خانه پرتر

خانواده فولر با دی‌جی تانر-فولر (کندیس کامرون بر) آغاز می‌شود — اکنون مادری بیوه که سه پسر را بزرگ می‌کند — آماده خداحافظی از اعضای خانواده گسترده‌ای است که به او کمک کردند تا اولین سال خود را به عنوان یک والد مجرد سپری کند. با دنی (باب سگی)، عمو جسی (جان استاموس)، عمه بکی (لوری لافلین) و جویی (دیو کولیر) که فرصت‌های شغلی جدیدی را در پیش رو دارند و خواهر کوچکتر، استفانی (جودی سویتین)، که برای موسیقی در حال سفر به دور دنیا است، دی‌جی احساس نگرانی در مورد مدیریت همه چیز به تنهایی دارد. بنابراین در یک حرکت سخاوتمندانه، استفانی پیشنهاد می‌کند که به خانه بیاید و کمک کند، و دوست صمیمی قدیمی، کیمی گیبلر (آندره باربر)، نیز به این ماجرا می‌پیوندد. به خشم پسر بزرگتر فولر، جکسون (مایکل کمپیون)، کیمی دخترش، رامونا (سانی نیکول برینگاس)، را به خانواده اضافه می‌کند، که همچنین شامل مکس (الیاس هارگر) و بچه‌ی کوچک تامی (داشیل و فاکس مسیت) است.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد ویژگی‌های یک کمدی خوب صحبت کنند. آیا برنامه‌هایی مثل این که کمی سرگرم‌کننده هستند، هنوز هم می‌توانند سرگرم‌کننده باشند؟ آیا محتوای برنامه‌ها یا فیلم‌هایی که تماشا می‌کنید، شما را شگفت‌زده می‌کند؟ تا چه حد رتبه‌بندی‌ها به شما در درک انتظاراتتان کمک می‌کنند؟
• به طور کلی، آیا خانواده‌های سریال‌های کمدی موقعیت را قابل ارتباط با زندگی خود می‌دانید؟ چه مسائلی در این سریال‌ها را در خانواده یا با دوستان خود تجربه کرده‌اید؟ آیا تا به حال از نحوه برخورد شخصیت‌های تلویزیونی با مشکلاتشان چیزی آموخته‌اید؟
• گروه تانر به خاطر اتحادشان در بحران‌ها مشهور است. آیا خانواده‌تان هم تا به حال در چنین شرایطی متحد شده‌اند؟ آیا دوستانی در زندگی‌تان دارید که آنها را مانند خانواده‌تان در نظر بگیرید؟ آیا کاری هست که برای هر کدام از آنها انجام ندهید؟

والدین باید بدانند که فولر هاوس دنباله سریال فول هاوس است که در دهه‌های ۸۰ و ۹۰ طرفداران زیادی داشت. طرفداران سریال اصلی فقط به خاطر نوستالژی آن، مشتاق تماشای این سریال خواهند بود. در این سریال دی‌جی تانر (اکنون تانر-فولر) که بزرگ شده است، در خانه دوران کودکی خود، با کمک دو هم‌خانه خانواده/دوست که تا حدودی گیج هستند (در این مورد، زنان)، سه فرزندش (این بار پسر) را بزرگ می‌کند. همانند سریال اصلی، اشاره‌های گذرایی به رابطه جنسی وجود دارد که بیشتر از درک کودکان خارج است و صحنه‌هایی وجود دارد که در آن بزرگسالان الکل می‌نوشند، اما با در نظر گرفتن همه موارد، این سریال سالم (اگرچه بسیار احمقانه) است. به استثنای مری-کیت و اشلی اولسن، که نقش میشل را در فول هاوس به اشتراک گذاشتند، کل بازیگران اصلی و تعدادی از نقش‌های تکرارشونده در اینجا حضور دارند، که آن را به یک سرگرمی خاطره‌انگیز برای طرفداران تبدیل می‌کند.

این دنباله نه باهوشانه است و نه انقلابی، اما جذاب، خنده‌دار و دلنشین است، به‌علاوه نوستالژیک. البته این هم یک مشکل است؛ به‌وضوح با در نظر گرفتن طرفداران سریال خانه کامل طراحی شده و بسیاری از شوخی‌های بامزه‌تر کاملا از دست بیننده‌هایی که سریال اصلی و شوخی‌های تکرارشونده‌اش را نمی‌شناختند و دوست نداشتند، پنهان می‌ماند (مثل «رحم کن» جسی، «چه بی‌ادبانه» استفانی، «بس کن» جوی و غیره). اگر تازه با این سریال آشنا شده‌اید، نمی‌توانید خنده‌دار بودن کیمی را که خانه تانر را به‌عنوان خانه خودش می‌پذیرد («بیش از ۲۰ سال منتظر بودم...» می‌گوید) یا مکانیزم مقابله ارزشمند «در آغوش گرفتن» یا طنز تمیز کردن وسواس‌گونه مکس را به‌طور کامل درک کنید. با این حال، با پیشرفت سریال، کمتر به این ارجاعات متکی است و به‌جای آن بر بازیگران فعلی و مشکلاتشان تمرکز می‌کند، از مشکلات خواهر و برادری تا نشانه‌هایی از شروع جدیدی برای دی‌جی و عشقی قدیمی در دبیرستان، استیو (اسکات واینگر).برای تماشای خانوادگی، فولر هاوس انتخاب خوبی است. اگر با تانرها در تلویزیون بزرگ شده‌اید، از تماشای این سریال که به طور عمدی موازی با نسخه اول است لذت خواهید برد، و بچه‌هایتان احتمالا اهمیتی نمی‌دهند که درک جوک‌های درونی را از دست می‌دهند، چون این سریال به خودی خود جالب است. مانند فول هاوس، این سریال بر مسائل جدی که مطرح می‌کند تمرکز نمی‌کند، به ویژه از دست دادن یک عزیز و طلاق، اما در عین حال این در را باز می‌گذارد تا به تجربیات شخصیت‌ها وارد شود. در نهایت، تماشای این سریال تجربه‌ای خوب است که حس خوبی از آنچه خانواده را تعریف و متحد می‌کند به شما می‌دهد.