بینوایان

در فرانسه قرن نوزدهم، بینوایان اقتباسی وفادارانه از نمایشنامه محبوب و پرفروش است که بر اساس رمان کلاسیک ویکتور هوگو ساخته شده است. داستان اصلی حول ژان والژان (هیو جکمن)، فراری‌ای است که به دلیل نقض حبس خانگی پس از گذراندن ۱۹ سال زندان به خاطر دزدیدن یک قرص نان (و سپس تلاش برای فرار) تحت تعقیب است. بازرس لجوج و متعصب، ژاور (راسل کرو)، به دنبال اوست، اگرچه سال‌ها از آزادی والژان از زندان می‌گذرد. در همین حال، محکوم سابق خود را وقف کمک به دیگران کرده است، به ویژه کوزت، دختر جوان فانتین (آن هاتاوی)، کارگر کارخانه‌ای که به خاطر از دست دادن شغلش به فحشا روی می‌آورد. پس از مرگ فانتین، والژان کوزت (آماندا سایفرد) را به عنوان دختر خود بزرگ می‌کند تا اینکه هر دو در شورش ژوئن ۱۸۳۲ در پاریس گرفتار می‌شوند، زمانی که والژان بار دیگر با ژاور روبرو می‌شود و باید تصمیم بگیرد که آیا به زندگی در فرار ادامه دهد یا بایستد و مبارزه کند. در همین حال، کوزت عاشق ماریوس (ادی ردمین)، انقلابی جوان، می‌شود، اما او نمی‌داند که اپونین (سامانتا بارکس)، دختر صاحب‌خانه‌های فاسد که در ابتدا کوزت را به نیابت از فانتین بزرگ کرده بودند، شیفته اوست. عشق و وظیفه در این حماسه سوزان درباره ایمان، بخشش، مبارزه طبقاتی، سیاست، فقر و تغییر در هم تنیده شده است.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد پیام‌های فیلم صحبت کنند. این فیلم در مورد ایمان و عشق چه می‌گوید؟ در مورد عدالت و وظیفه چطور؟ چرا ژاور اینقدر مصمم است که والژان را به زندان بازگرداند؟ والژان به وضوح به یک فرد شریف تبدیل می‌شود، اگرچه او هم یک فراری و قانون‌شکن است. آیا او شایسته بازگشت به زندان است، همانطور که قانون می‌گوید؟
• چرا دانشجوها اینقدر در مورد هدفشان مشتاق هستند؟ آیا شما هم موافق هستید که ارزشش را دارد که برایش بجنگند؟ آیا تا به حال در مورد چیزی تا این حد احساساتی شده‌اید؟
• چقدر خوب بازیگران فیلم در فیلمی که از آنها می‌خواهد تقریبا هر خط دیالوگ را بخوانند، اجرا می‌کنند؟ چرا فکر می‌کنید فیلمسازان بیشتر از بازیگران با تجربه صحنه، از ستارگان فیلم استفاده می‌کنند؟
• برای طرفداران موزیکال صحنه‌ای، کدام نسخه را ترجیح می‌دهید و چرا؟ چه چیزی تغییر کرده است؟ چه چیزی حذف شده است یا اضافه شده است؟ چرا فکر می‌کنید فیلم‌سازان این تغییرات را اعمال کرده‌اند؟

والدین باید بدانند که این نسخه از بینوایان با ستارگان مشهور، اقتباسی از موزیکال مشهور جهانی است که خود بر اساس رمان کلاسیک ویکتور هوگو در سال 1862 ساخته شده است. هیو جکمن، راسل کرو و آن هاتاوی در این داستان تلخ و اغلب غم‌انگیز از عدالت، وظیفه، عشق و انقلاب بازی می‌کنند. فیلم با فقر شدید، فحشا، حبس، فساد، جنگ و مرگ سروکار دارد که همه این‌ها برای طرفداران موزیکال قابل انتظار است، اما آوردن این داستان به صفحه نمایش به آن احساس واقع‌گرایانه‌تری می‌دهد (با این حال بازیگران تقریباً همه دیالوگ‌ها را می‌خوانند). شخصیت‌ها کتک‌های دردناکی می‌خورند، از روی ناامیدی خود را تحقیر می‌کنند، در مبارزات تفنگ و سرنیزه شرکت می‌کنند، از طریق کثافت‌های غیرقابل توصیف راه خود را باز می‌کنند و موارد دیگر. انتظار برخی از اشعار/اشارات زننده (با پاشیدن کلمات فحش، از جمله یک "s--t")، یک صحنه بسیار غم‌انگیز که در آن یک فاحشه ناخواسته یک مشتری را "سرگرم" می‌کند، مقدار زیادی از شکاف سینه، مقداری خون و چند مرگ بسیار غم‌انگیز (از جمله یک خودکشی) را داشته باشید. اما در نهایت، بینوایان در مورد قدرت رستگاری عشق و ایمان است و لحظات زیادی از امید و زیبایی در میان لحظات غم‌انگیز وجود دارد. برای آگاهی از فیلم‌های بیشتر مانند این، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

از اولین صحنه، بینوایان هم باشکوه است و هم خشن، زیبایی فیلمبرداری و موسیقی در تضاد دردناکی با قساوت و وحشیگری زندگی شخصیت‌هایش قرار گرفته است. انتظار داشته باشید که احساسات‌تان به این سو و آن سو کشیده شود؛ بازیگران، به‌ویژه جکمن، هاتاوی و کرو، همه‌چیز را روی میز گذاشته‌اند و فیلمی ساخته‌اند که به‌سختی بتوانید فراموشش کنید. تام هوپر، کارگردان، از بازیگران خواست تا در حین فیلمبرداری زنده بخوانند و این تصمیم درخشانی بود، زیرا خامی اجراهایی را به تصویر کشید که تلاش می‌کردند بازیگران را فراتر از خواندن آهنگ‌های نمادین با صدای لرزان ببرد. می‌توانید حس کنید که بازیگران در حال زندگی کردن با اشعار هستند، انگار که قبلا هرگز خوانده نشده‌اند.هیچ شگفتی نیست که این فیلم این همه ستایش را به دست آورده است؛ این فیلم ارزش توجه را دارد. صدای خشن و ستاره‌وار کراو در برخی مواقع با سبک بقیه بازیگران هماهنگ نیست، اما شخصیت ژاور که او با احساس عمیقی بازی می‌کند، متقاعدکننده است. در پایان، او کاملاً گمشده و شکسته به نظر می‌رسد و ما با او احساس همدردی می‌کنیم. گاهی اوقات آرزو می‌کنید که دوربین کمی عقب‌تر می‌رفت یا موسیقی کمی آرام‌تر می‌شد تا لحظه‌ای را به حال خود رها کند -- صحنه‌های ساده و بدون ترفند نیز فضیلت خود را دارند -- اما خوشبختانه از این صحنه‌ها در فیلم کم است. بینوایان فیلمی شگفت‌انگیز است.