پنج سال آخر

در آغاز فیلم آخرین پنج سال، کتی غمگین (آنا کندریک) درباره فروپاشی ازدواجش با جیمی (جرمی جوردن) می‌خواند. در ترانه بعدی، داستان به عقب برمی‌گردد و به اولین دیدار جیمی و کتی بازمی‌گردد. مانند اجراهای صحنه‌ای موزیکال اصلی آف-برادوی، فیلم بین دو شخصیت اصلی که درباره رابطه خود می‌خوانند، در نوسان است، با این تفاوت که داستان او به عقب و داستان او به جلو حرکت می‌کند. کتی یک بازیگر در حال تلاش است که امیدوار است تابستان دیگری را در تئاتر منطقه‌ای اوهایو کار نکند، در حالی که جیمی یک نویسنده نوپا و موفق است که کتابش در محافل انتشاراتی نیویورک سیتی زبانزد است. با بالا رفتن ستاره جیمی و غلبه ناامنی‌های کتی بر او، رابطه عاشقانه شیرین اولیه آنها به یک ازدواج دشوار و پر از کینه تبدیل می‌شود.

• آیا فیلم‌های موزیکال می‌توانند برای خانواده‌ها مناسب باشند؟ اگرچه بسیاری از موزیکال‌ها برای خانواده‌ها مناسب هستند، اما آیا فیلم "پنج سال آخر" برای کودکان و نوجوانان مناسب است؟ چرا یا چرا نه؟
• آیا موزیکال‌هایی مثل این که بیشتر آواز دارند تا دیالوگ را ترجیح می‌دهید، یا اینکه بیشتر به دنبال موزیکال‌هایی با داستان هستید؟ آیا فکر می‌کنید این سبک برای مخاطبانی که پیش‌زمینه‌ای درباره موزیکال ندارند جذابیت خواهد داشت؟
• آیا فکر می‌کنید این داستان یک نفر را بر دیگری ترجیح می‌دهد؟ پیام‌های آن در مورد روابط عاشقانه چیست؟

فیلم آخرین پنج سال بر اساس یک موزیکال آف-برادوی در سال 2002 ساخته شده است که در آن یک مرد و یک زن به نوبت پایان رابطه‌شان را روایت می‌کنند، با این تفاوت که کتی (آنا کندریک) داستان خود را از پایان به آغاز روایت می‌کند، در حالی که جیمی (جرمی جوردن) داستان خود را از آغاز به پایان روایت می‌کند. اگرچه این فیلم به عنوان یک رمانس بازاریابی می‌شود، اما از همان ابتدا مشخص است که رابطه‌ی این زوج به سرانجام نمی‌رسد. در فیلم گاهی از زبان تند و کلماتی چون "لعنت" و "کثافت" استفاده می‌شود و همچنین چند صحنه‌ی عاشقانه‌ی نیمه‌عریان وجود دارد که برخی از آنها شامل خیانت هستند. در برخی از ترانه‌ها عبارات اغواگرانه‌ای وجود دارد و همچنین صحنه‌هایی از نوشیدن الکل و کشیدن بنگ به نمایش گذاشته می‌شود.

این موزیکال صادقانه و دل‌شکسته‌کننده است که دو بازیگر جذاب در نقش‌های اصلی آن بازی می‌کنند. طرفداران موزیکال نیمه خودزندگی‌نامه‌ای دو نفره جیسون رابرت براون (که در واقع دو نمایش تک‌نفره است با یک دوئت در میان و یکی در پایان) از دیدن آن روی پرده سینما لذت خواهند برد. اما کسانی که پیش‌زمینه‌ای درباره این موزیکال ندارند ممکن است بلافاصله مفهوم اصلی آن (اینکه داستان آنها در دو خط زمانی مختلف روایت می‌شود) یا دلیل وجود این همه آواز نسبت به دیالوگ را درک نکنند.اعم از اینکه موزیکال دوست داشته باشید یا نه، چند قطعه‌ی بصری وجود دارد که به‌خوبی کار شده‌اند: "شیکسا گادِس" و "یک تابستان در اوهایو" هر دو خنده‌دار هستند. در قطعه‌ی اول، جیمی لیستی از معشوقه‌های سابقش را مرور می‌کند (که مخاطب می‌تواند آنها را در کنار هم ببیند) و در قطعه‌ی دوم، کتی خنده و شرمندگی کار کردن در یک گروه تئاتر در اوهایو را با گروهی از شخصیت‌های عجیب و غریب فاش می‌کند. جردن و کندریک در طنزپردازی مهارت دارند، بنابراین آن قطعات، علاوه بر قطعه‌ی "ترانه‌ی شموئل" که یک داستان در دل داستان دیگر است، از نظر بصری جذاب و دیدنی هستند. دوئت شیرین "ده دقیقه‌ی آینده" نیز با توجه و علاقه‌ی خاصی اجرا شده و منهتن پس‌زمینه‌ای برای آن است. کارگردان ریچارد لاگراونز به‌روشنی شیفته‌ی این موزیکال است، اما علی‌رغم اجراهای پرشور ستارگانش، چیز زیادی بین قطعات وجود ندارد که آخرین پنج سال را برای کسانی که با این رمانس موزیکال منحصر‌به‌فرد آشنا نیستند، جذاب کند.