طمع

در فیلم طمع، میلیاردر مد، سر ریچارد مک‌کریدی (با بازی استیو کوگان) در حال آماده‌سازی برای جشن شصتمین تولدش است، که امیدوار است به ترمیم شهرت او پس از یک تحقیق عمومی مخرب در مورد روش‌های تجاری مشکوکش کمک کند. فیلم بین صحنه‌های اولین تلاش‌های او به عنوان یک نوجوان، تحقیق، کارگران استثمار شده در کارخانه‌های نساجی سریلانکا و آماده‌سازی‌های امروزی برای رویداد بزرگ در یک هتل لوکس در میکونوس جابه‌جا می‌شود. همسر سابق سر ریچارد، سامانتا (با بازی ایسلا فیشر) به همراه شریک جدیدش، و همچنین آخرین دوست‌دختر تروفی مک‌کریدی، دو فرزندش - دخترش لیلی (با بازی سوفی کوکسون) که آرزوی حضور در برنامه‌های واقع‌نمای تلویزیونی را دارد و پسرش فین (با بازی آسا باترفیلد) که از عقده ادیپ رنج می‌برد - و زندگی‌نامه‌نویسش، نیک (با بازی دیوید میچل) در این جشن حضور دارند. در حالی که پناهندگان در ساحل محلی، یک آمفی‌تئاتر نيمه‌تمام به سبک رومی، یک شیر بی‌حال و گروهی از سلبریتی‌های بازمانده تهدید به خراب کردن جشن بزرگ می‌کنند، در واقع ناآرامی‌ها از درون امپراتوری مک‌کریدی است که می‌تواند به نابودی سر ریچارد منجر شود.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد ثروت عظیم مک‌کریدی صحبت کنند. آیا فکر می‌کنید یک نفر باید اینقدر پول داشته باشد که صرف خودشان کند؟
• وقایع کارخانه‌های سری لانکا چه احساسی در شما ایجاد کرد؟ آیا فکر می‌کنید بهره‌کشی از دیگران برای کسب درآمد کار درستی است؟
• کدام شخصیت‌ها در فیلم گرگ وال استریت صفات قابل تحسینی داشتند؟ آیا هر کدام از آن‌ها را به عنوان الگو در نظر می‌گیرید؟ آیا فکر می‌کنید کسی به جز مک‌کریدی مسئولیت رفتار متفاوتی را بر عهده داشت؟
• درباره پایان داستان بحث کنید. آیا فکر می‌کنید منصفانه بود؟ چه روش‌های دیگری می‌توان برای مسئولیت‌پذیر کردن شخصیت‌ها در نظر گرفت؟
• چگونه مصرف الکل و مواد مخدر به تصویر کشیده شده است؟ آیا این موارد جذاب جلوه داده شده اند؟ آیا پیامدهای واقع گرایانه ای وجود دارد؟ چرا این موضوع مهم است؟

والدین باید بدانند که فیلم «طمع» یک کمدی دربارهٔ یک تاجر بسیار ثروتمند (با بازی استیو کوگان) است که در صنعت مد با تقلب و سوءاستفاده از دیگران میلیاردها دلار به دست آورده است. او اغلب به اطرافیانش توهین می‌کند و سبک زندگی تجملی و افراطی‌اش برای خنداندن تماشاگران به تصویر کشیده شده، اگرچه شوخی‌ها اغلب خنده‌دار نیستند. صحنه‌هایی از قمار، نوشیدن الکل و مصرف مواد مخدر وجود دارد، و همچنین زبان بسیار زشت و تند (از جمله کلمات فحش) در سراسر فیلم به کار رفته است. مرگ چندین بار ذکر می‌شود و اجساد پوشانده‌شده پس از آتش‌سوزی در کارخانه نشان داده می‌شوند. همچنین صحنه‌ای خشن وجود دارد که در آن یک مرد توسط شیر کشته می‌شود. می‌توان انتظار بوسیدن، نشستن روی پا و بسیاری از اشاره‌های جنسی را داشت، اگرچه رابطه جنسی واقعی در فیلم نشان داده نمی‌شود. طنز اغلب نامناسب است و به موضوعاتی مانند سقط جنین، آزار جنسی و کودک‌آزاری می‌پردازد. زنان به عنوان ابزار مورد استفاده قرار می‌گیرند، از پناهندگان به عنوان سوژه‌های خنده‌دار استفاده می‌شود و شوخی‌های نژادپرستانه‌ای در مورد کارگران بلغاری وجود دارد. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت‌نام کنید.

همکاری اخیر کوگان و کارگردان مایکل وینترباتم شروع به خسته‌کننده شدن می‌کند. (این دو قبلا در فیلم‌های موفقی مانند سفر و ۲۴ ساعت پارتی پیپل با هم کار کرده‌اند.) در حالی که ارجاعات به فرهنگ عامه فراوان است، شوخی‌ها در مورد جیمز بلانت، گری گلیتر و تلویزیون واقع‌نما فقط باعث می‌شود فیلم قدیمی به نظر برسد، با وجود موضوع تاثیرگذار آن که نمی‌توانست به‌موقع‌تر باشد. کمدی به همه جا می‌رسد و بدون شک خنده‌های آسان را برمی‌انگیزد، اما بینندگان را به شیوه‌ای که می‌توانست به چالش نمی‌کشد. و طنز از فقدان تمرکز و ظرافت رنج می‌برد که آن را در معرض خطر از دست دادن هدف قرار می‌دهد، حتی با «مواد اضافی» از نویسنده وایپ/ضخامت آن شان گری.کوگان همچنان جذاب است و طرفداران از شخصیت جدید او لذت خواهند برد: سر ریچارد تجسم فیزیکی کلمه یونانی «هوبریس» است، در دنیایی از ارجاعات کلاسیک که تنها به سمت تراژدی اشاره می‌کنند. حضور کوتاه بن استیلر و استیون فرای صحنه‌های مهمانی را جذاب‌تر می‌کند، و فیشر در نقش همسر سابق باهوش که به خوبی از پیچیدگی‌ها (و مسائل قانونی) مدل کسب‌وکاری که به موفقیت آنها منجر شد، آگاه است، فوق‌العاده ظاهر می‌شود. با این حال، علی‌رغم نیت شریف در مورد بررسی میلیاردر بی‌روح خرده‌فروشی و جلب توجه به نابرابری‌های شدید که بسیاری از افراد همچنان به آن بی‌توجه هستند، فیلم «طمع» هرگز به‌طور واضح پیام خود را بیان نمی‌کند. تا زمانی که در انتهای فیلم، آمار غم‌انگیزی صفحه نمایش را پر می‌کنند، نشان می‌دهند که ۸۰٪ کارگران صنعت پوشاک زنان هستند، ۹ نفر از هر ۱۰ میلیاردر مرد هستند، و ۱۷۰۰۰ پناهجو در تلاش برای رسیدن به امنیت در دریای مدیترانه غرق شده‌اند. این موضوع تکان‌دهنده و مهم است. تنها حیف است که از روایت داستان جدا به نظر می‌رسد.