وال استریت

باد فاکس (چارلی شین) در یک شرکت کارگزاری کار می‌کند و بی‌تابانه تلاش می‌کند از طریق تماس‌های تلفنی سرد، کسب درآمد کند. او که از این وضعیت خسته شده، خود را به یک جلسه با گوردون گکو (مایکل داگلاس)، یک سرمایه‌گذار بزرگ راه می‌اندازد. گکو به باد علاقه‌مند می‌شود و روش‌هایی را به او نشان می‌دهد که چگونه می‌تواند در وال استریت پول واقعی به دست آورد، حتی اگر این روش‌ها کمی غیرقانونی باشند. باد شروع به لذت بردن از ثروت و قدرت تازه‌یافته خود می‌کند و همچنین یک دوست‌دختر از طبقه بالا (داریل هانا). او شروع به تنظیم یک معامله برای نجات کسب‌وکار کوچک خطوط هوایی می‌کند که توسط پدرش با قلبی بزرگ (مارتین شین) اداره می‌شود، اما متوجه می‌شود که گوردون بیشتر علاقه‌مند به پول درآوردن است تا کمک به دیگران. بنابراین باد باید تصمیم بگیرد که آیا همه چیز را که برای آن کار کرده است به نام خانواده، عشق و وفاداری فدا کند یا نه.

• خانواده‌ها می‌توانند دربارهٔ طمع صحبت کنند. آیا طمع خوب است؟ آیا امکان دارد کسب‌وکارها بدون طمع‌ورزی فعالیت کنند؟
• چرا شخصیت گوردون گکو جذاب‌ترین و جالب‌ترین شخصیت است؟ اولین بار او را چگونه می‌بینیم؟ او چه چیزی را نمایندگی می‌کند؟
• بود زمانی که ثروتمند بود و برای گوردون کار می‌کرد، واقعا خوشحال بود؟ آیا پول و دارایی‌ها می‌توانند خوشحالی را برای مدت کوتاهی بخرند؟ یا برای طولانی مدت؟
• چه رسانه‌های دیگری را می‌توان نقدی بر زیاده‌روی و طمع دانست؟ آیا هنوز هم این موضوعات را ستایش می‌کنند؟ افق فکری خود را به سمت رسانه‌هایی که در دهه ۸۰ میلادی وجود نداشتند، مانند تلویزیون واقعیت‌گرا (برای مثال، شانزده سالگی فوق‌العاده من) گسترش دهید.

والدین باید بدانند که این داستان محبوب دهه 1980 از طمع و فساد سرشار از کلمات و اشاره‌های جنسی تند و همچنین نگرشی تحقیرآمیز نسبت به زنان است. شخصیت‌ها سیگار می‌کشند و نوشیدنی الکلی مصرف می‌کنند، اما نه به اندازه‌ای که از حد بگذرد. در نهایت شخصیت اصلی به خود می‌آید و متوجه می‌شود که چه چیزهایی در زندگی واقعا مهم هستند: روابطش.

این فیلم که توسط الیور استون کارگردانی شده و به پدرش، کارگزار بورس، تقدیم شده، با شدت و هیجان معمول فیلم‌های استون پیش می‌رود. برخی از جزئیات مربوط به دهه 1980 ممکن است کمی قدیمی به نظر برسد و نگاه فیلم به زنان اندکی مذموم است، اما قوس کلی داستان که بازتابی از داستان "فاوست" است، فراتر از زمان است. ممکن است تا حدی قابل پیش‌بینی باشد، اما فیلم به‌طور کلی همچنان جذاب و فریبنده است.گواه بر این مدعاست که مایکل داگلاس برای ایفای نقش گوردون گکو که شخصیتی شبیه شیطان/مفیستوفل دارد، تنها اسکار این فیلم را از آن خود کرد و به راحتی توجه‌ها را از قهرمان‌های داستان به سوی خود جلب کرد. در نهایت، درستکاری روز پیروزی را از آن خود می‌کند، اما این فیلم زمانی به یاد ماندنی‌تر است که گکو مانند گرینچ، بدجنس است. (و هنوز هم این فیلم به خاطر سخنرانی معروف گکو درباره "طمع" به یاد آورده می‌شود.) همچنین، فیلم وال استریت موفق می‌شود تا فضای حاکم بر وال استریت و روش‌های آن را به تصویر بکشد بدون اینکه پیچیده شود و داستان کلی به صورت واضح و خوبی روایت می‌شود.