لگی

مگان (کیرا نایتلی) و دوستانش از دوران دبیرستان با هم رفیق صمیمی هستند؛ دوست پسرش، آنتونی (مارک وبِر)، هم جزو گروه اصلی دوستان است (در سال آخر دبیرستان به عنوان «بهترین زوج» انتخاب شدند). ده سال به جلو بپرید و به نظر می‌رسد همه برای خودشان راهی پیدا کرده‌اند. دارند زندگی حرفه‌ای‌شان را سر و سامان می‌دهند، ازدواج می‌کنند و بچه‌دار می‌شوند. همه، به جز مگان. وقتی آنتونی پیشنهاد ازدواج می‌دهد و جستجوی درونیِ مورد نیاز را به جریان می‌اندازد، مگان از مسیر خارج می‌شود و جایی را پیدا می‌کند تا همه چیز را در خانه آنیکا (کلویی گریس مورتس)، نوجوانی که مگان به او کمک کرده بود الکل بخرد، از نو بسازد. پدرِ مطلقه‌ی آنیکا، کریگ (سام راکول)، در مورد اقامت کوتاه مگان در خانه‌اش مطمئن نیست، اما همه چیز وقتی او این کار را می‌کند، تغییر می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه نمایش مصرف الکل در فیلم لگیس صحبت کنند، به‌ویژه مصرف الکل توسط نوجوانان. آیا پیامدهای واقع‌گرایانه‌ای وجود دارد؟ چرا نوجوانان به آزمایش الکل علاقه‌مند می‌شوند؟
• مگان چرا اینقدر در تصمیم‌گیری برای زندگی‌اش مشکل داشته است؟ در طول فیلم چه چیزی یاد می‌گیرد؟ آیا مشکلاتش قابل درک و باورپذیر به نظر می‌رسند؟
• این فیلم به نظرتان برای چه کسانی ساخته شده است؟ چطور به این نتیجه رسیدید؟

والدین باید بدانند که لگیس یک کمدی/رمانتیک در مورد زنی در اواخر دهه ۲۰ زندگی‌اش است که هیچ ایده‌ای در مورد زندگی یا خود ندارد — موضوعی که می‌تواند با نوجوانان بزرگتر و همچنین هر بزرگسالی که هنوز در مورد مسیر خود احساس سردرگمی و سرگشتگی می‌کند، ارتباط برقرار کند. در این فیلم نوشیدن الکل وجود دارد، از جمله توسط نوجوانان (در یک مورد یک بزرگسال به آنها در تهیه آبجو کمک می‌کند؛ در مورد دیگر نوجوانان از فنجان‌های قرمز نوشیدنی می‌خورند، و یکی از آنها اعتراف می‌کند که بعد از نوشیدن الکل رانندگی کرده است)، مقداری بوسیدن/لمس کردن، و مقداری فحش دادن (f--k، s--t و غیره). اما با پیام‌های آن در مورد کنترل گرفتن بر زندگی خود، این فیلم احتمالا برای برخی از نوجوانان جذاب و حتی آموزنده خواهد بود. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

لگی احساس مرتبط و پیشران بودن می‌دهد. نوجوانان و بزرگسالان ممکن است از سیاره‌های متفاوتی باشند، اما هنوز هم چیزهایی مشترک دارند، به‌خصوص وقتی صحبت از هویت و اعتماد به نفس می‌شود؛ در لگی، کارگردان لین شلتون این موضوع را با ظرافت و حساسیت، و همچنین همدلی تحسین‌برانگیزی برای مشکلات نوجوانان و بزرگسالانی که تلاش می‌کنند به خودشان برسند، کاوش می‌کند. درس‌هایی که داده می‌شود - اشکالی ندارد که در هم ریخته باشی، به شرطی که برای رسیدن به راه‌حل تلاش کنی؛ برای چیزی که می‌خواهی بجنگ، به جای اینکه منتظر اتفاق افتادن آن باشی - اگر واضح و بدیهی باشند، باز هم درس‌هایی هستند که یک درگیری خاص را به تصویر می‌کشند، درگیری‌ای که بسیاری از ما، صرف نظر از گروه سنی‌مان، هنوز با آن روبرو هستیم.نایتلی در بازیگری راحتی دارد که مگان را قابل‌تشخیص می‌کند، حتی اگر عصبانی‌کننده باشد. موریتز تلاش زیادی نمی‌کند تا ناراحت‌کننده باشد، که باعث می‌شود اجرای او جذاب شود. راکول مثل بمب آتش‌زا است -- تقریباً همیشه در حال جوشیدن است، آماده به جوش آمدن، و به فیلم انرژی موردنیازش را می‌دهد. بااین‌حال، برخی از بینش‌ها ساختگی به نظر می‌رسند، و سخت است که از فرضیه‌ای که یک پدر به‌ظاهر نگران مثل کریگ اجازه می‌دهد به یک غریبه اجازه بدهد که بدون توجه به اینکه چقدر به نظر می‌رسد مهربان است، در خانه بماند، پرسش نکنیم. و اگرچه پیوند بین مگان و آنیکا قابل‌لمس است، اما به نظر می‌رسد خیلی زود به دوستی کامل تبدیل شده است. همه‌چیز کمی بیش‌ازحد مرتب است، اما واقعاً مهم نیست: به‌هرحال، فیلم سرگرم‌کننده‌ای است.