هفته من با ماریلین

در تابستان 1956، بازیگر ماریلین مونرو (میشل ویلیامز) به انگلستان پرواز کرد تا در فیلمی با بازیگر برجسته بریتانیایی سر لارنس الیویه (کنث برانا) بازی کند. این فیلم قرار بود جایگاه الیویه را به عنوان بهترین بازیگر نسل خود در یک رسانه کاملا متفاوت تثبیت کند - او استاد صحنه بود، نه صفحه نمایش - و مونرو را به عنوان بازیگری با استعداد، نه فقط به خاطر موهبت های فیزیکی اش. اما طبق بسیاری از گزارش ها، فیلمبرداری دشواری بود. مونرو، که به تازگی با نمایشنامه نویس آرتور میلر ازدواج کرده بود، ظاهراً از قبل احساس دوری در رابطه اش را داشت؛ او همچنین نگران بازی خوب بود و به شدت به مربی بازیگری خود برای حمایت تکیه داشت. کالین کلارک (ادی ردمین) وارد ماجرا می شود، که خاطراتش هفته من با ماریلین بر اساس آن است. دهه ها قبل از اینکه به عنوان کارگردان و نویسنده شناخته شود، کلارک اشرافی، تازه کارش را در فیلم ها شروع کرده بود. و چه شروع فوق العاده ای بود، گذراندن یک هفته به عنوان دوست صمیمی و خواستگار مونرو.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد دلایل ماندگاری ماریلین مونرو به عنوان یک نماد صحبت کنند. چه چیزی باعث جذابیت پایدار او شده است؟ آیا می‌توان او را الگوی مناسبی در نظر گرفت؟
• مونرو در این فیلم آیا از جادوی خود آگاه به نظر می‌رسد؟ آیا فیلم جایگاه او را به عنوان یک نماد ارتقا می‌دهد یا به نحوی از اسرار او پرده برمی‌دارد؟ چطور؟
• آیا فکر می‌کنید در فیلم‌هایی که در دهه ۱۹۵۰ می‌گذرند، لازم است صحنه‌های زیادی از سیگار کشیدن و نوشیدن الکل وجود داشته باشد؟ چرا یا چرا نه؟

والدین باید بدانند که این فیلم جذاب، که بر اساس خاطرات نویسنده و کارگردان کالین کلارک ساخته شده، بیشتر از اینکه یک فیلم زندگی‌نامه‌ای باشد، پنجره‌ای است به یک هفته از زندگی مریلین مونرو، از نگاه کلارک. این فیلم، روایتی شهوانی نیست، اما اشاره‌هایی به نحوه استفاده این آیکون از جذابیت جنسی‌اش دارد (همراه با چند نما از مونرو، به بازی میشل ویلیامز، که از پشت عریان است). همچنین می‌توان انتظار سیگار کشیدن، نوشیدن کوکتل و فحش شنیدن (از جمله کلمات فاک و شیت) را داشت. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

ردماین یک بازیگر متنوع است، گاهی خشن و گاهی نجیب. در اینجا او یک فرد ساده‌دل است، هرچند با اصالتی نجیب، که خود را تحت تاثیر پدیده‌ای به نام مریلین مونرو می‌بیند. توانایی ردماین در القای حیرت و در عین حال ارتباط کامل با آسیب‌پذیری مونرو، او را در اینجا دوست‌داشتنی و کاملا باورپذیر به عنوان کلارک نشان می‌دهد. قطعا همکاری با براناگ باتجربه و بانو جودی دنچ کمک‌کننده است، و حتی تاثیرگذارتر، ویلیامز، که راهی برای تبدیل شدن به مریلینی یافته که هنوز رازی در خود دارد، علی‌رغم بررسی بی‌پایان فرهنگ عامه از این بازیگر و زندگی‌اش. آنچه ویلیامز واقعا به فروش می‌رساند، معصومیت و زیرکی همزمان مونرو است، که دستاوردی بزرگ است.فیلمنامه کمی ضعیف است؛ ما واقعاً کلارک را نمی‌شناسیم و یا از انگیزه‌هایش برای انتخاب‌های خاصش آگاه نمی‌شویم. گاهی اوقات، نمی‌توانید از خودتان بپرسید که آیا زاویه دید شما از آنچه در حال رخ دادن است، هرگز مورد پرسش قرار خواهد گرفت یا خیر، و فیلم اغلب به نظر می‌رسد که مجذوب مریلین است در حالی که ما مشتاقانه می‌خواهیم او را بهتر بشناسیم. اما، باز هم، آیا می‌توان به این موضوع کمک کرد؟ آیا این دقیقاً همان تاثیری نبود که این بازیگر بر همه کسانی که در اطرافش بودند، داشت؟