ریچی اسکای

کودا با اجرای هنری هنری کول (پاتریک استوارت) پیانیست مشهور بین‌المللی در شهر نیویورک برای اولین بار پس از وقفه‌ای طولانی آغاز می‌شود. این کنسرت به طور کامل فروخته شده است و اگرچه هنری تا پایان آن را می‌نوازد، اما تقریباً از توان او خارج است. او به لرزه افتاده و از ترس صحنه و از دست دادن اعتماد به نفس رنج می‌برد. اگرچه مدیر هنری، پل (جیانکارلو اسپوزیتو)، تلاش می‌کند تا اعتماد به نفس شکننده هنری را تقویت کند، اما هنرمند مطمئن نیست که بتواند تور آتی خود را ادامه دهد. وقتی با هلن موریسون (کیتی هولمز) نویسنده نیویورکر آشنا می‌شود، درخواست او برای پروفایل در مجله معتبر را رد می‌کند. اما هلن به راحتی تسلیم نمی‌شود. او با وقار اما قاطعانه از پذیرفتن جواب منفی خودداری می‌کند و رابطه‌ای موقت آغاز می‌شود.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد عبارت «فیلم شخصیت‌محور» صحبت کنند. چگونه کدافیت با این توصیف مطابقت دارد؟ چه چیزی داستان را پیش می‌برد: یک سری از اتفاقات؟ یا بر احساسات و رفتار شخصی تکیه دارد؟ برخی از فیلم‌های محبوب خود را طبقه‌بندی کنید. آیا این فیلم‌ها بر اساس اکشن، داستان یا شخصیت هستند؟ معمولاً کدام را بیشتر می‌پسندید و چرا؟
• چگونه موسیقی کُدا به لحن و روایت داستان کمک می‌کند؟ چرا فکر می‌کنید سازندگان فیلم از پیانو سولو در سراسر فیلم استفاده کرده‌اند؟
• کدام ویژگی‌های شخصیتی هلن به هنری در بحرانش کمک کرد؟ با اینکه او مسن‌تر، باتجربه‌تر و موفق‌تر بود، به چه صورت هلن به مربی او تبدیل شد؟

والدین باید بدانند که کودا یک درام مستقل در مورد یک موسیقی‌دان مشهور و با استعداد است که بعد از یک دوران طولانی و درخشان، دچار تردید در مورد خود شده است، و یک خبرنگار زن جوان که می‌خواهد داستان او را بنویسد. این فیلم رابطه آن‌ها را در حالی که پیانیست را در بحران‌های شخصی و شغلی دنبال می‌کند، به تصویر می‌کشد. مصرف الکل در موقعیت‌های اجتماعی به صورت متوسط و سیگار کشیدن وجود دارد. به جز چند مورد از الفاظ رکیک (مثل "ف--ک آف" و "ش--ت")، چیز دیگری برای نوجوانان وجود ندارد. با این حال، با موضوعات بالغانه سروکار دارد و ممکن است برای اکثر افراد جالب نباشد. برای اطلاع از فیلم‌های بیشتر در این سبک، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این مطالعه حساس از یک نابغه موسیقی پرشور، که زندگی حرفه‌ای و درونی او توسط یک نویسنده جوان آرمانگرا احیا می‌شود، آهسته پیش می‌رود و علی‌رغم اجراهای محکم، از انرژی لازم برخوردار نیست. آنچه احتمالاً به عنوان ریتمی "آرام" در نظر گرفته شده، در عوض، کند، بی‌حال و تکراری است. این موضوع کمکی نمی‌کند که فیلمسازان تعداد زیادی از صحنه‌ها را به تنهایی هنری اختصاص داده‌اند، که در آن او به یادآوری، تفکر، تأمل و سوگواری می‌پردازد. علاوه بر این، زمان و مکان سرگردان هستند. صحنه‌هایی در سوئیس - هم در زمان حال و هم در گذشته - اگرچه به زیبایی فیلمبرداری شده‌اند، با صحنه‌هایی در نیویورک، بوستون، لندن - حال، گذشته و آینده - تدوین شده‌اند. اغلب دشوار است که مکان و زمان را شناسایی کرد. ارتباطات و پیوندهای عمیق به سختی به دست می‌آیند، و اگرچه کودا تلاش می‌کند تا مثالی زیبا از چنین رابطه‌ای را به اشتراک بگذارد، اما بسیار سطحی و بی‌روح است.