عروسی‌اش می‌نویسد، در حالی که گرانت نگران است که او داروهایش را مصرف نکند و اصرار دارد که همیشه پشتیبان او خواهد بود. با ادامه ملاقات‌های الیزابت با دکتر باومن، مشخص می‌شود که صداهایی که در سر او هستند همه دوستانه نیستند؛ برخی از آنها می‌خواهند که او برای فرار از بیماری‌اش به خودش آسیب بزند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه به تصویر کشیدن بیماری روانی در فیلم «الیزابت بلو» صحبت کنند. فیلم‌ها معمولاً چگونه شخصیت‌هایی با بیماری‌های روانی و معلولیت‌ها را به تصویر می‌کشند؟ برخی از فیلم‌هایی که در این زمینه قابل توجه بوده‌اند، نام ببرید. این فیلم چه شباهت‌ها و تفاوت‌هایی با آنها دارد؟
• آیا در این فیلم الگوهایی وجود دارد؟ آنها چه کسانی هستند و چه ویژگی‌هایی دارند که آنها را متمایز می‌کند؟ چه ویژگی‌های شخصیتی را نشان می‌دهند؟
• شما در مورد پایان چه احساسی دارید؟ فکر می‌کنید بعدا چه اتفاقی خواهد افتاد؟

الیزابت بلو یک درام مستقل در مورد زنی جوان (آنا شافر) است که با اسکیزوفرنی زندگی می‌کند. این فیلم که از تجربیات خود فیلمساز در زمینه بیماری‌های روانی الهام گرفته است، زندگی الیزابت را پس از ترخیص از بیمارستان روان‌پزشکی و نقل مکان با نامزدش به تصویر می‌کشد. این داستان احتمالا برای نوجوانان بزرگ‌تر که به فیلم‌های مستقل یا موضوعات جدی علاقه‌مند هستند، جذاب خواهد بود. انتظار می‌رود چند صحنه‌ای که یک زوج یکدیگر را می‌بوسند، نوازش می‌کنند و حتی با هم دوش می‌گیرند وجود داشته باشد، اما برهنه‌ای گرافیکی یا شبیه‌سازی جنسی وجود ندارد. صحنه‌های ناراحت‌کننده فیلم مربوط به بیماری الیزابت است؛ صداهایی که در سرش می‌شنود خود را به شکل مردی نشان می‌دهند که سعی می‌کند او را به خودکشی ترغیب کند. در صحنه‌ای دیگر، نامزدش احساس می‌کند که باید سیلی به او بزند تا مانع وسواس او درباره خطری خیالی شود. خانواده‌هایی که این فیلم را با نوجوانانشان تماشا می‌کنند احتمالا می‌خواهند در مورد نمایش و واقعیت بیماری روانی و همچنین نحوه ترویج همدلی توسط فیلم صحبت کنند. برای در جریان ماندن فیلم‌های بیشتر مانند این، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی فیلم‌های شب خانوادگی ثبت نام کنید.

این درام ممکن است برای برخی بینندگان کمی کند باشد، اما در کشمکش الیزابت برای دستیابی به زندگی عادی در حالی که با بیماری جدی دست و پنجه نرم می‌کند، صمیمیت و اصالتی وجود دارد. علی‌رغم موانعی که بر سر راهشان وجود دارد، الیزابت و گرنت رابطه‌ای عاشقانه و شیرین دارند. شغل وینسنت مشخص نیست، اما او در نقش گرنت، شریک زندگی دلسوز و وفاداری است که دوست دارد با الیزابت پیر شود و بچه‌دار شود، اگرچه می‌داند که این امر به معنای کمک به او برای مدیریت سلامت روانش برای بقیه زندگی‌شان خواهد بود. و شافر در نقش الیزابت، اجرای ظریف و پیچیده‌ای ارائه می‌کند، کسی که یک لحظه به نظر «خوب» است، اما در لحظه بعد وسواسی می‌شود و باید با تکانه‌های خود برای اطاعت از صداهایی که در سرش هستند مبارزه کند.آکینووی-آگباجه که بیشتر به خاطر ایفای نقش مردان خطرناک شناخته می‌شود، در این فیلم برخلاف نقش‌های قبلی خود، یک روانپزشک صبور را به تصویر می‌کشد که نهایت تلاش خود را می‌کند تا به الیزابت کمک کند تا واقعیت را از توهماتش تشخیص دهد. از دیگر شخصیت‌های فرعی قابل توجه می‌توان به کتلین کینلان در نقش کوتاهی به عنوان مادر الیزابت و کریستوفر اشمن در نقش توهم بی‌رحمانه الیزابت اشاره کرد. با این حال، اگرچه فیلم الیزابت بلو نیت خوبی دارد، اما داستان آن چندان قوی نیست و به عنوان یک مطالعه شخصیت، مسیر داستان تا حد زیادی قابل پیش‌بینی است. هرچند که چند اجرای محکم، این درام را قابل تماشا می‌کنند، اما پیام کارگردان، وینسنت سابلا، توسط پایان ترفندگونه (و قابل حدس) فیلم تحت‌الشعاع قرار می‌گیرد.