باور کن

پیرس (مایلز فیشر) هم‌پledge دوران کالج خود، سام (الکس راسل) را به شرکت در مراسم کلیسا دعوت می‌کند تا با دخترها آشنا شوند. هر دو آنها مردهای جذاب و شیادی هستند که علاقه‌ای به انجام کار درست ندارند. آنها همچنین در آزار و اذیت تازه‌واردهای انجمن شرکت دارند و سام یکی از پسرها را وادار می‌کند تا به بازرسان مدرسه درباره شدت آداب انجمن دروغ بگوید. او توضیح می‌دهد که «گاهی اوقات، مردم دوست دارند به آنها دروغ گفته شود.» هرچند این گفتگو دست‌وپاشکسته است، اما موضوع مرکزی فیلم را مطرح می‌کند و ناپایداری اخلاق سام و دوستانش را نشان می‌دهد. و معلوم می‌شود که دروغ‌گویی کمترین گناه آنهاست. سام و دوستانش یک جمع‌آوری کمک‌های مالی خیریه مسیحی جعلی ترتیب می‌دهند تا شهریه او را تأمین کنند، به علاوه کمی پول اضافی برای بقیه گروه. رویداد پرانرژی و موفق آنها توجه کن (کریستوفر مک‌دونالد)، یک مبلغ مذهبی را جلب می‌کند که آنها را برای تبلیغ و جمع‌آوری کمک‌های مالی برای موسسه خود استخدام می‌کند. وقتی سام و دوستانش به اختلاس متهم می‌شوند، کن آنها را به زندان نمی‌فرستد، زیرا نگران است که این رسوایی به وزارتش آسیب برساند. در عوض، آنها را مجبور می‌کند که دهانشان را بسته نگه دارند و برای نمایش‌های خیریه‌اش، خدا را ستایش کنند. او با نادرستی آنها مدارا می‌کند، به شرط اینکه به جایگاه سازمانش به عنوان «وزارت شماره یک» در کشور کمک کند.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره پیام فیلم «باور کن» صحبت کنند. آیا پیام واضحی دارد؟ آیا فکر می‌کنید شخصیت‌ها باید عواقب بیشتری برای اعمالشان می‌داشتند؟
• آیا در صورتی که به مردم چیزی را بگوییم که فکر می‌کنیم می‌خواهند بشنوند، دروغ گفتن پذیرفتنی است؟
• آیا دادن امید به مردم مهم‌تر است یا گفتن حقیقت به آنها؟ آیا امکان انجام هر دو وجود دارد؟

باور کن" نگاهی بدبینانه به کلاهبرداری مذهبی دارد، اما ضعف‌هایی در فیلمنامه و کارگردانی وجود دارد که تعیین موضع دقیق فیلم را دشوار می‌کند. برای جمع‌آوری پول برای خودشان، چهار دانشجو در آستانه فارغ‌التحصیلی، یک خیریه مسیحی جعلی ایجاد می‌کنند، از عشق خدا می‌گویند و ادعا می‌کنند که برای فراهم کردن آب پاک در آفریقا پول جمع می‌کنند، در حالی که از افراد مذهبی که نیت خیر دارند، کلاهبرداری می‌کنند. آنها هنگام برداشت هزاران دلار از بالای هرم، دستگیر می‌شوند، اما کسی مجازات نمی‌شود، کسی به زندان نمی‌رود و آنها واقعاً از کسب‌وکار جانبی فروش لباس‌های مسیحی که راه انداخته بودند، سود می‌برند. بنابراین، با وجود محتوای نامناسب کمی (فحش‌های گاه‌وبی‌گاه مانند "احمق" و برخی از نوشیدن الکل، از جمله یک‌بار نوشیدن الکل بیش‌ازحد و امکان نوشیدن الکل توسط未成年)، از آنجا که پیام واضح یا نکته ارزشمندی وجود ندارد، این فیلم برای بینندگان جوان مناسب نیست.

راسل، فیشر (که شباهت زیادی به ویلیام دیوین دارد) و بازیگر همبازی سینکوا والز، هر سه بازیگر خوبی هستند، اما بازی آنها نمی‌تواند ابهامات فیلمنامه را برطرف کند. فیلم «المر گنتری» محصول 1960 که همین موضوع را - کلاهبرداری مذهبی - به مراتب جذاب‌تر پوشش می‌دهد، این پرسش عمیق‌تر را مطرح می‌کند که آیا همه موعظه‌ها می‌توانند در دسته بندی کلاهبرداری قرار بگیرند، چرا که از تعهد مردم به ایمانشان سوءاستفاده می‌کنند (که به معنای باور قوی به چیزی بدون مدرک برای اثبات وجود آن است).چنین لغزش‌های منطقی ممکن است والدین را با توضیح دادن‌های زیادی مواجه کند، که فراتر از مسائل اساسی اخلاق و خودخواهی است. فیلم حتی در میانه یک جمله به پایان می‌رسد که استعاره‌ای کامل است برای ایده‌ای که نمی‌داند چگونه خود را حل کند.