درخشیدن

ما ابتدا دیوید هلفگات بزرگسال (با بازی جفری راش) را به عنوان یک اسکیزوفرن آشفته می‌بینیم که در یک پانسیون در استرالیا مدرن، نیمه مستقل زندگی می‌کند و به طور وسواس گونه در سبک جریان سیال ذهن زمزمه می‌کند. فلش بک‌ها نشان می‌دهند که او پسر پیتر هلفگات (آرمین مولر-اشتال) است، یک یهودی لهستانی که خانواده خود را در هولوکاست از دست داده و در مورد پسر ستاره خود سرد و مالکانه و بی اعتماد است. پیتر می‌تواند پدر خوبی برای فرزندان دیگرش باشد که استعداد کمتری دارند، اما برای دیوید جوان (نوآ تیلور) یک مستبد سختگیر است و پسر را وادار می‌کند تا در مسابقات پیانو مشهور برنده شود و یک کنسرتو دشوار راخمانینوف را که به سختی مشهور است، فرا بگیرد. دیوید از پدرش نافرمانی می‌کند تا یک بورس تحصیلی موسیقی در لندن دوردست را بپذیرد و برای همیشه از خانه هلفگات تبعید می‌شود. حتی دور از پدرش، انزوای اجتماعی و بی ثباتی دیوید بدتر می‌شود و او دچار فروپاشی روانی می‌شود. با بازگشت به استرالیا، دیوید در موسسات روانی مختلف رفت و آمد می‌کند، اما زمانی که در یک بار در یک شب استعداد نوازندگی پیانو خود را ثابت می‌کند، به عنوان سرگرم کننده سالن استخدام می‌شود. دیوید با ازدواج با یک ستاره شناس مهربان (لین ردگریو) در نهایت به صحنه کنسرت باز می‌گردد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد بیماری‌های روانی صحبت کنند. آیا این فیلم نظر شما را تغییر داد؟ چگونه فیلم بیماری دیویس را توضیح می‌دهد؟ آیا این توضیح برای شما قابل قبول است؟
• آیا پیتر هلگات فقط یک پدر بد استیج است، یا اینکه وسواس او برای کنترل و محدود کردن دیوید، انگیزه‌های دیگری به جز شهرت در دنیای سرگرمی دارد؟ در مورد دیگر والدین ناکارآمد و اختلال‌زا در رسانه‌ها صحبت کنید.
• فیلم‌ها معمولاً چگونه جنون را به تصویر کشیده‌اند و/یا آن را به عنوان یک تابو نشان داده‌اند؟
• به داستان زندگی واقعی دیوید هلفگات نگاهی بیندازید. آیا فیلم اغراق‌آمیز، سوءاستفاده‌کننده یا سفیدکننده بود؟

والدین باید بدانند که این درام برنده جایزه، شخصیت اصلی بیمار روانی را به تصویر می‌کشد که با وخیم‌تر شدن زوال عقلش، رفتارهای نامناسبی با جنس مخالف دارد (به طور ناگهانی به سینه زنان دست درازی می‌کند) و گاهی در انظار عمومی نیمه عریان ظاهر می‌شود. در صحنه‌ای که با دقت فیلمبرداری شده، عمدا وان حمام را با مدفوع آلوده می‌کند (که الهام‌بخش تنها فحش در فیلمنامه است). سیگار کشیدن و نوشیدن الکل در فیلم متداول است (و نگاهی به رقصنده‌های تقریبا برهنه در یک کلوپ شبانه لندن). برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

درخشش این فیلم به لطف بازی‌های فوق‌العاده‌ای است که در آن ارائه شده، به‌ویژه بازی برنده جایزه راش. این فیلم صرفاً یک مطالعه آزمایشگاهی و بالینی از یک مورد واقعی بیماری روانی، درمان و روش‌های درمانی نیست؛ بلکه تأیید مثبتی است مبنی بر اینکه حتی افرادی که به نظر "دیوانه" می‌رسند، دارای انسانیت، احساسات و تاریخچه‌های خانوادگی پیچیده‌ای فراتر از پاتولوژی‌های سطحی هستند. حتی فقدان برخی پیچیدگی‌ها در پرده سوم فیلم -- دیوید به نظر می‌رسد با کمک شگفت‌انگیز و صبور زنان، رستوران‌داران و کارگران اجتماعی از حاشیه به جریان اصلی بازمی‌گردد -- از پیام الهام‌بخش فیلم که این افراد محروم نیز می‌توانند ارزشمند باشند، نمی‌کاهد. نواختن پیانو هل‌فگات در زندگی واقعی در موسیقی متن فیلم شنیده می‌شود، و این موسیقی‌دان از آن زمان ضبط‌هایی از موسیقی راخمانینوف که کلید اصلی فیلم است، منتشر کرده است.