ارواح نوجوان پانک

در فیلم TEENAGE GHOST PUNK، آماندا ۱۷ ساله (با بازی گریس مدیگان) مجبور می‌شود دوستان و موقعیت خود را به عنوان تشویق‌کننده در دبیرستان میشیگان ترک کند و با برادر کوچکترش، آدام (با بازی نوا کیتسیس) و مادرش، کارول (با بازی آدریا دون) به حومه شیکاگو نقل مکان کند. ناراحتی او در مدرسه جدید با کشف اینکه خانه ویکتوریایی آن‌ها توسط روح بریان (با بازی جک کرامر)، یک راک‌پنک مرده در سال ۱۹۸۶ در سن ۱۷ سالگی، تسخیر شده است، متوقف می‌شود. او در حالی که گیتار می‌نواخت در باران توسط صاعقه کشته شد. یک تیم شکار روح و یک واسطه نتوانستند جک یا ارواح دیگر را پیدا کنند، اما به زودی بریان و آماندا به صورت معصومانه زوجی می‌شوند. آماندا که می‌خواهد برای بریان و دوستان ارواحش لحظات خوبی بسازد، همه را بدون اطلاع مادرش به خانه‌اش برای جشن هالووین دعوت می‌کند. ارواح، که فقط در شب هالووین برای انسان‌های زنده قابل مشاهده هستند، لحظات خوبی را سپری می‌کنند، اما مادرش به خانه برمی‌گردد و با عصبانیت مهمانی را به هم می‌زند. مادرش متوجه می‌شود که بریان همان پسری است که در نوجوانی ۳۰ سال قبل تحسین می‌کرد و این موضوع او را به بیان پشیمانی‌هایش وادار می‌کند. در نهایت، ارواح راه خود را به آنچه فیلم به عنوان "بهشت" پیشنهاد می‌کند، پیدا می‌کنند، و این موضوع نشان می‌دهد که آماندا و خانواده‌اش نیز باید به زندگی خود ادامه دهند.

• آیا ارواح مثل برایان در فیلم Teenage Ghost Punk وجود دارند؟ آیا فکر می‌کنید مردگان بازمی‌گردند و زندگان را آزار می‌دهند؟ چرا بله یا خیر؟
• آیا فکر می‌کنید بیشتر مردم به ارواح اعتقاد ندارند اما از ترس‌های سالمی که داستان‌های ارواح می‌توانند ایجاد کنند، لذت می‌برند؟ چرا؟
• کیفیت این فیلم در مقایسه با فیلم‌هایی که قبلاً دوست داشتید، چگونه است؟ آیا فکر می‌کنید فیلمنامه به خوبی طراحی شده بود؟ چطور می‌توان آن را بهتر کرد؟ آیا بازیگران از نظر شما قابل باور بودند؟

والدین باید بدانند که Teenage Ghost Punk عنوان فیلمی است در سال ۲۰۱۴ که اکنون به صورت DVD منتشر شده و داستان نوجوانی پر از اضطراب و خانه‌ای پر از ارواح را به تصویر می‌کشد. آماندا ۱۷ ساله تلاش می‌کند تا از دست دادن دوستانش را فراموش کند، در حالی که شغل جدید مادرش بعد از طلاق، خانواده را از میشیگان به ایلینوی می‌برد. او در حین دلتنگی برای دوست پسر سابقش و تلاش برای سازگاری با مدرسه جدید، با ارواح خانه سه طبقه‌شان مواجه می‌شود و یکی از آن‌ها که یک روح پانک راک است، خود را نشان می‌دهد و دوست پسر جدید او می‌شود، بدون اینکه بداند در دهه ۱۹۸۰ با مادر آماندا دوست بوده است. برای ایجاد لحظات کمدی، مردی بی‌خبر و دست و پا چلفتی به زنان در دفتر کارول نزدیک می‌شود. ارواح پشت شنل یک مدیوم را می‌بوسند. یک نوجوان سیگار می‌کشد. ماری‌جوآنا نیز در فیلم ذکر می‌شود. بزرگسالان الکل می‌نوشند. اگرچه داستان ارواح به طور ذاتی درباره مرگ است، اما این فیلم تلاش می‌کند تا از مواجهه مستقیم با این واقعیت اجتناب کند. در فیلم کلماتی مانند "crap"، "shut up"، "bs" و "hell" استفاده شده است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

اگر فاش شود که این فیلم خانگی آماتوری با زحمت توسط یک خانواده ساخته شده است، بسیاری از بدی‌های آن قابل بخشش است. خانواده در اینجا نقش دارد. مایک کرامر، کارگردان و نویسنده، در نقش رئیس پلیس مک‌گری ظاهر می‌شود و پسرش، جک، را در نقش اصلی برایان، ارواح اصلی خانه آماندا، انتخاب کرده است. کرامر شغل روزانه‌ای دارد - او وکیل است - و ستودنی است که دوست دارد عضلات خلاق خود را در فیلم به کار گیرد، اما تلاش‌های او، هرچند شاد و با نیت خوب، در بهترین حالت ناخالص هستند. اگرچه هیچ یک از بازیگران به دلیل استعداد بازیگری خاصی مورد توجه قرار نمی‌گیرند، اما همه بازیگران قطعاً دوست‌داشتنی هستند. لحظات زیبا در اینجا و آنجا ظاهر می‌شوند و گویای فراگیری و قلب‌های خوب فیلمسازان هستند. همسایه‌های کناری، استیو و استیوی، همسران نژادی مختلف هستند که شادی و نان کدو حلوایی را به آماندا و خانواده‌اش می‌آورند.با توجه به کیفیت پایین کلی این پروژه، به نظر نمی‌رسد که بررسی این موضوع ارزش داشته باشد که شخصیت‌پردازی در فیلمنامه تقریباً غایب است و تدوین ضعیف و تصمیمات داستان‌پردازی، لحظاتی نامفهوم و دست و پا چلفتی ایجاد می‌کند. به جای انجام کار دشوار و طبیعی نشان دادن شخصیت‌ها، کرامر از آدام استفاده می‌کند تا به صورت دست و پا شکسته، تمام پیش‌زمینه داستانی مادر و خواهرش را در یک مونولوگ طولانی ارائه دهد، و در نتیجه قانون اساسی «نشان دادن، نه گفتن» در داستان‌گویی را در دقایق ابتدایی فیلم Teenage Ghost Punk نقض می‌کند. کل گروه شکارچیان ارواح به شدت اغراق‌آمیز بازی می‌کنند، گویی دیالوگ‌هایشان به اندازه کافی خنده‌دار است که رفتارهایشان را توجیه کند. و در یک صحنه، آماندا مادرش را به خاطر «بوسیدن» برایان سرزنش می‌کند، اما برایان و مادرش اصلاً همدیگر را لمس نمی‌کنند، چه برسد به بوسیدن، وقتی آماندا آن‌ها را می‌بیند.