جکی

همه ما می‌دانیم که در دالاس در ۲۲ نوامبر ۱۹۶۳، نیم ساعت پس از ظهر چه اتفاقی افتاد، زمانی که جان اف کندی (کاسپر فیلیپسون)، رئیس‌جمهور وقت، در حالی که سوار بر ماشین روباز بود، ترور شد و همسرش، ژاکلین کندی (ناتالی پورتمن)، بانوی اول، در کنار او بود. اما در فیلم جکی، ما می‌بینیم که در ساعت‌ها و روزهای پس از آن تراژدی وحشتناک چه اتفاقی افتاد و اینکه جکی چگونه با از دست دادن شوهرش کنار آمد، کسی که ازدواج پیچیده‌ای با او داشت. شاهد هستیم که اندوه چه آسیبی وارد می‌کند، حتی زمانی که جکی تلاش می‌کند میراث جی‌اف‌کی را حفظ کند و در عین حال راه خود را نیز پیدا کند. این درام تکان‌دهنده، که در قالب فلش‌بک‌هایی روایت می‌شود که جکی در مصاحبه‌ای اغلب دشوار با یک روزنامه‌نگار (بیلی کروداپ) بازگو می‌کند، پرتره‌ای است از بانوی اول نمادین که پیش از این هرگز چنین ندیده‌ایم. پیتر سارسگارد و گرتا گرویگ در این فیلم نقش‌آفرینی می‌کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد دلایل شدت و تاثیرگذاری جکی صحبت کنند. آیا موضوع فیلم یا عملکرد بازیگران باعث این تاثیرگذاری است؟ این فیلم چه تفاوتی با مطالب یک کتاب تاریخ دارد؟
• این فیلم تا چه اندازه از لحاظ تاریخی دقیق است؟ چرا فیلمسازان ممکن است برخی حقایق را تغییر دهند؟ چگونه می‌توان اطلاعات بیشتری درباره رویدادها و شخصیت‌های واقعی به تصویر کشیده شده در فیلم به دست آورد؟
• چگونه حقیقت و برداشت شخصی از حقیقت می‌توانند با هم در تضاد باشند وقتی صحبت از تاریخ می‌شود؟ آیا آنها یکی هستند؟ نقش رسانه‌ها و تاریخ‌نویسان در شکل‌گیری این برداشت‌ها چیست؟
• از این داستان چه چیزهایی درباره ژاکلین کندی یاد گرفتید؟ چگونه می‌توانید اطلاعات بیشتری درباره او به دست آورید؟

والدین باید بدانند که فیلم جکی، پرتره‌ای تاثیرگذار و عمیق از جکی کندی (با بازی ناتالی پورتمن) است که در روز ترور جان اف کندی و روزهای بلافاصله پس از آن اتفاق می‌افتد. این فیلم به طور عمیقی به درد و رنج سوگواری و پیامدهای یک تراژدی ملی می‌پردازد. بینندگان لحظه‌ای که جان اف کندی مورد اصابت گلوله قرار می‌گیرد را می‌بینند، همچنین بانوی اولی را می‌بینند که چگونه توسط غمی که گاهی اوقات تهدید می‌کند بر او غلبه کند، مغلوب می‌شود. او همچنین با خون روی لباس و بدنش نشان داده می‌شود و پشت برهنه‌اش در صحنه دوش گرفتن دیده می‌شود. او نوشیدنی الکلی می‌نوشد، سیگار می‌کشد و دارو مصرف می‌کند تا درد خود را تسکین دهد؛ فحاشی در فیلم رایج نیست اما کلماتی مانند "خدای من" و چند بار استفاده از "فحش" در فیلم شنیده می‌شود.

این درام پرشور، تنها برای علاقه‌مندان به تاریخ نیست، بلکه برای هر کسی که می‌خواهد غم و اندوه و مدیریت یک میراث مهم اما پیچیده را درک کند، دیدنی است. جکی با تغییر دادن زاویه دید، روایتی تازه از داستانی شناخته‌شده ارائه می‌کند. این فیلم به جای تمرکز بر تأثیر ترور بر کل کشور، بر زنی و فرزندانش و تلاش آنها برای درک از دست دادن چیزی که نه تنها تاریخی، بلکه بسیار شخصی است، متمرکز می‌شود.پابلو لارین، کارگردان، فیلمی خلق کرده که هم شعرگونه و گیرا است و هم کاوشگری شگفت‌انگیز از غم و اندوه را به تصویر می‌کشد که توسط پورتمن به زندگی آورده شده است. چهره‌اش بوم نقاشی از احساسات همیشه در تغییر است، در حالی که با خشم، دل‌شکستگی، سردرگمی، ترس و عشق دست و پنجه نرم می‌کند. لارین عمق را به داستانی پیچیده اضافه می‌کند، با شکستن داستان جکی از منشور یک روزنامه‌نگار. در ابتدا، دستگاه مصاحبه-فلش‌بک مصنوعی به نظر می‌رسد، اما در نهایت به طرح پرسش‌های بزرگ‌تر درباره میراث کمک می‌کند (پرسش‌هایی که در نمایش موزیکال هاملت در برادوی نیز کاوش شده است): چه کسی زنده می‌ماند، چه کسی می‌میرد، چه کسی داستان شما را روایت می‌کند؟ چه کسی مسئول روایت زندگی شماست؟ فیلم جکی بی‌نقص نیست، اما به‌درستی قدرت آشفته غم و اندوه و چالش‌های ایالات متحده را به تصویر می‌کشد که از یک دولت به دولت دیگر چرخه می‌شود، از دوره‌های رفاه و پیروزی تا دوره‌های مبارزه و مخالفت، همیشه در پس‌زمینه تاریخ کهن.