کومیکو، شکارچی گنج

کومیکو (رینکو کیکوچی) در توکیو زندگی یکنواخت و تنهایی دارد؛ او دوستان کمی دارد، هیچ دوست پسری ندارد، شغلی که از آن متنفر است و مادری که او را سرزنش می‌کند که هنوز ازدواج نکرده است. یک روز او به طور اتفاقی نوار ویدئویی فیلم کلاسیک فارگو محصول ۱۹۹۶ را پیدا می‌کند و در نهایت بر صحنه‌ای در انتهای فیلم متمرکز می‌شود که در آن آدم‌ربای مجروحی پول باج را در برف دفن می‌کند. کومیکو ناگهان متوجه می‌شود که سرنوشت او پرواز به مینه‌سوتا و پیدا کردن آن گنج دفن‌شده است که او فکر می‌کند واقعی است. پس چه اهمیتی دارد که او به سختی انگلیسی صحبت می‌کند و حتی یک کت گرم برای محافظت از خود در برابر سرمای زمستان ندارد؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد تصمیم کومیکو برای سفر به ایالات متحده به‌دنبال گنج صحبت کنند. آیا او سعی دارد از چیزی فرار کند؟ اگر این‌طور است، از چه چیزی؟
• آیا می‌توانید فیلم‌های دیگری را به یاد بیاورید که در مورد افراد تنها باشد و در آن‌ها تصمیمات غیرمنتظره و عجولانه‌ای گرفته شود؟ آیا می‌توانید این فیلم‌ها را با هم مقایسه کنید؟
• آیا برای لذت بردن از این فیلم باید با فرگ آشنا باشید؟ چگونه آشنایی با فرهنگ عامه بر مصرف رسانه‌ای مردم تاثیر می‌گذارد و آن را شکل می‌دهد؟

والدین باید بدانند که کومیکو، شکارچی گنج فیلمی تا حدودی اسرارآمیز درباره زنی ژاپنی است که (پس از تماشای فیلم فارگو) تصمیم می‌گیرد که سرنوشت او یافتن گنجی مدفون در مینه‌سوتا است و به ایالات متحده پرواز می‌کند. در این فیلم هیچ صحنه‌ای از نوشیدن الکل، رابطه جنسی و یا فحاشی وجود ندارد (فقط یک بار کلمه «س--ت» به کار رفته است) و از این رو برای نوجوانان و بزرگسالان مناسب است. پایان فیلم می‌تواند بحث‌هایی در مورد واقعیت، خیال و توهم را برانگیزد. بیشتر فیلم به زبان ژاپنی و با زیرنویس است. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

جادوی فیلم کومیکو، شکارچی گنج واقعاً زمانی آشکار می‌شود که او در غرب میانه آمریکا، سردرگم، سرد و تنها می‌ماند. مردم مینه‌سوتا واقعاً نمی‌دانند با این زن عجیب و غریب چه کنند که مصمم است راه خود را به فارگو پیدا کند. آنها می‌خواهند کمک کنند، اما کاری از دستشان برنمی‌آید، نه وقتی که با توهمات او رقابت می‌کنند. هرچه او به هدفش نزدیک‌تر می‌شود، فیلم به آرامی از واقعیت فاصله می‌گیرد و به نوعی سرزمین خیالی وارد می‌شود. این یک سفر شگفت‌انگیز است، هم برای کومیکو و هم برای بیننده. این نوع داستان می‌تواند پایانی غم‌انگیز داشته باشد (به طور تقریبی بر اساس یک افسانه شهری در داکوتای شمالی است که چنین پایانی داشت) اما در عوض، واقعاً الهام‌بخش است، زمانی که کومیکو در نهایت به آنچه واقعاً نیاز دارد، پی می‌برد.