نقطهٔ شکست

جیمی پرایس (با بازی جرمی سیستو) یک تنیس‌باز نیمه‌حرفه‌ای است که نمی‌تواند یک شریک تنیس دو نفره را حفظ کند، تا حدی به این دلیل که او بی‌ادب و خودخواه است و همچنین به این دلیل که او در مورد بازی جدی نیست. وقتی او باز هم شریکش را از دست می‌دهد -- که در نهایت او را تحقیر می‌کند و او را به یاد گزینه‌های آینده‌اش می‌اندازد -- جیمی تصمیم می‌گیرد از برادرش، دارن (با بازی دیوید والتون)، معلم جانشین بیکار اخیر، بخواهد که به او ملحق شود. آن‌ها سابقه بدی دارند: جیمی و دارن قبلاً شریک بودند، و می‌توانستند با موفقیت در مسابقات شرکت کنند، اما جیمی برادرش را رها کرد تا با شخص دیگری تیم شود. علاوه بر این، جیمی فکر می‌کند بازی دارن خیلی «محافظه‌کارانه» است، و دارن فکر می‌کند جیمی «بی‌ملاحظه» است. اما، همانطور که باری (با بازی جاشوا راش)، دانش‌آموز سابق دارن که خودش با مشکلات خانوادگی روبروست، می‌گوید، دارن چیزی برای از دست دادن ندارد -- او «یک معلم بیکار مجرد» است -- با جدی گرفتن پیشنهاد جیمی. و او این کار را می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد پیام فیلم نقطه شکست صحبت کنند. به نظر شما این فیلم برای چه مخاطبانی ساخته شده است؟ چگونه می‌توانید این موضوع را تشخیص دهید؟ اگر این فیلم برای مخاطبان دیگری ساخته می‌شد، چگونه می‌توانست متفاوت باشد؟
• درباره رابطه بین برادران صحبت کنیم. آیا یک «شرور» واضح وجود دارد، یا هر دو جیمی و دارن تا حدی در فروپاشی پویایی خودشان مقصرند؟ شما و خواهر و برادرهایتان چطور با هم کنار می‌آیید؟

والدین باید بدانند که بریک پوینت یک کمدی فکر شده است که به عنوان یک کمدی خشن با یک ورزشکار پرحرف به عنوان یکی از شخصیت‌های اصلی خود ظاهر می‌شود. انتظار برخی از زبان‌های تند (از جمله اف و اس) و نوشیدن (یکی از شخصیت‌ها کمی بیش از حد به آبجو علاقه دارد، حتی وقتی که در حال تمرین است) را داشته باشید، همچنین مشت زدن و برخی از کنایه‌ها/اشارات جنسی - و همچنین بوسیدن و شخصیتی که آنلاین برای پول لباس‌هایش را درمی‌آورد (هیچ تصویری نشان داده نمی‌شود). در پس همه این‌ها، پیامی درباره فرصت‌های دوم و بخشش دیگران - به ویژه خانواده - وجود دارد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

BREAK POINT یک فیلم آرام و دلنشین است. مانند بازی‌ای که به تصویر می‌کشد، در لحظاتی کند می‌شود و سپس به سمت پایانی رضایت‌بخش پیش می‌رود. بیشتر اعتبار این فیلم به سستو و والتون تعلق دارد که در نقش برادران، بسیار متقاعدکننده هستند. آن‌ها رابطه‌ای پرتنش اما سرشار از عشق را به‌خوبی به تصویر می‌کشند و همچنین روحیه رقابتی میان برادران را به نمایش می‌گذارند.بله، می‌توانید پایان یک بازی را حدس بزنید، اما برخی از نقاط داستانی، مثل جدایی دیوید از دوست‌دختر سابقش، به نظر می‌رسد بدون دلیل خاصی به نمایش گذاشته و سپس کنار گذاشته می‌شوند، جز شاید بی‌دقتی در تدوین و کارگردانی. اما فیلم به دلایل دیگری هم قابل تماشاست، از جمله ظاهر جذاب باری جوان، و تنیس، که موفق می‌شود بینندگان را متقاعد کند که این یک فیلم ورزشی هم هست، هرچند که با بودجه محدودی ساخته شده و هیچ تنیس‌باز بزرگی در آن حضور ندارد، یا حرکات تنیس خیلی چشم‌گیری در آن دیده نمی‌شود.