آتلانتا

ارنست «ارن» مارکس (با بازی دونالد گلاور) وقتی وارد دانشگاه پرینستون شد، همه امیدهای زیادی به او داشتند. اما او در نهایت از دانشگاه انصراف داد و به آتلانتا برگشت تا با خانواده‌اش زندگی کند. چند سال بعد از این اتفاق، ارن از همسر و نوزادش دور شد و با مادر و پدرش اختلاف پیدا کرد. در همین زمان، پسرعمو اش آلفرد «پیپر بوی» مایلز (با بازی برایان تیری هنری) یک آهنگ موفق محلی منتشر کرد. ارن فرصت را غنیمت شمرد و به عنوان مدیر پیپر بوی شروع به کار کرد و تلاش کرد تا از ارتباطات خود در صنعت موسیقی استفاده کند تا پسرعمو اش را به موفقیت برساند. هیچ‌کس نگفته بود که ورود به صنعت موسیقی آسان است. و واقعا هم آسان نیست.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد دلایل انتخاب صنعت موسیقی و فیلم به‌عنوان بسترهای رایج در کمدی‌ها و درام‌ها صحبت کنند. این فضاها چه فرصت‌های دراماتیکی را ارائه می‌دهند؟ چرا داستان‌هایی که در این فضاها اتفاق می‌افتند برای بینندگان جذاب هستند؟ شخصیت‌ها در این نوع داستان‌ها چه مسیرهای دراماتیکی را طی می‌کنند؟
• دونالد گلاور، که نقش ارن را بازی می‌کند، همچنین آتلانتا را خلق کرد و بسیاری از قسمت‌های آن را نوشت. آیا برایتان عجیب است که شخصیت او نقش اصلی باشد؟ چرا سازنده یک نمایش خودش را در نقش شخصیت اصلی انتخاب می‌کند؟
• اگر این برنامه تلویزیونی آتلانتا نام نداشت، می‌دانستید کجا ساخته شده است؟ چگونه فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی مکان‌های خود را به بیننده منتقل می‌کنند؟ چگونه می‌توان فهمید که آیا این برنامه واقعاً در مکانی که در آن ساخته شده فیلمبرداری شده است؟

والدین باید بدانند آتلانتا یک درام در مورد یک مرد جوان است که تلاش می‌کند به عنوان یک تهیه‌کننده موسیقی در آتلانتا، جورجیا موفق شود. این نمایش در یک محیط خشن اتفاق می‌افتد که در آن مردان با اسلحه به یکدیگر تهدید می‌کنند و از فاصله نزدیک به یکدیگر شلیک می‌کنند، زنان را تحقیر می‌کنند و اندامشان را رتبه‌بندی می‌کنند، و شخصیت‌ها ماری‌جوانا می‌کشند. فحش‌هایی مثل «shit»، «ass» و «bitch» به شخصیت‌های زن داده می‌شود. از کلمه «N» به عنوان توهین یا صمیمی استفاده می‌شود؛ استفاده از این کلمه توسط شخصیت‌های سفیدپوست مورد سوال قرار می‌گیرد. والدین در این نمایش حضور دارند و مسئولیت‌پذیر هستند، و شخصیت‌ها نقص‌هایی دارند اما واقعی و در جستجوی رستگاری هستند.

شما قبلاً این نوع فیلم را دیده‌اید، اما این درام با بازیگران فوق‌العاده و جذاب و دیالوگ‌های بامزه و هوشمندانه آن را تازه و نو می‌کند، به طوری که حتی صحنه‌های تکراری هم جدید به نظر می‌رسند. وقتی ارن پیشنهاد مدیریت پاپر بوی را می‌دهد، پسرعمو یا دخترعمویش او را به خاطر جاه‌طلبی بیش از حد سرزنش می‌کند: «تو بی‌خانمان نیستی؟» ارن با عصبانیت جواب می‌دهد: «نه، واقعاً بی‌خانمان نیستم. من از موش به عنوان تلفن استفاده نمی‌کنم یا چیزهایی از این قبیل.» پاپر بوی متذکر می‌شود: «این تو را اسکیزوفرن می‌کند، نه بی‌خانمان.» کل سریال پر از دیالوگ‌هایی مثل این است، دیالوگ‌هایی که به اندازه کافی تیز و بامزه هستند که لبخند بزنید و به اندازه کافی واقعی که انگار آدم‌های واقعی با هم صحبت می‌کنند.گلاور، همانطور که بینندگان سریال می‌دانند، بازیگر فوق‌العاده‌ای است، هرچند حتی طرفداران او هم ممکن است از نحوه‌ی استادانه‌ی انتقالش از طنز به پاتوس شگفت‌زده شوند، به‌خصوص در صحنه‌هایی با همسر سابقش، ون (زازی بیتز)، که با حسرت به او نگاه می‌کند در حالی که او به زندگی‌اش ادامه می‌دهد، آگاه است که او دلایل خوبی برای ترک او داشته و او همیشه آدم خوبی نبوده است. او کسانی را که دوستش دارند ناامید کرده است. اما این بار، قرار است متفاوت باشد -- او امیدوار است. و ما هم امیدواریم، هرچند مشخص نیست که پیپر بوی پایه‌ی محکمی برای ساختن خانه‌اش باشد. بیش از یک قسمت طول نمی‌کشد تا در جستجوی ارن فرو بروید -- حتی اگر پیش‌زمینه‌ی جدیدی نداشته باشد.