دهنده

داستان "دهنده" در جامعه‌ای آینده‌نگر و آرمانی به نام "جامعه" اتفاق می‌افتد، جایی که شهروندان در سن 16 سالگی خود را برای مراسم بلوغ آماده می‌کنند، جایی که شغل خاصی به آنها محول می‌شود، مانند مادر زایمان، پرورش‌دهنده، معلم یا امنیت. جوناس (برنتون توایتس) شگفت‌زده می‌شود، زمانی که در مراسم پیشرفت، رئیس بزرگان (مریل استریپ) اعلام می‌کند که جوناس به عنوان جدیدترین دریافت‌کننده حافظه انتخاب شده است - تنها فردی در جامعه که درد و رنج و حقایق را درک می‌کند که بقیه جامعه از آن مصون هستند. معلم او "دهنده حافظه" (جف بریجز) خواهد بود که دانش خود را به او منتقل خواهد کرد. اما با شروع جلسات جوناس با "دهنده"، او همچنین شروع به دیدن چیزها به شکل واقعی خود می‌کند، نه آنطور که جامعه می‌خواهد - او رنگ‌ها را می‌بیند (در حالی که بقیه همه چیز را سیاه و سفید می‌بینند) و به دوست خود فیونا (اودیا راش) علاقه‌مند می‌شود. بدتر از همه، جوناس متوجه می‌شود که زندگی با درد و رنج ترجیح‌پذیرتر از "یکسان بودن" است که اساس جامعه بر آن بنا شده است.

• درباره محبوبیت داستان‌های پادآرمان‌شهری در ادبیات و سینمای نوجوان صحبت کنیم. چه چیزی در داستان‌های آینده‌گرا وجود دارد که برای خوانندگان و بینندگان جذاب است؟
• این فیلم را از نظر خشونت چگونه توصیف می‌کنید؟ آیا ترسناک است؟ آیا آزاردهنده است؟ چرا؟ آیا بخش‌های دیگری از فیلم وجود دارد که غیر خشونت‌آمیز اما ناراحت‌کننده باشد؟ این بخش‌ها چگونه با بخش‌های خشونت‌آمیز مقایسه می‌شوند؟
• بیش از 20 سال از انتشار کتاب گذشت تا "دهنده" به سینما راه یافت. فکر می‌کنید این فاصله زمانی چه تأثیری بر تأثیرگذاری آن داشت؟
• آیا این فیلم اقتباسی وفادارانه از کتاب بود؟ چه تفاوت‌هایی را دوست داشتید یا نه، و کدام صحنه‌های کتاب را از دست دادید؟

والدین باید بدانند که فیلم «دهنده» یک تریلر پادآرمان‌شهری است که بر اساس رمان پرفروش سال ۱۹۹۳ نوشته لویس لوری ساخته شده است (این رمان از زمان انتشار خود تا کنون جنجال‌برانگیز بوده و در لیست کتاب‌های ممنوعه قرار گرفته است). از آنجایی که این رمان معمولاً در کلاس‌های درس دوره متوسطه استفاده می‌شود، این اقتباس برای نوجوانانی که آن را خوانده‌اند و دوست داشته‌اند جذاب خواهد بود. اگرچه برخی تغییرات اساسی از کتاب (مانند سن جوناس، شخصیت اصلی) وجود دارد، اما فیلم تم‌های مرکزی کتاب را در مورد چیزهایی که زندگی را ارزشمند می‌کنند، حتی اگر دردناک باشند، به اشتراک می‌گذارد. افشای خشونت‌ها ناراحت‌کننده است، به‌ویژه حقایق ناگواری در مورد معنای «رها شدن در جای دیگر» برای شهروندان، از جمله یک نوزاد، اما خشونت فیلم به اندازه فیلم‌های مشابه مانند «بازی‌های گرسنگی» یا «دگرگون» نیست. همانند فیلم، کتاب نیز می‌تواند مباحثی عمیق در مورد تمامیت‌خواهی، آزادی بیان و دلیل شکست جوامع آرمانی را مطرح کند.

این اقتباس ارزش دیدن دارد، به‌خصوص به خاطر گفتگوهایی که می‌توانید پس از پایان فیلم و در حین نمایش اعتبارات داشته باشید. همان‌طور که هر کسی که رمان اصلی لویس لوری را خوانده باشد بلافاصله متوجه خواهد شد، جونیاس در فیلم پنج سال از کتاب بزرگ‌تر است (و توایتس در واقع در حین فیلمبرداری در دهه 20 سالگی خود بود!)، که او را به یک نوجوان کامل تبدیل می‌کند، در حالی که در کتاب در آستانه بلوغ است. در حالی که بزرگتر شدن سن در تمرکز بر زیرداستان عاشقانه مرکزی کار می‌کند، ممکن است برای کودکان و نوجوانان جوان‌تر که با سفر جونیاس ارتباط برقرار کردند، ناراحت‌کننده باشد، دقیقاً به این دلیل که همسن و سال آنها بود، نه نوجوانی که در آستانه بزرگسالی بود، مانند اکثر قهرمانان داستان‌های نوجوان. اما آزاردهنده‌تر این است که بینندگان - برخلاف خوانندگان - در ارتباط خود با جونیاس سینمایی و اتفاقاتی که در جامعه رخ می‌دهد، محدود هستند، زیرا این واقعاً یک داستان اکشن مانند Divergent نیست - این یک داستان ایده‌ها است که بهتر است در صفحه تجربه شود.از میان تمام بازیگران، الکساندر اسکاشگورد (در نقش پدر جوناس) ظریف‌کارترین بازی را ارائه می‌دهد و نشان می‌دهد که حتی در جامعه‌ای به شدت کنترل‌شده، برخی افراد دلسوزتر و پرورش‌دهنده‌تر هستند، حتی اگر معنای عشق را به‌طور کامل درک نکنند. کیتی هولمز (در نقش مادر جوناس) و استریپ هر دو طرفداران بی‌چون‌وچرای یکسانی هستند، و راش قطعاً زیبا است، اما چون احساسات در جامعه دستکاری می‌شوند، گاور یک رمانس پرشور مانند رمانس کتنیس و پیتا یا تریس و فور نیست. شخصیت‌های جامعه، به جز جوناس و گاور، به ذات خود باید بی‌روح، بی‌روح و بی‌طرف باشند -- حتی وقتی که یک نوزاد مرده را از چاهک زباله پایین می‌اندازند. آن یکنواختی که در کتاب ترسناک است، در صفحه نمایش به خوبی کار نمی‌کند.