وحشیان

تامارا جنکینز نویسنده و کارگردان در فیلم «وحشی‌ها» به‌درستی نشان می‌دهد که تبلیغات خانه‌های سالمندان معمولاً به فرزندان بالغی که ناگهان با احتمال نیاز والدینی که از آن‌ها مراقبت کرده‌اند به مراقبت مواجه می‌شوند، جلب توجه می‌کنند. اما چه اتفاقی می‌افتد وقتی والدینتان واقعاً از شما مراقبت نکرده‌اند؟ وقتی او هرگز در کنار شما نبوده است؟ این موضوع اصلی فیلم شجاعانه، هوشمندانه و دلخراش جنکینز در مورد جان و وندی ساوج (با بازی فیلیپ سیمور هافمن و لورا لینی) است، خواهر و برادری که از پدر بی‌توجه خود، لنی (با بازی فیلیپ بوسکو) به ارث می‌رسند، وقتی زنی که در آریزونا با او زندگی می‌کرده فوت می‌کند و فرزندانش او را بیرون می‌کنند. لنی که از زوال عقل رنج می‌برد، قادر به زندگی مستقل نیست؛ یک «خانه بازتوانی» — به‌اصطلاح خانه سالمندان — در بوفالو دورافتاده (نزدیک خانه جان) تنها گزینه واقعی است. جان، استاد دانشگاهی که حاضر است زنی را که دوستش دارد از دست بدهد، و وندی، نمایشنامه‌نویسی که در زندگی حرفه‌ای و شخصی خود موفق نیست، مجبور به مراقبت از او می‌شوند و با دیوارهای دوران کودکی خود روبرو می‌گردند و فرآیند استخراج خرد از ویرانه‌های گذشته را آغاز می‌کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد این موضوع صحبت کنند که چرا فیلم‌های زیادی درباره خانواده‌های ناکارآمد ساخته می‌شود. تماشای شخصیت‌هایی با زندگی و روابط آشفته چه جذابیتی دارد؟ خانواده‌ها همچنین می‌توانند در مورد مراقبت از والدین بیمار صحبت کنند. آیا انتخاب‌های خواهر و برادرها ستودنی است یا اشتباهات زیادی مرتکب می‌شوند؟

والدین باید بدانند که این درام جدی و طنز تیره درباره خانواده ای دور از هم، مناسب کودکان نیست. در آن فحاشی (از جمله اف و اس)، رابطه نامشروع، صحبت صریح درباره رابطه جنسی و مرگ، سیگار کشیدن و مصرف داروهای تجویزی (قرص های دزدیده شده از یک فرد مرده) وجود دارد. با این حال، نوجوانان و بزرگسالان ممکن است در این داستان الهام بخش، که به موضوع دشوار مرگ قریب الوقوع والدین بی توجه با رویکردی ملایم اما صادقانه می پردازد، چیزهای زیادی برای تحسین پیدا کنند. برای آگاهی از فیلم های مشابه، می توانید برای دریافت ایمیل های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

جان و وندی به راحتی می‌توانستند به شخصیت‌هایی خشن و تند تبدیل شوند اگر به دست بازیگرانی کمتر چابک و توانا از هافمن و لیننی می‌افتادند، اما خوشبختانه، آنها از پس این نقش برآمدند. هافمن، شخصیتی دور از دسترس اما جذاب دارد، در حالی که لیننی مضطرب اما مصمم است. بوسکو هم بدون اینکه زیاد تلاش کند، پیام‌های زیادی را منتقل می‌کند؛ وقتی از او پرسیده می‌شود که اگر به کما برود چه باید بکند، خیلی سریع از حالت خشمگین به عصبانی و سپس به غمگین عمیق تغییر حالت می‌دهد، و تنها چشمانش هستند که واقعاً احساساتش را لو می‌دهند.قدرت فیلم ساوجز در عزم آن است تا از احساسات اغراق‌آمیز دوری کند، با اینکه داستان آن به وضوح غم‌انگیز است. لحظات پرتنش، مثل وقتی که برادر و خواهر از پدرشان می‌پرسند در صورت مرگش چه کاری را از آنها می‌خواهد، هم برای تاثیر دراماتیک و هم برای تاثیر کمدی به نمایش درمی‌آیند. این، گواهی بر مهارت جنیفر جینکس و بازیگرانش است که این گذرها به نرمی انجام می‌شوند. و این، ساوجز را به فیلمی تماشایی (اگرچه بالغ) تبدیل می‌کند.