مشت زن

دیکی اکلند (کریستین بیل) قهرمان لول، ماساچوست است، چرا که با شوگر ری لئونارد مبارزه کرده و او را نقش زمین کرده است. در حالی که دیکی - که اکنون معتاد به کراک است و قادر به مدیریت امور جدی نیست - خود را برای "بازگشت" آماده می‌کند، برادر کوچکترش، میککی وارد (مارک والبرگ)، در حال پیشرفت است. با کمک شارلین فلمینگ (امی آدامز)، دوست دختر جدیدش، میککی در نهایت باید تصمیم بگیرد که خانواده‌اش را ترک کند تا بتواند به طور جدی بر روی حرفه خود تمرکز کند. آیا او می‌تواند به تنهایی موفق شود، یا واقعا به کمک برادر بزرگتر غیرقابل اتکایش نیاز دارد؟

• درباره خشونت موجود در فیلم می‌توان با خانواده صحبت کرد. صحنه‌های بوکس چگونه شما را تحت تأثیر قرار داد؟ این نوع خشونت در مقایسه با آنچه که در فیلم‌های اکشن بزرگ با بودجه زیاد مشاهده می‌کنید چگونه است؟ کدام یک تأثیر بیشتری دارد؟
• آیا مایکی با ترک خانواده‌اش برای پیشرفت در کارش، انتخاب درستی کرد؟ آیا اصلاً باید چنین انتخابی می‌کرد؟
• آیا دیکی اکلند یک شخصیت الهام‌بخش بود؟ آیا واقعا معتقدید که او شوگر ری را نقش زمین کرد؟ چرا بعد از چنین افتخاری زندگی‌اش را وقف مواد مخدر کرد؟

در این فیلم زندگی‌نامه‌ای درباره بوکسور میککی وارد (با بازی مارک والبرگ)، با برخی از مضامین بسیار دشوار دست و پنجه نرم می‌کند، از جمله اینکه اهمیت خانواده را در مقابل اهمیت کار و ابراز وجود واقعی خود چگونه ارزیابی کنیم. اگرچه شخصیت‌ها و پیام‌های فیلم در نهایت مثبت هستند، اما فیلم پر است از خشونت بوکس، که برخی از آن‌ها خشن است و کلمات ناسزا، از جمله "لعنت" و "کثافت". صحنه‌ای از برهنگی در فیلم وجود ندارد، اما شخصیت‌ها در حال معاشقه، بوسیدن و خوابیدن با یکدیگر نشان داده می‌شوند. علاوه بر این، شخصیت اصلی به عنوان یک معتاد به کراک به تصویر کشیده می‌شود و صحنه‌های زیادی از نوشیدن الکل و کشیدن سیگار وجود دارد. به طور کلی، این فیلم برای نوجوانان جوان خشن است، اما برای بینندگان مسن‌تر و بالغ‌تر الهام‌بخش است.

دیوید او. راسل کارگردان، در حرفه خود به عنوان یک فرد بیرون از سیستم و ناهمراه شناخته شده است، اما فیلم "بوکسور" یک فیلم زندگی‌نامه‌ای بوکس نسبتا معمولی با تعداد کمی غافلگیری است. راسل با ایده‌ای جالب شروع می‌کند - دنبال کردن دیکی توسط یک گروه مستندسازی HBO - اما در نیمه راه فیلم، مستندسازی به پایان می‌رسد و دیگر نیازی به این ترفند نیست. بعد از آن، فیلم به یک فیلم استاندارد تبدیل می‌شود.اگرچه راسل نمی‌تواند در اینجا چیز جدید زیادی برای گفتن پیدا کند، اما او همچنان فیلم بوکسور را به یک درام پیچیده احساسی تبدیل می‌کند که پر از شخصیت‌های پُررنگ و تصمیمات دشوار است (همراه با بازی‌های یکدست و عالی). همه‌چیز در این فیلم واضح یا آسان نیست و نسبت به فیلم‌های طوفان، علی یا سیندرلا من، عمیق‌تر و پیچیده‌تر است، حتی اگر به پای شاهکار گاو خشمگین نرسد.