فرار از لس‌آنجلس

بعد از حوادثی که در فرار از نیویورک اتفاق افتاد، آمریکا به دلیل انتخاب شدن یک مسیحی بنیادگرا (کلیف رابرتسون) به عنوان رئیس‌جمهور مادام‌العمر در فرار از لس‌آنجلس، از بد به بدتر تبدیل شده است. او کاخ سفید را به لینچبرگ ویرجینیا منتقل می‌کند، کشوری «اخلاقی» جدید اعلام می‌کند و لس‌آنجلس ویران‌شده را – جزیره‌ای ویران‌شده بعد از زلزله‌ای بزرگ در سال ۲۰۰۰ و پس‌لرزه‌های مداوم – به منطقه‌ای برای تبعید مجرمان، بی‌دینان، مسلمانان، ناسازگارها، غیرقانونی‌ها و هر کسی که با ارزش‌های خانواده هم‌راستا نباشد، تبدیل می‌کند. اما دختر رئیس‌جمهور که یک شورشی است، کنترل سلاح سلطه جهانی آمریکا را دزدیده و به لس‌آنجلس فرار کرده تا با تروریست‌های انقلابی که آنلاین ملاقات کرده، ملاقات کند. مقامات بی‌رحم آمریکا بار دیگر مار پلیسکن (کرت راسل) را که یک قهرمان جنگی فراری است، دستگیر می‌کنند و او را مجبور می‌کنند تا به لس‌آنجلس برود و سلاح را برگرداند و دختر رئیس‌جمهور را به دستور پدرش بکشد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد اسنیک پلیسکن صحبت کنند. آیا او یک قهرمان است یا شخصیتی بدون ارزش اجتماعی قابل قبول؟ آیا کاری که در پایان فیلم فرار از لس‌آنجلس انجام می‌دهد، توجیه‌پذیر است؟
• به بینندگان فیلم‌های پیاپی بگویید کدام یک از دو فیلم فرار را بیشتر پسندیدند، نیویورک یا ال‌ای.

والدین باید بدانند که خشونت در فیلم فرار از لس‌آنجلس شامل تیراندازی، پرتاب چاقو، برق‌گرفتگی و پرتاب موشک است. صحنه‌های خطرناک موتورسواری نیز در فیلم وجود دارد. الفاظ رکیک در حد معمول فیلم‌های رده سنی R است. شخصیت اصلی در کشوری که سیگار کشیدن در آن ممنوع است، سیگار می‌کشد و این عمل به عنوان آخرین نشانه روحیه آمریکایی ستایش می‌شود. کلیشه‌های منفی شامل رهبران تبهکار لاتین‌تبار چپ‌گرا و رئیس‌جمهور مسیحی راست‌گرای کاملاً نفرت‌انگیزی است که دستور اعدام دختر خود را صادر می‌کند. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

تقریباً بهتر است که فیلم فرار از نیویورک (1981) را ندیده باشید تا از این اکشن علمی تخیلی لذت ببرید. با اینکه ظاهراً دنباله‌ای از فیلم قبلی است، فرار از لس‌آنجلس بیشتر شبیه نسخه‌ای جایگزین از فیلم اصلی است (مانند آنچه نویسنده نوجوان گری پاولسن در رمان کلاسیک تبر خود منتشر کرده است). فیلمساز جان کارپنتر دقیقاً همان نشانه‌ها را در زیرداستان‌ها و شخصیت‌ها تکرار می‌کند، فقط با جایگزین‌های عجیب و غریب ساحل غربی، یعنی یک گروه/فرقه ترسناک بورلی هیلز معتاد به جراحی پلاستیک که همشهریان خود را برای قطعات یدکی تکه‌تکه می‌کنند. بودجه‌ای به‌مراتب بزرگ‌تر در دست است، اما جلوه‌های ویژه کامپیوتری خشک و ساختگی به نظر می‌رسند. طنز اجتماعی و بدبینی فیلم اول نیز به‌شدت افزایش یافته‌اند، به‌ویژه خصومت نسبت به مسیحیان - اما حداقل بداهه‌پردازی‌های آگاهانه، اغراق‌آمیز، و عجیب‌وغریب آن، باعث می‌شود که خندیدن به این فیلم آسان‌تر شود.