ن.ی.سی. ۲۲

اجرا شده توسط رابرت دنیرو، NYC 22 بر زندگی شش افسر پلیس تازه‌کار در بیست و دومین منطقه منهتن تمرکز دارد، و روزانه با آنها در خیابان‌ها همراه می‌شود. این تازه‌کارها شامل ری "لازاروس" هارپر (آدام گلدبرگ)، خبرنگاری سابق که هنوز به منابعش متکی است؛ جنیفر "خانه سفید" پری (لی‌لی سوبیسکی)، ورزشکاری بلندقد و افسر سابق پلیس نظامی؛ احمد خان (تام رید)، افغانستانی‌الاصل که به سختی به ایالات متحده رسیده است؛ جیسون "جکپات" تونی (هارولد "هاوس" مور)، بازیکن سابق بسکتبال حرفه‌ای که پتانسیلش را از دست داده است؛ تانیا سانچز (جودی مارته)، فردی سرکش و ریسک‌پذیر که جرم را از خانواده‌اش دور می‌کند؛ و کنی مک‌کلارن (استارک سندز)، افسر جوانی که از خانواده‌ای با سابقه طولانی در پلیس است.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه نمایش پلیس‌ها در رسانه‌ها، از برنامه‌های تلویزیونی تا بازی‌های ویدیویی، و تاثیر آن بر دیدگاه ما در زندگی واقعی صحبت کنند. آیا این فیلم پلیس را به صورت مثبت یا منفی نشان می‌دهد؟ جامعه چگونه به اجرای قانون به طور کلی نگاه می‌کند؟
• آیا سطح خشونت در سریال ۲۲ نیویورک با واقعیت همخوانی دارد یا برای سرگرمی بیشتر، اغراق‌شده است؟ آیا این سریال نسبت به دیگر سریال‌های مرتبط با اجرای قانون، خشونت بیشتری دارد یا خیر؟
• آیا شخصیت‌های اصلی را به عنوان الگوهایی مثبت در نظر می‌گیرید، حتی اگر کامل نباشند؟ بهترین و بدترین ویژگی‌های آنها چیست؟ آیا تنوع آنها در سطح واقعی به نظر می‌رسد یا اجباری است؟

والدین باید بدانند که در سریال NYC 22 صحنه‌های ناگهانی خشونت وجود دارد، از جمله تیراندازی و درگیری‌های تن به تن، و همچنین صحنه‌های نیمه دلخراش مثل اجساد، هرچند به طور شگفت‌آوری خون کمی در آن وجود دارد. شخصیت‌ها از کلماتی مثل «لعنتی»، «جهنم»، «خر» و «مادر…» استفاده می‌کنند، و همچنین صحنه‌هایی از نوشیدن الکل در جمع و تنش جنسی ملایم بین برخی شخصیت‌ها وجود دارد.

سریال نیویورک ۲۲ که قبلا با نام ۲-۲ شناخته می‌شد، با تهیه‌کنندگی رابرت دنیرو و نویسندگی ریچارد پرایس، نامزد جایزه اسکار، که چند قسمت از سریال تحسین‌شده جنایی سیم‌ها را نوشته است، ساخته شده است. با توجه به این عوامل، انتظار می‌رود سریال خوبی باشد، اما این سریال بیشتر سرگرمی متوسطی است.یکی از مشکلات آشکار سریال ۲۲ نیویورک، تنوع غیرقابل تصور بازیگران است که با کلیشه‌های دست و پاگیر و جزئیات سطحی همراه شده‌اند. در حالی که گلدبرگ و مارته، به طور خاص، تا حد زیادی از این کلیشه‌ها فراتر می‌روند، اما سایر اعضای گروه به خوبی این کار را انجام نمی‌دهند. نتیجه، نمایشی از جرم و جنایت در شهر بزرگ است که به اندازه کافی واقعی به نظر نمی‌رسد.