گیر کرده

در موزیکال STUCK، شش نفر از اهالی نیویورک با پیشینه‌های مختلف — بازی شده توسط اشانتي، جیانکارلو اسپوزیتو، ایمی مدیگان، عمر چاپارو، آردن چو، و جرارد کانونیکو — به مدت یک ساعت در یک واگن مترو گیر می‌افتند. با گذشت زمان، آنها متوجه می‌شوند که فرضیاتشان در مورد یکدیگر اشتباه بوده است. این گروه از طریق سن، نژاد، جنسیت و طبقه اجتماعی با هم ارتباط برقرار می‌کنند و تاثیری ماندگار بر زندگی یکدیگر می‌گذارند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد پیشنهاد استاک مبنی بر اینکه حمایتی که بسیاری از افراد نیاز دارند، می‌تواند به سادگی از طریق شخصی که در قطار کنارشان نشسته، به دست آید، صحبت کنند. آیا فکر می‌کنید صحبت با غریبه‌ها می‌تواند مفید باشد؟ اگر اینطور است، چگونه می‌توان این موضوع را با هشدارهایی که معمولاً به کودکان می‌دهیم ("با غریبه‌ها صحبت نکن!") هماهنگ کرد؟
• چگونه فیلم Stuck به تابو و انگ بیماری روانی، به ویژه در ارتباط با بی خانمان ها، می پردازد؟ چگونه این فیلم از منظر دلسوزی استدلال می کند؟
• نظر شما در مورد پیام استعاری فیلم در مورد اینکه چگونه ما همه در سفر زندگی با هم «گرفتار» هستیم چیست؟ ارزش رفتار مهربانانه با دیگران، صرف نظر از شرایط، چیست؟ آیا این موضوع باید تغییر کند اگر با انتخاب‌های زندگی آنها موافق نباشید؟
• موسیقی چگونه پیام فیلم را به شیوه‌ای متفاوت از یک فیلم غیر موسیقایی ارائه می‌کند؟ آیا فکر می‌کنید این روش موثرتر است یا خیر؟
• دیدگاه فیلم در مورد استفاده از دستگاه‌ها چیست؟ این دیدگاه تا چه حد با دیدگاه شما مطابقت دارد؟

والدین باید بدانند که فیلم «گیر کرده» اقتباسی از یک موزیکال صحنه‌ای است که از تماشاگران می‌خواهد با غریبه‌ها با مهربانی و دلسوزی رفتار کنند. این فیلم بر روی شش شهروند چند فرهنگی اهل نیویورک تمرکز دارد که در یک واگن مترو گرفتار شده‌اند و در ابتدا به نظر می‌رسد که به کلیشه‌های خود وفادار هستند. اما وقتی آنها صادقانه صحبت می‌کنند و از مشکلات شخصی خود می‌گویند، در نهایت مشخص می‌شود که آن‌ها آنقدرها هم با هم تفاوت ندارند. موضوعات بالغانه شامل بی‌خانمانی، معلولیت، از دست دادن، تجاوز جنسی، مهاجرت، فقر و بارداری ناخواسته است؛ فیلم وارد مباحث سیاسی نمی‌شود، اما برخی مباحث داغ آن به نظر می‌رسد که مستقیما از اخبار کابلی برداشته شده‌اند. زبان فیلم شامل کلمات «s--t»، «bitch» و «f---ing» است اما به صورت مکرر استفاده نمی‌شود و دیالوگ‌ها از اصطلاحات تندتری مانند «abortion» و «rape» دوری می‌کنند. همین موضوع در مورد تصاویر نیز صدق می‌کند: تصاویری به اندازه کافی نشان داده می‌شود تا خشونت‌های موجود در فیلم را بدون نمایش تصاویر گرافیکی نشان دهد. به عنوان مثال، زنی جوان مورد حمله وحشیانه قرار می‌گیرد، اما بینندگان فقط فلش‌هایی از سه مردی را می‌بینند که او را می‌گیرند، و سپس واکنش‌های او را در نمای نزدیک می‌بینند، جایی که او بینی و لب خونین دارد. یک صحنه شامل رقص اغوا کننده در طول یک آهنگ در مورد شیء انگاری زنان است. فیلم در مورد پیام مثبت خود صادق و واضح است - اینکه وسایل و تفاوت‌های خود را کنار بگذاریم و با دنیای اطرافمان درگیر شویم - اما بعید است که منجر به تغییر عادت یک نوجوان شود. برای اطلاع از فیلم‌های بیشتر در این سبک، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

این موزیکال مدرن با اشتیاق در مورد مسائل اجتماعی آمریکایی‌ها می‌خواند، به طوری که اساساً خیابان سمسم برای نوجوانان و بزرگسالان است. هر موضوعی -- از بیماری روانی تا بارداری ناخواسته -- آهنگ مخصوص خود را دارد که برای گسترش درک ما از اینکه هر فرد بیشتر از یک برچسب است، طراحی شده است. نیت آن فوق‌العاده است، اما آشکار بودن آن می‌تواند کمی شبیه نمایشنامه‌های دبیرستانی مکرر SNL باشد، که در آن نوجوانان فکر می‌کنند به شیوه‌ای آوانگارد نابرابری‌های اجتماعی را نشان می‌دهند.قرار دادن چند شخصیت افراطی در یک اتاق و مجبور کردن آنها به تعامل، ترفندی است که در تئاتر و فیلم‌هایی مثل ۱۲ مرد خشمگین و باشگاه صبحانه به‌خوبی جواب داده است. این روش اغلب برای شکستن پیش‌داوری‌ها و نشان دادن شخصیت واقعی افراد به کار می‌رود، درست مثل فیلم گیر افتاده. نکته جدید اضافه کردن موسیقی به این روش است، و موسیقی ریلی توماس استثنایی است - تمیز، موجز و واضح در پیامش. این موسیقی بسیار شبیه به موسیقی فیلم «تو آزاد باش و من» است، اما برخلاف آن موسیقی، احتمالاً دیدگاه کسی را تغییر نخواهد داد.