چشم‌های بزرگ

در دهه 1960، مارگارت اولبریک (با بازی امی آدامز) از همسرش جدا می‌شود و زندگی جدیدی را در سان فرانسیسکو آغاز می‌کند و دخترش را بزرگ می‌کند. در حالی که سعی دارد نقاشی‌هایش از کودکان بی‌سرپرست با چشم‌های بزرگ را بفروشد، با والتر کین (کریستف والتس) شوخ‌طبع ملاقات می‌کند و با او ازدواج می‌کند. در حالی که مارگارت فردی خجالتی و درونگرا است، والتر فروشنده‌ای قهار است که سعی می‌کند نقاشی‌هایشان را به بازار عرضه کند. در یک فروش احتمالی، والتر دروغ می‌گوید و نقاشی‌های مارگارت را به نام خود معرفی می‌کند. این دروغ به شکل وحشتناکی از کنترل خارج می‌شود و هرچه نقاشی‌ها محبوب‌تر می‌شوند، طرح‌های والتر دیوانه‌وارتر شده و او تلاش می‌کند تا این راز را عمیق‌تر پنهان کند. مارگارت در انزوا نقاشی می‌کند و قادر به دیدن دوستان یا دخترش نیست. آیا او شجاعت بازپس‌گیری نقاشی‌هایش و ... هویت خود را خواهد داشت؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت در فیلم «چشمان بزرگ» صحبت کنند. این خشونت در کجا خود را نشان می‌دهد؟ آیا ترسناک است؟ از کجا نشأت می‌گیرد و چگونه به تصویر کشیده شده است؟ آیا کمبود نسبی خشونت در فیلم، تأثیر صحنه‌های کمی را که شامل خشونت هستند، تحت تأثیر قرار می‌دهد؟
• زندگی جنسی این زوج متأهل چگونه به تصویر کشیده شده است؟ فیلم چه چیزهایی را نشان می‌دهد و چه چیزهایی را نشان نمی‌دهد؟ این انتخاب‌ها چه چیزی درباره رابطه آنها می‌گوید؟
• چقدر رایج است که شخصیت‌های داستان نوشیدنی الکلی مصرف کنند؟ آیا از آن لذت می‌برند؟ دلیل نوشیدن آنها چیست؟ آیا پیامدهای واقعی در پی دارد؟
• این فیلم درباره دروغ گفتن چه می‌گوید؟ آیا دروغ افشا می‌شود؟ آیا دروغگو مجازات می‌شود؟
• آیا مارگارت یک الگوی قابل احترام است؟

والدین باید بدانند که "چشمان بزرگ" یک زندگی‌نامه‌ی دلپذیر، هرچند کمی آزاردهنده، از نقاش مارگارت کین (با بازی امی آدامز) به کارگردانی تیم برتون است. انتظار می‌رود که در فیلم کمی فریاد کشیدن و تهدید وجود داشته باشد و همچنین صحنه‌ای که در آن یک مرد بسیار مست می‌کند و شروع به پرتاب کبریت‌های روشن به سمت همسر و دخترخوانده‌اش می‌کند. شخصیت‌ها به‌ویژه در نیمه‌ی دوم فیلم، به‌طور متناوب نوشیدنی الکلی مصرف می‌کنند، اما صحنه‌ی کبریت تنها صحنه‌ای است که در آن شخص به‌شدت مست می‌شود. زبان فیلم تا حدی نامناسب است و یک بار از کلمه‌ی "لعنتی" و چند بار از کلمه‌ی "کثافت" استفاده می‌شود. سکس موضوعیتی ندارد، جز اینکه یک زوج پس از تصمیم به ازدواج، یکدیگر را می‌بوسند. پیام واضحی درباره‌ی خطرات دروغ گفتن وجود دارد و مارگارت بر سختی‌ها غلبه می‌کند و زندگی طولانی و خوشحالی را سپری می‌کند.

تیم برتون بار دیگر با فیلم‌نامه‌نویسان اسکات الکساندر و لری کاراسفسکی، پس از فیلم «اد وود»، همکاری کرده است؛ نتیجه، داستانی شگفت‌انگیز اما واقعی است که سرشار از ظرافت، شوخ‌طبعی و عجایب است. فیلم «چشمان بزرگ» از جدیت بی‌مورد بسیاری از فیلم‌های زندگی‌نامه‌ای دوری می‌کند و نه تنها وفادار به داستان و موقعیت کین‌ها است، بلکه همچنین بینش فیلم‌سازی منحصر به فرد برتون را حفظ می‌کند.برتون با استفاده از جلوه‌های بصری غیرمعمول، استانداردهای سنتی زندگی خانوادگی را دستکاری و برهم می‌زند، اما در عین حال بر رابطه‌ای بالغانه و تعاملات و رویارویی‌های آن متمرکز است. دیگر نشانه‌های متمایز سبک برتون نیز در این فیلم دیده می‌شوند، از جمله انتخاب آدامز به عنوان یکی از بلوندهای ظریف و لاغر همیشگی‌اش، اما بازی فوق‌العاده او به عمق شخصیت و ناامنی‌های احساسی فلج‌کننده او می‌پردازد. والتز نیز فوق‌العاده است، با بازی پرانرژی و هیجان‌انگیز خود که کاملاً برعکس شخصیت‌های خلاقانه همیشگی برتون است. نکته خوشحال‌کننده پایانی: در انتهای فیلم متوجه می‌شویم که مارگارت کین واقعی هنوز در دهه ۸۰ زندگی خود زنده است و همچنان به نقاشی مشغول است.