«حامی»

در مقدمه‌ی فیلم «حامی»، فرانی (ریچارد گیر)، یک نیکوکار که بیمارستان کودکان فیلادلفیا را تأسیس کرده است، به دوستان صمیمی‌اش بابی (دیلن بیکر) و میا (چریل هاینز) می‌گوید که از این‌که تنها فرزندشان، اولیویا (داکوتا فنینگ)، قرار است به دانشگاه برود، هیجان‌زده است، چون دوستانش را دوباره برای خودش خواهد داشت. لحظاتی بعد، این سه بزرگسال در یک تصادف غم‌انگیز قرار می‌گیرند که تنها فرانی زنده می‌ماند. پنج سال بعد، فرانی، که حالا در عمارت فیلادلفیای خود شبیه هاوارد هیوز به نظر می‌رسد، از حالت گیجی ناشی از مصرف داروهای تجویزی توسط تماس تلفنی اولیویا، که اکنون زنی ۲۳ ساله و متأهل و باردار است، بیدار می‌شود. او و همسر پزشک جدیدش، لوک (تئو جیمز)، دوست دارند به فیلادلفیا نقل مکان کنند -- اگر لوک بتواند در همان بیمارستانی که پدر اولیویا در تأسیس آن به فرانی کمک کرده بود، اقامت بگیرد. بدین ترتیب، فرانی زندگی جدیدی را آغاز می‌کند. او ریش‌هایش را می‌تراشد، یک کت سفارشی می‌پوشد، قرص‌های مسکن بیشتری مصرف می‌کند و بلافاصله شروع به رفتار صمیمی و کمی عجیب و غریب با اولیویا (که او را با نام مستعار دوران کودکی‌اش، «پودلز» صدا می‌زند) و لوک می‌کند. در حالی که سخاوت بیشتری به این زوج می‌بخشد، لوک احساس ناراحتی می‌کند و شروع به پرسش در مورد شرایط و انتظاراتی می‌کند که با مورد توجه فرانی قرار گرفتن به همراه است.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نمایش اعتیاد در فیلم «حامی» صحبت کنند. چگونه مسائل نژادی و طبقاتی با اعتیاد فرانی مرتبط است؟ آیا به دلیل سفیدپوست و ثروتمند بودن شخصیت او، به شکل متفاوتی به این موضوع پرداخته شده است؟
• «عنوان فیلم به چه معناست؟ چگونه/چرا بخشندگی تهاجمی فرانی با انتظارات خاصی همراه بود؟ آیا این باورپذیر است؟»
• «تفاوت بین اعطای نقش‌های مهم توسط فرانی به دوستش/پدر الیوویا و دادن همان شغل‌ها به همسر جوانش، لوک چیست؟ آیا پذیرفتن چیزی که می‌دانید استحقاق آن را ندارید، اشتباه است؟»

والدین باید بدانند که «حامی» یک درام روان‌شناختی در مورد یک نیکوکار ثروتمند و معتاد به مسکن‌های درد (ریچارد گیر) است که دوستی نزدیک اما ناسالم با یک زوج جوان متأهل دارد که تحت حمایت او هستند. محتوای این فیلم شامل استفاده و سوء‌مصرف مکرر مواد است، از جمله سه دوست که در حین رانندگی ماری‌جوآنا می‌کشند، مردی مسن که تا حد مستی الکل می‌نوشد، دو مردی که اکستازی مصرف می‌کنند، مردی که از یک ماده مخدر تحت کنترل سوء‌استفاده می‌کند در حالی که دیگر نسخه‌ای برای آن ندارد، و بزرگسالانی که سیگار می‌کشند. علاوه بر مصرف مواد، زبان تند و زشت مکرر ("لعنتی"، "احمق"، "خر"، "کثافت"، "احمق" و غیره) و صحنه‌ای وجود دارد که به نظر می‌رسد مردی می‌خواهد از مرد دیگری تقاضای رابطه‌ی جنسی کند (اما در عوض، تقاضای نسخه‌ی غیرقانونی است). این فیلم می‌تواند گفتگوهایی را در مورد پارتی‌بازی و زمانی که خردمندانه‌تر است که از سخاوت دیگران استقبال نکنیم، به دلیل احتمالی وجود بندهای پنهان، برانگیزد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

گری استاد بازی در نقش مردان ثروتمند و مغرور است، اما بازی اغراق‌آمیز او در این درام که در ابتدا امیدوارکننده به نظر می‌رسد، اما در نهایت به وعده‌هایش عمل نمی‌کند، از حد می‌گذرد و آزاردهنده می‌شود. فرانی شخصیتی جذاب است، اما شخصیت او منطقی به نظر نمی‌رسد. علی‌رغم جذابیت مردانه و سلطه‌جویانه او، به نظر می‌رسد که او در تمام دوران بزرگسالی خود فقط دو دوست (والدین الیویا) داشته است. آیا او فقط زیردستان، کارمندان و دریافت‌کنندگان بخشش‌هایش را دارد و دوستی ندارد؟ و وقتی «پودلز» -- نام مستعاری که به همان اندازه احمقانه و کودکانه به نظر می‌رسد -- با او تماس می‌گیرد، ناگهان او به صحنه بازمی‌گردد، آماده برای پرداخت بدهی‌های لوک، خرید خانه دوران کودکی الیویا برای آنها و قرار دادن لوک به عنوان وارث ظاهری بیمارستان، در حالی که پزشک جوان و مغرور همزمان از این همه سخاوتمندی قدردان و ناراحت است.از آنجایی که اولیویا/پودلز در سه ماهه سوم بارداری خود قرار دارد، بیشتر اوقات در طول فیلم استراحت می‌کند و به فنینگ، بازیگر جوان و بااستعداد، تقریباً هیچ کاری داده نمی‌شود. بنابراین جیمز، که بیشتر به‌عنوان معشوقه در فیلم‌های «واگرا» شناخته می‌شود، فرصت بازی در مقابل گر در نقش برادر را پیدا می‌کند. فرانی به لاک به‌طور تقریباً روان‌جنسی علاقه‌مند می‌شود— به‌قدری که در یک صحنه، او در حالی که لاک در حال تعویض کت و شلوار رسمی خود است، وارد می‌شود و تصویر، صورت فرانی را در فاصله‌ای نزدیک به شورت‌های لاک نشان می‌دهد. اما فرانی به دنبال چنین محبتی نیست، بلکه به دنبال نسخه دیگری از مرفین است. بنابراین به جای داستانی درباره یک فرد دستکاری‌کننده و قدرتمند که دوستان کمی دارد اما جیب‌های عمیق و تعداد زیادی خیریه دارد، درام نوشته و کارگردانی شده توسط اندرو رنزی به یک داستان اعتیاد دیگر تبدیل می‌شود. به‌عنوان یک مطالعه شخصیت، نیاز به پیش‌زمینه بیشتری وجود داشت، فراتر از احساس گناه فرانی، و به‌عنوان یک داستان اعتیاد، این فیلم خیلی جذاب نیست. حداقل ثابت شد که جیمز شایسته کارهای دراماتیک بیشتری است.