به سوی شگفتی

در فیلم "به سوی شگفتی" ساخته ترنس مالیک، مردی (بن افلک) و زنی (اُلگا کوریلنکو) در فرانسه با یکدیگر ملاقات کرده و عاشق می‌شوند، اما پس از نقل مکان به اکلاهما، متوجه می‌شوند که زندگی مشترک کار دشواری است. این فیلم شامل سریالی از صحنه‌های به‌هم‌پیوسته با فیلم‌برداری چشم‌نواز و دیالوگ‌های اندک است. داستان از طریق صدای راوی (با برخی خطوط به زبان‌های فرانسوی، اسپانیایی و ایتالیایی) روایت می‌شود، در حالی که بینندگان شاهد شکوفایی و سپس سستی رابطه آنها هستند. خاویر باردم نقش یک کشیش را بازی می‌کند که با بحران وجدان دست‌وپنجه نرم می‌کند، و ریچل مک‌آدامز معشوقه قدیمی است که برای مدت کوتاهی بین این زوج جدایی می‌اندازد. این فیلم به بررسی ذات عشق و زندگی می‌پردازد.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره شیوه ارائه فیلم To the Wonder صحبت کنند - با صدای راوی به جای دیالوگ و صحنه‌های کوتاه و بی‌ربط. آیا این شیوه روایت داستان را دشوارتر می‌کند؟ آیا آن را موثرتر می‌کند یا خیر؟
• چرا فکر می‌کنید رابطه اصلی از هم می‌پاشد؟ این موضوع را با درام‌های عاشقانه‌ای که در تلویزیون و فیلم‌ها دیده‌اید، مقایسه کنید.

ترنس مالیک کارگردان تجربی در فیلم «به سوی شگفتی» به بررسی عشق می‌پردازد و بر زوجی تمرکز می‌کند که متوجه می‌شوند زندگی مشترک و بودن در کنار یکدیگر سخت‌تر از عاشق شدن است. بن افلک و اولگا کوریلنکو در فرانسه، زادگاه او، با یکدیگر آشنا می‌شوند و سپس به اکلاهما، جایی که بن افلک زندگی و کار می‌کند، نقل مکان می‌کنند و تلاش می‌کنند تا زندگی مشترکی را آغاز کنند. این فیلم تقریباً فاقد دیالوگ است (بنابراین مشکل زبان تند و تیز مطرح نیست)؛ بلکه داستان از طریق صحنه‌های کوتاه و تاثیرگذار روایت می‌شود که با صدای راوی همراه است. برخی مشاجرات شدید وجود دارد که گاهی باعث تخریب اشیاء خانگی می‌شود، همچنین صحنه‌های برهنه‌ای (سینه) وجود دارد، عشق‌بازی‌ها و نوازش‌های زیادی دیده می‌شود و گاهی نوشیدن الکل به تصویر کشیده می‌شود.

«هیچکس نمی‌تواند فیلم «به سوی شگفتی» را به دلیل تصاویر کسل‌کننده سرزنش کند. گاهی اوقات فیلمبرداری آنقدر زیبا و دلنشین است - حرکت علف‌ها، و شیوه‌ای که نور از میان ابرها می‌گذرد - که تقریباً فراموش می‌کنید نفسی بکشید. این فیلم یک شعر نغمه‌ای است، سرشار از احساس و تداعی‌گر لحظات. اما فیلم تنها با تصاویر منتقل نمی‌شود؛ داستان، خواه پیچیده یا ساده، باید خوب روایت شود.»و این جایی است که "تا عجایب" سست می‌شود. درباره ذات عشق چه می‌گوید؟ آیا می‌گوید عشق زودگذر است؟ آیا می‌چرخد، همانطور که یکی از شخصیت‌ها مدام می‌چرخد، بدون اینکه به جایی برسد؟ آیا عشق زودگذر و بی‌دوام است؟ اما این افراد که داستان را روایت می‌کنند چه کسانی هستند؟ چرا باید اهمیت بدهیم؟ در نهایت، زیاد اهمیت نمی‌دهیم -- نه درباره مردی که آنقدر یک‌بعدی به نظر می‌رسد که نمی‌فهمیم چرا دو زن جذاب وارد زندگی او می‌شوند و دوباره خارج می‌شوند، و نه درباره خود زنان که یا بسیار سطحی به تصویر کشیده شده‌اند (شخصیت مک‌آدامز) یا آنقدر خوب بازی شده‌اند که بیشتر شبیه یک تصور هستند تا یک شخصیت واقعی (کوریلنکو). فیلم "تا عجایب" بینندگان را به حیرت وامی‌دارد، همانطور که فیلم‌های بزرگ این کار را می‌کنند، اما نه درباره رازهایش. بلکه فقط ما را سردرگم می‌کند و انگیزه زیادی برای فهمیدن دلیل آن به ما نمی‌دهد.