دنی کالینز

موسیقی‌دان دنی کالینز (با بازی آل پاچینو) ظاهرا همه چیز را دارد: ثروتمند است، مشهور است و هنوز طرفدارانی دارد که در طول دهه‌ها به او وفادار مانده‌اند. اما به نظر می‌رسد همه فقط می‌خواهند دنی بهترین آهنگ‌هایش را بنوازد، از جمله آهنگ‌هایی که توسط دیگران نوشته شده است. وقتی جوان بود، این شغلی نبود که تصور می‌کرد داشته باشد؛ ترانه‌سرایی صادق با استعدادی در نوشتن اشعار اصیل، دنی با مفهوم موفقیت دست و پنجه نرم می‌کرد، نگرانی که با یک نویسنده مجله موسیقی به اشتراک می‌گذاشت. بدون اطلاع دنی، الگوی او، جان لنون، این مصاحبه را خواند و نامه‌ای برای او نوشت و پیشنهاد داد با او تماس بگیرد. اما دنی تا دهه‌ها این یادداشت را دریافت نکرد و اکنون در این فکر است که آیا اگر آن را دریافت می‌کرد، مسیر متفاوتی را در موسیقی و زندگی شخصی‌اش (او پسرش را رها کرد، که اکنون مردی با خانواده‌ای است که دنی مشتاق است بشناسد) طی می‌کرد. عقب‌نشینی به هتلی در نیوجرسی برای کار بر روی موسیقی جدید و دوستی با مدیر هتل باهوش و همدل (با بازی آنت بنینگ) ممکن است پاسخ‌هایی را که او به دنبال آن است، به او بدهد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه نمایش مصرف الکل و مواد مخدر در فیلم دنی کالینز صحبت کنند. آیا این موارد به شکلی اغراق‌آمیز و جذاب به تصویر کشیده شده‌اند؟ آیا پیامدهای واقع‌گرایانه‌ای در این فیلم وجود دارد؟
• این فیلم چگونه از فیلم‌های دیگر که با بحران حرفه‌ای که به بحران شخصی تبدیل می‌شود، متفاوت است؟ یا چگونه به آن‌ها شباهت دارد؟ به نظر شما پیام نهایی فیلم قرار است چه باشد؟
• اهمیت نامه جان لنون چیست؟

والدین باید بدانند که فیلم دنی کالینز، اگرچه حاوی لحظات طنزآمیز است، اما با موضوعات جدی و سنگینی نیز سر و کار دارد، از جمله رها کردن فرزند توسط پدر، بیماری احتمالی لاعلاج، خیانت، بحران هویت، و بازنگری یک مرد در تصمیمات حرفه‌ای و شخصی که مسیر زندگی‌اش را تحت تأثیر قرار داده‌اند. همچنین صحنه‌هایی با بار معنایی جنسی و برهنه وجود دارد - زنی در حمام نشان داده می‌شود که سینه‌هایش نمایان است و ناحیه شرمگاهی‌اش با کرم اصلاح پوشانده شده است - و صحنه‌هایی از مصرف الکل و مواد مخدر توسط بزرگسالان (در یکی از صحنه‌ها، کودکی درست بعد از اینکه فردی خط کوکائین را استنشاق می‌کند، وارد می‌شود). الفاظ زشت به صورت مکرر اما نه مداوم در فیلم به کار رفته است، از جمله کلمات "shit" و "fuck". برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی "شب فیلم خانوادگی" ثبت نام کنید.

برای دلایل زیادی، DANNY COLLINS نباید کار کند. اول، داستان فیلم است که علی‌رغم طرح جذاب، همیشه احساس نوآوری نمی‌کند. و سپس زیر‌داستان دربارهٔ پسر رها شده توسط دنی است که از طرح جذاب فیلم دور می‌شود و داستان را به سمت دیگری می‌برد. کلیشه‌های زیادی هم وجود دارد: سبک زندگی دنی به عنوان یک ستارهٔ راک شبیه یک نقاشی رنگ‌شده با اعداد است (مهمانی‌های وحشی، مشروب، مواد مخدر).و با این حال، دنی کالینز کار می‌کند، با بازی چندلایه و متنوع پاچینو. این بازیگر، که درخشان است اما گاهی متهم به زیاده‌روی در بازی شده، تصویری شجاعانه ارائه می‌دهد که به ترفندهای معمول تکیه ندارد. دنی او به نظر شخصی آشنا می‌آید، یا کسی که دوست داریم بشناسیمش، صرف نظر از اینکه چقدر معیوب یا کوته‌بین باشد. آسیب‌پذیری او جذاب است. همین موضوع در مورد بابی کاناواله هم صدق می‌کند، که نقش پسر دور افتاده دنی را با دسترسی واقعی به زمین بازی می‌کند. باز هم، او به نظر کسی می‌آید که می‌شناسیمش یا می‌خواهیم بشناسیمش. به صراحت، کل بازیگران فوق‌العاده هستند، داستانی را به تصویر می‌کشند که با قول‌های زیادی شروع می‌شود اما در نهایت به مکان‌های بیش از حد آشنا ختم می‌شود.