پمپئی

مایلو (با بازی کیت هرینگتون) تنها بازمانده‌ی کشتار دهکده‌اش به دست سربازان رومی است. در پمپئی، او تبدیل به یک گلادیاتور قهرمان می‌شود که هر زمان در آمفی‌تئاتر مبارزه می‌کند، کوهی از اجساد برجای می‌گذارد. کاسیا (با بازی امیلی براونینگ)، دختر یک نجیب‌زاده، عاشق مایلو می‌شود، اما این عشق خطرناک باعث خشم یک سناتور رومی (با بازی کیفر ساترلند) که دلباخته‌ی کاسیا است، می‌شود. با فوران کوه وزوو، این زوج باید راهی برای فرار از سناتور و شهر محکوم‌شده‌شان پیدا کنند.

• درباره‌ی تاریخ در سینما می‌توان صحبت کرد. آیا فیلم پمپئی با دیگر حماسه‌های تاریخی مقایسه می‌شود؟ آیا به نظر دقیق و صحیح می‌آید؟ آیا فاجعه‌ی طبیعی در پسِ داستانِ در حالِ رخ دادن در شهر قرار می‌گیرد؟
• آیا فکر می‌کنید صحنه‌های بسیار بسیار زیاد نبرد باید رتبه‌بندی قوی‌تری را برای فیلم از انجمن فیلم آمریکا به همراه می‌داشت؟ فیلمسازان از چه روش‌هایی برای کاهش تاثیر خشونت استفاده کردند؟

والدین باید بدانند که فیلم پمپئی یک داستان گلادیاتور در روزهای آخر شهر نفرین‌شده رومی است و نبرد و کشتار در آن بسیار برجسته است. گلادیاتورها تا مرگ مبارزه می‌کنند، سربازان村民ان را قتل‌عام می‌کنند، زندانیان به خاطر کوچک‌ترین توهین‌ها به هم حمله می‌کنند و صحنه‌های زیادی با پس‌زمینه‌ی انبوهی از اجساد به پایان می‌رسند. در این فیلم هیچ صحنه‌ی غیراخلاقی، فحاشی، یا نوشیدن مشروبات الکلی وجود ندارد و تنها صحنه‌های نبرد و مرگ به تصویر کشیده شده‌اند.

فیلم پمپئی در شهر روم اتفاق می‌افتد، اما حس یک درام تاریخی را القا نمی‌کند. شخصیت گلادیاتور بهانه‌ای برای صحنه‌های پر از نبردهای تن‌به‌تن ایجاد می‌کند و آتشفشان نزدیک توجیه‌کننده‌ی تخریب وسیع با آتش و آب است. در جایی از فیلم، فیلمسازان یک رابطه‌ی عاشقانه‌ی غیرمحتمل بین یک گلادیاتور جذاب و دختر یک اشراف‌زاده‌ی محلی را به تصویر می‌کشند که مانند یک درام مدرن با المان‌های کمدی پیش می‌رود. این رابطه شامل داستان عاشقان ناکام، والدین کلیشه‌ای (پدری که از بار مسئولیت زیاد دخترش شکایت دارد، شکایتی که برای یک فیلم تاریخی مناسب نیست) که ممکن است عشق آن‌ها را درک نکنند، یک بهترین دوست برای مشورت، و یک سیاستمدار هوسران (ساترلند، که این نقش یکی از بهترین‌هایش نیست) که چیزی را می‌خواهد که نمی‌تواند به آن برسد، می‌شود.پمپئی، بسیار پیش از آن که با فوران تاریخی‌اش ریتم فیلم را تند کند، از نفس می‌افتد. بخش‌های فیلم با هم ترکیب نمی‌شوند تا داستانی منسجم بسازند؛ فقط برای وصل کردن صحنه‌های مبارزه به کار می‌روند که البته این صحنه‌ها شدید و خشن هستند، اما اصلاً تازگی ندارند. این فیلم را فقط به خاطر صحنه‌های سه‌بعدی فوران آتشفشان ببینید که واقعاً دیدنی هستند.