ملانخولیا

«ملانکولیا» در آغاز با نمایش پدیده‌های جوی عجیب شروع می‌شود. در بخش اول، بیننده با جاستین (کیرستن دانست) در روز ازدواجش با مایکل مهربان (الکساندر اسکارشگورد) آشنا می‌شود. در طول شب، جاستین افسرده و ناراحت می‌شود و شروع به دور کردن اطرافیانش می‌کند. بخش دوم فیلم در زمانی بعد اتفاق می‌افتد؛ افسردگی جاستین بدتر شده و او به خانه خواهرش، کلر (شارلوت گنزبورگ) می‌رود. سیاره‌ای سرکش به نام ملانکولیا به نظر در مسیر برخورد با زمین قرار دارد، اگرچه شوهر کلر (کیفر ساترلند) ادعا می‌کند که این اتفاق نزدیک اما بدون برخورد خواهد بود. با تاریک‌تر شدن اتفاقات، جاستین خود را به پسر کوچک کلر جذب می‌بیند، شاید به دنبال آخرین ارتباط انسانی.

• «خانواده‌ها می‌توانند درباره‌ی نحوه‌ی پرداختن فیلم به مفهوم پایان دنیا صحبت کنند. این فیلم چگونه احساس ترس و وحشت را برمی‌انگیزد؟ و چگونه با نگاه سایر فیلم‌ها به این موضوع مقایسه می‌شود؟»
• «چه چیزی شخصیت اصلی داستان را این‌قدر افسرده کرده است؟ او چگونه با مشکل خود کنار می‌آید؟ آیا راه‌های دیگری وجود دارد که او بتواند با این مشکل مواجه شود؟»
• «چرا جاستین برای مقابله با افسردگی خود از رابطه‌ی جنسی و برهنگی استفاده می‌کند؟»

«والدین باید بدانند که این درام در مورد پایان جهان از کارگردان دانمارکی جنجالی، لارس فون تریه، از نظر احساسی بسیار تاثیرگذار و غم‌انگیز است و حس ترس از مرگ را به‌شدت القا می‌کند. بیشتر درگیری‌های فیلم شامل بحث و فریاد زدن است، اما نابودی قریب‌الوقوع جهان بسیار شدید و پرتنش است. موضوع بزرگ دیگر، جنسیت است، جایی که شخصیت اصلی (با بازی کرستن دانست) در بیش از یک صحنه کاملاً برهنه ظاهر می‌شود و در روز عروسی خود با مرد جوانی (که همسرش نیست) رابطه جنسی برقرار می‌کند. در فیلم از کلمات ناسزا مانند "ف*ک" و "ش*ت" به‌صورت پراکنده استفاده شده است و شخصیت‌ها گاهی اوقات الکل مصرف می‌کنند، به‌ویژه در مراسم عروسی. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.»

«ملانکولیا» به‌عنوان یک درام، گاهی اغراق‌آمیز است، به‌ویژه در مقدمه‌ی فوق‌العاده آهسته‌اش. همچنین شامل لحظات کوتاهی از طنز است که هرچند نامناسب، اما خوش‌آمد هستند. به‌عنوان یک اثر علمی-تخیلی، مبهم و بی‌روح است؛ سیاره‌ی تهدیدکننده چیزی بیش از یک نظریه‌ی مبهم و ابزاری برای پیشبرد داستان نیست. اما به‌عنوان اثری هنری که واکنش‌های عاطفی شدیدی را برمی‌انگیزد، فیلم به‌شدت موفق است. غیرممکن است که از رویدادهای کوچک درون این واقعه‌ی بزرگ، به‌شدت تحت تأثیر قرار نگیرید.لارس فون تریه، کارگردان جنجالی دانمارکی، مدت‌هاست که به تاریک‌ترین مکان‌ها، به‌ویژه آن‌هایی که در مورد قدرت اجتماعی و جنسی زنان است، می‌پردازد، اما اکنون او به چیزی کمتر از پایان جهان خود نمی‌پردازد. به‌طور ironical، در این لحظه بحرانی، آخرین قهرمان زن فون تریه نیز به نظر می‌رسد که بزرگترین لحظه پیروزی خود را می‌یابد: دست یافتن به یک انسان دیگر در نیاز بیشتری از خود.