پنلوپه

پنلوپه با بینی خوک‌مانند (با بازی کریستینا ریچی) در خانواده‌ای مرفه اما نفرین‌شده به دنیا می‌آید. او فقط وقتی بینی انسان به دست می‌آورد که عشق واقعی خود را در میان «همنوعان» خود پیدا کند. والدینش (با بازی ریچارد ای. گرانت و کاترین اوهارا) برای جلوگیری از رسوایی، مرگ او را وانمود می‌کنند و او را تا بزرگسالی حبس می‌کنند. در آن زمان، آن‌ها به دنبال جفت مناسبی برای او می‌گردند که مهم‌تر از همه، تمایل به ازدواج با او داشته باشد. «آزمون‌ها» برای یافتن یک اشراف‌زاده که نفرین را بشکند، بلافاصله آغاز می‌شود، اما هر بار که پنلوپه خود را نشان می‌دهد، مردان فرار می‌کنند. یکی از آن‌ها که پس از اینکه کسی داستان‌هایش را درباره هیولایی که آزاد شده باور نکرد، بی‌آبرو شد، روزنامه‌نگاری به نام لِمون (با بازی پیتر دینکلیج) را استخدام می‌کند. لِمون نقشه‌ای می‌کشد تا مکس کمپیون (با بازی جیمز مک‌آووی) را استخدام کند؛ اشرافی بدشانس با مشکل قماربازی که بتواند عکسی بگیرد که روزنامه‌های زرد زیادی بفروشد. اما لِمون روی این شرط‌بندی نکرده بود که مکس قلبی (یا بهتر بگوییم، روحی) داشته باشد. به زودی، پنلوپه بدون نقاب می‌شود، مکس او را رد می‌کند و او رها می‌شود تا یاد بگیرد چگونه خوشبختانه زندگی کند، با و بدون آن پسر.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد شباهت این فیلم به یک قصه‌ی پریان صحبت کنند. چه شباهت‌هایی با داستان‌های سنتی «روزی روزگاری» دارد؟ چه تفاوت‌هایی وجود دارد؟ پنه‌لوپه و خانواده‌اش چه درسی از نفرین خود می‌گیرند؟ آیا واکنش مردان به پنه‌لوپه قابل درک است یا نکوهیده؟ چه چیزی انتظارات آنها را در مورد ظاهر یک زن شکل می‌دهد؟

والدین باید بدانند که این فیلم شبیه قصه‌های پریان، بسیار دلنشین است. محتوای نامناسب زیادی ندارد (نوشیدن الکل و تلمیح‌های جنسی بخش عمده‌ای از آن را تشکیل می‌دهد)، و شخصیت اصلی به کشف هویت خود و سازش با شرایطش متعهد است، هرچند گاهی برای او سخت است که شرم خود را کنار بگذارد. والدینش، به‌ویژه مادرش، به نظر نمی‌رسد که او را همانطور که هست بپذیرند، که ممکن است برای برخی بینندگان جوان ناراحت‌کننده باشد. اما در پایان (طبیعتاً)، همه چیز به خوبی و خوشی تمام می‌شود. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

سرشار از سبک و خوشی، پنلوپه یک داستان سنتی است که در یک کلان‌شهر رترو بسیار زیبا اتفاق می‌افتد. واقعاً تماشای آن لذت‌بخش است، حتی آن بینی، که واقعاً آن‌قدرها هم بد به نظر نمی‌رسد. اما اگرچه فیلم دوست‌داشتنی است، به لطف بازی جذاب مک‌اوی و بازی خوب اما دست‌آموز‌شده ریکی، اما در نهایت یک سوپ نیمه‌پخته است که در میانه راه فرو می‌ریزد. با وجود تمام جلوه‌های قصه‌های پریان، این فیلم واقعاً از هر کمدی رمانتیک جریان اصلی دیگر قابل پیش‌بینی‌تر نیست.بازیگران نقش‌های مکمل به‌طور کلی قوی هستند -- اُهارا به‌طور دلپذیری تند و تیز است -- اگرچه حضور کوتاه ریس ویترسپون در نقش یک پیک «خشن» که پنلوپه با او دوست می‌شود، کار نمی‌کند، زیرا خب، او به‌طور باورپذیری خشن نیست. در مورد سوال اصلی فیلم -- آیا دختری شیرین با پوزه خوک می‌تواند عشق واقعی را با یکی از «هم‌نوعان» خود پیدا کند؟ -- پاسخ این است: «هم‌نوعان» او واقعاً به چه معنی است؟