سی‌بی‌جی‌بی

در سال 1973، یک تاجر ورشکسته به نام هیلی کریستال (با بازی آلن ریکمن)، که دو بار اعلام ورشکستگی کرده، تصمیم می‌گیرد یک کلوپ جدید باز کند. نام کلوپ CBGB است، که مخفف "Country, Bluegrass, Blues" است، و او امیدوار است این نوع موسیقی را به محله بوری بیاورد. اما به جای آن، کلوپش شروع به جذب نوع جدیدی از موسیقی می‌کند - موسیقی خام، زیرزمینی، سریع، بلند و "پانک". خیلی زود، گروه‌هایی مانند تلویژن، تاکینگ هدز، بلاندی و رامونز مخاطبان زیادی را جذب می‌کنند، و هیلی، برخلاف طبیعت بدبینانه‌اش، به دختر دور از دسترسش، لیزا (با بازی اشلی گرین) روی می‌آورد. وقتی شرکت‌های ضبط موسیقی وارد می‌شوند، او تصمیم می‌گیرد مدیر یک گروه شود و با گروه دد بویز، به رهبری استیو باتورز (با بازی جاستین بارتا) و چیتا کروم (با بازی رابرت گرینت) شروع می‌کند. اما مشکلات بیشتری در راه است.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد تاریخ موسیقی راک اند رول صحبت کنند. آیا این گروه‌ها هنوز هم به نظر می‌رسد که مرتبط هستند؟ آیا موسیقی آنها هنوز هم تند و تیز است، یا اینکه به جریان اصلی تبدیل شده است؟
• آیا موسیقی خشن یا خطرناک به نظر می‌رسد؟ موسیقی چگونه می‌تواند بر رفتار تأثیر بگذارد؟ آیا انواع خاصی از موسیقی با رفتارهای خطرناک مرتبط هستند؟
• تاثیر سیگار کشیدن و نوشیدن الکل بر داستان چقدر است؟ آیا این رفتار واقع‌گرایانه به نظر می‌رسد یا رمانتیک‌سازی شده است؟
• با وجود تمام صفات بد هیلی، او به افراد زیادی کمک می‌کند و باعث خوشحالی افراد زیادی می‌شود. آیا او را دوست دارید؟ آیا او الگوی خوبی است؟

والدین باید بدانند که فیلم CBGB داستان پر فراز و نشیب باشگاه شبانه مشهور نیویورک را روایت می‌کند که نقطه آغاز بسیاری از گروه‌های موسیقی بزرگ بود. صحنه‌های باشگاه شامل دعوا، چاقو کشی، خون و یک جسد است. در سراسر فیلم الفاظ زشت و تند مانند فاک، شیت، کاک و پوسی به کار رفته است. صحنه‌های کوتاهی از برهنه‌گی (یک سینه زن و چند باسن مرد) و تصاویری از رابطه جنسی دهانی و برخی کنایه‌های جنسی وجود دارد. شخصیت‌ها در طول فیلم سیگار می‌کشند و الکل مصرف می‌کنند و تصاویری کوتاه از مصرف کوکائین توسط شخصیت‌ها وجود دارد. یکی از شخصیت‌ها معتاد معرفی می‌شود، هرچند هرگز نشان داده نمی‌شود که او مواد مخدر مصرف می‌کند. موسیقی گروه‌هایی مانند تاکینگ هدز، تلویژن، بلاندی، رامونز، دد بویز و غیره ممکن است برای نوجوانان امروزی تاریخ کهن محسوب شود، اما کسانی که علاقه‌مند به تاریخ موسیقی هستند ممکن است آن را جالب توجه بیابند. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب‌های فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

CBGB به هیچ وجه فیلمی خوب و خوش‌ساخت نیست. این فیلم قربانی کلیشه‌های قدیمی‌ترین جنبه‌های ژانر زندگی‌نامه‌ای شده است، مانند "درک ناگهانی و معجزه‌آسا از اینکه این موضوع قرار است بزرگ و مهم شود"، که تقریبا در هر صحنه‌ای رخ می‌دهد. و در حالی که بازی آلن ریکمن در نقش اصلی سرگرم‌کننده است، هیچ شخصیت دیگری زمان نمایش یا توسعه کافی برای تبدیل شدن به فردی جالب یا مرتبط را ندارد. راندال میلر، کارگردان، سعی می‌کند فیلم را با کیفیتی خارق‌العاده یا حداقل احمقانه ارائه دهد و از چیزهایی مانند قاب‌های کتاب‌های کمیک و تزئینات (مانند پریدن ایگی پاپ روی صحنه) برای جذاب‌تر کردن داستان استفاده می‌کند. گاهی اوقات گروه‌های موسیقی مشهور توسط ستاره‌های شناخته‌شده‌ای به تصویر کشیده می‌شوند (مانند مالین اکرمان در نقش دبی هری، جوئل دیوید مور در نقش جویی رامون، جاستین بارتا و رابرت گرینت در نقش دد بویز و غیره)، اما آنها فقط لب‌خوانی موسیقی واقعی را انجام می‌دهند. و از آنجا که داستان سبک و موسیقی عالی، این فیلم کمتر از Rock of Ages آزاردهنده است، طرفداران آن دوره ممکن است چیزی برای لذت بردن پیدا کنند.